Искажение - Ashen Light

У последнего горизонта где черным-черна пустота

В одиночестве зверем воя конвульсивно бьется мечта.

Ее тело покрытое пятнами кровоточащих, гнойных ран

Извивается змеем проклятым, пожирая свой собственный стан.

Символ смерти горит в высоте, рассыпая звезды с небес.

И идут на жадный костер погибать неповинные души.

Иногда в запорошенной гари, среди карканья воронья,

Как печальное эхо лета плач замерзшего соловья.

И сгоревшим листом умирая, опадая на белый снег,

Осыпается черными хлопьями первородный великий грех.

И в отчаянии этакой вечности, рассыпая звезды с небес,

Градом стали на землю падает христианский, кровавый крест.

Подминая собою земли трав зеленых, пахучих цветов,

Одевая в монашества рясы больше тысячи страшных веков.

Он несет с собой вечную гибель всем, попавшим под кров пустоты,

Сделав чувства святые святые грехом, запятнав лик земной красоты.

Раздарив всюду боль и печаль, птицей грающей падая вниз,

На траву, где цветет иван-чай, где когда-то была доброй жизнь.

Кто послушал Его — тот спасен, кто поверил Ему — тот святой,

Только вот почему в небесах не находят их души покой?

Соңғы көкжиекте қара - қара бостық

Жалғыздықта арман айуан сияқты дірілдеп соғады.

Оның денесі қан кеткен, іріңдеген жаралармен жабылған

Өз лагерін жалмап жатқан қарғысқа ұшыраған жылан сияқты орама.

Өлім нышаны биікте жанады, аспаннан шашыраңқы жұлдыздар.

Ал бейкүнә жандар өлу үшін ашкөз отқа барады.

Кейде ұнтақ отта, қарғалардың арасында,

Жаздың мұңды жаңғырығындай, Тоңған бұлбұлдың зары.

Күйген жапырақтай өліп, аппақ қарға түсіп,

Бастапқыда үлкен күнә қара үлпекпен жауған.

Сондай мәңгіліктен үміт үзгенде, аспаннан жұлдыздар шашылып,

Христиандық, қанды крест болат бұршақтай жерге түседі.

Жасыл шөптер, хош иісті гүлдер жерлерін ұсақтап,

Мыңнан астам қорқынышты ғасырлар бойы монастырь киімі.

Ол өзімен бірге қуыстың шатырының астына түскендердің бәріне мәңгілік өлім әкеледі,

Қасиетті әулиелердің сезімін күнәға айналдырып, жердегі сұлулықтың бетіне кір келтірді.

Әр жерде қайғы мен мұңды беріп, Құстай құлап,

Бір кездері жақсы өмір болған Иван-шай гүлдеген шөпте.

Оны тыңдаған адам құтқарылды, Оған сенген адам қасиетті,

Бірақ неге олардың жаны жәннатта тыныштық таппайды?