Slayer Of Gods - Brymir

And so blood poured out of wrath

Despair and doubt now left to die

The night cursed the sun

Restraints of fury undone

Left alone, in silence untold

Left beheaded my statues and thrones

Rain driving the needles of fate

My hands, unveiled, remain unseen

I cover the skies, I sharpen my hate

I close my eyes and face the storm beyond

Beyond the crimson dawn

The flames reveal far away the stars

One thing you shall know:

The silences conquers all

Reborn in wrath

Without a war

Forsaken path

A man no more

I gaze upon the void

A murdered world, a tainted soil

I am beast: The slayer of Gods

Yet why do I feel this pain?

I wish not to see, and never to feel

But in freedom run through the landscapes

To serve nothing!

But this hate, has it

All but consumed me in vain?

In vain do whispers call?

Screaming silence in the dark!

The starlight turned skies ablaze like the sun!

It burns through my heart…

Facing, proud, the storm

Through the pain, I saw:

The silence conquers all!

And so I fall…

Beyond even the stars, in a far more distant horizon

Where even a whisper is louder than thunder

I viewed an invincible tyrant

In a madness of drums in unfathomable depths

I caress’d that fiery emptiness

I held it in my fist

And I was not humbled

My soul… found it’s way home!

Beyond the vast distance, I heard the stars

Bound by these chains of man

A beast I am…

No… No…

No more!

«I see all the worlds we’ve undone

And my hands, futile, tried to grasp something tangible…»

Godsend…

Awaken to our void…

Alone!

A world of bones, where blind men dwell

Flames feast on the sheen of a wishing well

Moments of kings, of tyrants of hell

A dead man whose tales I tell

So to the crows I yield my flesh

My spirit torn in pains worse than death

The bells, the bells, the bells;

they groan…

I atone and accept there is only despair

Сөйтіп, қаһарынан қан  төгілді

Үмітсіздік пен күмән енді өлуге   қалды

Түн күнді қарғады

Ашудың  шектеулері болды

Жалғыз қалды, үнсізде

Менің мүсіндерім мен тақтарымның басын кесіп тастады

Тағдырдың инелерін қағып жатқан жаңбыр

Менің қолдарым ашылған, көрінбейді

Мен аспанды жабамын, жеккөрінішті өттемін

Мен көзімді жумып                                              Дауылдың арғы жағындағы дауылмен бетпе-бет келемін

Қып-қызыл таңның арғы жағында

Жалын алыстағы жұлдыздарды көрсетеді

Бір нәрсені білу керек:

Тыныштық бәрін жеңеді

Қаһарлы қайта туылған

Соғыссыз

Қалыптасқан жол

Еркек енді жоқ

Мен бос жерге қараймын

Өлтірген дүние, лас топырақ

Мен  хайуанмын: құдайлардың  өлтірушісі

Неліктен мен бұл ауырсынуды сезінемін?

Көргім келмейді және ешқашан сезілмейді

Бірақ пейзаждар арқылы еркіндікте жүгіріңіз

Ешқандай қызмет етпеу үшін!

Бірақ бұл жек көрушілік бар

Мені бекер жеп қойды ма?

Бекер сыбырлар шақырады ма?

Қараңғыда айқайлаған тыныштық!

Жұлдыздың жарығы аспанды күндей жарқыратып жіберді!

Ол жүрегімді оттайды...

Қарсы, мақтаныш, дауыл

Ауырсыну арқылы мен мынаны көрдім:

Тыныштық бәрін жеңеді!

Және мен құлаймын ...

Тіпті жұлдыздардан тыс, алыс көкжиектен тыс

Тіпті сыбыр күннің күркіреуінен қаттырақ болатын жерде

Мен жеңілмейтін тиранды көрдім

Түсінбейтін тереңдіктегі барабандардың ессіздігінде

Мен сол отты бос жерді сипадым

Мен оны жұдырығыммен ұстадым

Мен басынбадым

Менің жаным… үйге жол тапты!

Ұзақ қашықтықта мен жұлдыздарды естідім

Адамның осы тізбектеріне байланған

Мен  хайуанмын …

Жоқ Жоқ…

Басқа жоқ!

«Мен біз жойған дүниелердің барлығын көремін

Менің қолым, пайдасыз, бір нәрсені түсінуге тырысты ... »

Құдай берген…

Біздің бостығымызды ояту…

Жалғыз!

Соқырлар тұратын сүйектер әлемі

Жалын тілек құдықтың жылтыр                                                                                                              м                   м                                                  �

Патшалар, тозақ тирандары

Мен ертегілерін айтатын өлген адам

Сондықтан мен қарғаларға етімді тапсырамын

Менің рухым өлімнен                                        өлімнен                              өлімнен                                        Рух |

Қоңыраулар, қоңыраулар, қоңыраулар;

олар жылайды...

Мен тек үмітсіздікті кешіремін және қабылдаймын