Piazza Santo Stefano - Cesare Cremonini

Un uomo anziano prende la parola

Si alza in piedi e grida «C'è qualcosa, che non va»

Su un tetto un gatto lecca la sua coda

È peggio di una donna vanitosa di città

Poi distratto da una mosca fa una capriola, e se ne va

Le luci dei lampioni verso sera

Sono più arancioni dei tramonti a primavera

L’ora in cui Bologna entra in scena

È l’ora in cui le donne di una volta vanno in chiesa

Solo un gatto vagabondo è in cerca di una fede passeggera

La notte è una coperta sopra il cielo

La luna è una stupenda mongolfiera

E tutto è come prima ti dicevo

Bologna torna ad essere sincera

E il mondo si addormenta grazie al vino

E l’ombra delle cose si rivela

E tutto questo amore mio

Lo scrivo perché ha acceso una candela

Piazza Santo Stefano ha un segreto

Le rondini dal cielo

Fanno spesso avanti e indietro

E portan via i colori dell’inverno

Proteggono i passanti come i portici dal vento

E volano, volano via

Magari avessi ancora sedici anni

Sarei su un prato a scrivere canzoni sulle torri

Ne ho scritte tante amore

Le ricordi

Ma nonostante fossi nato a un passo da quei colli

Bologna non si fida mai

Bologna non si fida mai

Bologna non si fida mai né dei santi e né dei folli

Қария сөйлейді

Ол тұрып, «бірдеңе дұрыс емес» айқайлайды

Төбеде мысық құйрығын жалайды

Ол қаладағы босқа әйелден де жаман

Сосын шыбын көңілін аударып, сальто жасап, кетіп қалады

Кешке көше шамдарының шамдары

Олар көктемдегі күн батқанға қарағанда қызғылт сары түсті

Болонья сахнаға  кіретін  уақыты

Бұл ескі әйелдердің шіркеуге баратын кезі

Қаңғыбас мысық қана өткінші сенімді іздейді

Түн – аспандағы көрпе

Ай - әдемі ыстық әуе шары

Ал бәрі мен сізге  бұрын  айтқанымдай 

Болонья шынайы болды

Шараптың арқасында әлем ұйықтап қалады

Ал заттардың көлеңкесі өзін көрсетеді

Мұның бәрі менің махаббатым

Мен мұны жазып отырған себебім, ол шырақ жағып жіберді

Санто Стефано алаңының бір құпиясы бар

Аспаннан түскен қарлығаштар

Олар жиі алға-артқа жүреді

Және олар қыс түстерін  алып тастайды

Олар өтіп бара жатқандарды желден портиктер сияқты қорғайды

Олар ұшады, ұшады

Әлі он алты болсам ғой

Мен мұнаралардағы шалғынды жазу әндерінде болар едім

Мен көп махаббат хикаяларын жаздым

Сіз оларды есіңізде сақтайсыз

Бірақ сол төбелерден бір адым жерде туғаныма қарамастан

Болонья ешқашан сенбейді

Болонья ешқашан сенбейді

Болонья ешқашан әулиелер мен ақымақтарға сенбейді