Retribution - Brymir

Rain, the gift of our forbidden god

Grants no compassion, no humility

Our souls filled with a burning wrath

And the promise of our divinity

But a silent voice now weeps within

It prays;

forgiveness for our sins

For our lands left ravaged in our wake…

And so I stand

My heart filled with hate for eternity

And so I stand

My soul still denies my mortality

And so I shall fall

Alone and bound to envy all

I did not understand

And I feel pain, that solace of a tainted conscience

It grants a glimpse of resentful reality:

Our God, long since fallen

A lost path, a lie of divinity

And I see it die

I hear it weep

In waters deep

And last, I stand

As the final beacon of man

Through remorse, through the shame

The guilt of aeons in my name

The grief of aeons

That rends apart the heart

The art of man perfected

And pain fades away

A castaway I am to stay

In that name I became what nature abhors

In vain I now raise my fist against it all

But I see, through the eyes of a storm, afar

A father’s scorn, a mother’s call

And I’m filled with reverence as I fall

The temple trembled as time did stall

Its last keeper becomes one with the stars

A grave;

the peace for the restless

At last, I stand

The pitch-blakc rain can’t cleanse

My broken blood-stained hands

And last, I fall

And see it all…

Жаңбыр,  тыйым салған құдайымыздың сыйы

Жанашырлық, кішіпейілділік танытпайды

Жанымыз отқа толып кетті

Біздің құдайшылдығымыздың уәдесі

Бірақ бір үнсіз дауыс енді жылайды

Ол дұға етеді;

күнәларымыз үшін кешірім

Біздің ізімізде қираған жерлеріміз үшін…

Мен тұрамын

Жүрегім мәңгілік жек көрушілікке толы

Мен тұрамын

Менің жаным әлі де менің өлімімді жоққа шығарады

Және мен құлап қаламын

Жалғыз және барлығына қызғанышпен  байланысты

Мен түсінбедім

Мен ауырып жатқан ар-ожданның жұбанышын сезінемін

Ол ренжітетін шындықты көрсетеді:

Құдайымыз, әлдеқашан құлаған

Адасқан жол, құдайдың өтірігі

Мен оның өлетінін көремін

Мен жылағанын естимін

Терең суларда

Соңында мен тұрмын

Адамның соңғы шамшырағы ретінде

Өкініш арқылы, ұят арқылы

Менің атымнан  ғасырлардың  кінәсі

Аэондардың қайғысы

Бұл жүректі жарып жібереді

Адамның өнері кемелденді

Және ауырсыну жоғалады

Мен қаламын

Сол атпен мен табиғат жек көретін адамға айналдым

Бектепте мен қазір менің жұдырығымды бәріне көтеремін

Бірақ мен дауылдың көзімен, алыстан көремін

Әкенің мысқылы, ананың үні

Мен құлаған сайын құрметке толымын

Уақыт тоқтаған сайын ғибадатхана дірілдеп кетті

Оның соңғы қорғаушысы жұлдыздармен бірге болады

Қабір;

тынышсыз адамдар үшін тыныштық

Ақырында, мен тұрмын

Қараңғы жаңбыр тазалай алмайды

Сынған қолдарым қанға боялған

Ақырында, мен құладым

Барлығын көріңіз…