Я рисую - Александр Панайотов

Мне б научиться тебя рисовать.

Кисти, краски.

Было вчерашнее утро, опять — чистым, ясным.

Как сумашедшие бились в стекло ветки клёна.

Из головы не уходит одно: «Было клёво!»

Закрой глаза до рассвета.

На холсте слови день, и рисую я:

Без разбега, сразу в лето.

Утром море желаний укутанно.

Я рисую неумело и пою, как ты хотела.

Закрой глаза до рассвета.

Кисти дрожат, неумелый свет.

Криво, мимо;

Только что тень, и вдруг, падает свет — тихо, мило.

Ближе не надо, сломаешь!

Потом всё сначала

Ты же всё знаешь.

Ты раньше меня рисовала.

Закрой глаза до рассвета.

На холсте слови день, и рисую я:

Без разбега, сразу в лето.

Утром море желаний укутанно.

Я рисую неумело и пою, как ты хотела.

Мен сені қалай сурет салуды үйренгім келеді.

Қылқаламдар, бояулар.

Кеше таң болды, тағы да – таза, мөлдір.

Жындылар үйеңкі бұтақтарының шынысымен қалай күрескен.

Менің басымнан бір нәрсе кетпейді: «Керемет болды!»

Таң атқанша көзіңді жұмы.

Кенепте күнді айтыңыз, мен сурет саламын:

Жүгірусіз, жазға дейін.

Таңертең тілектер теңізі оралады.

Мен ебедейсіз сурет салып, сен қалағандай ән айтамын.

Таң атқанша көзіңді жұмы.

Қылқаламдар дірілдейді, жарамсыз жарық.

Қисық, өткен;

Жай ғана көлеңке, кенеттен жарық түседі - тыныш, тәтті.

Сізге жақындаудың қажеті жоқ, сіз оны бұзасыз!

Содан кейін бәрі қайтадан

Сен бәрін білесің.

Менің алдымда сурет салдың.

Таң атқанша көзіңді жұмы.

Кенепте күнді айтыңыз, мен сурет саламын:

Жүгірусіз, жазға дейін.

Таңертең тілектер теңізі оралады.

Мен ебедейсіз сурет салып, сен қалағандай ән айтамын.