Мост - Александр Панайотов, Владимир Пресняков

Гаснут огни, тает луна, я выйду в ночь, мне не до сна, тихо спущусь к темной

полночной реке.

Тот, кто сюда вдруг забредет следом за мной, завтра найдет лишь следы на песке.

Жаль, мы не встретимся больше с тобой, но как бьется сердце…

Припев:

Если я спрыгну с большого-большого моста

И упаду в это синее-синее небо,

Просто исчезну из жизни твоей навсегда,

Жаль, если кончится все так смешно и нелепо.

Если я спрыгну…

Звезды с небес молча глядят, тихо вокруг, ангелы спят, лишь голос твой эхом

скользнет в пустоте…

Шепчет он мне: не торопись, не уходи, вся наша жизнь — лишь круги на воде.

Жаль, мы не встретимся больше с тобой, но как бьется сердце…

Припев:

Если я спрыгну с большого-большого моста

И упаду в это синее-синее небо,

Просто исчезну из жизни твоей навсегда,

Жаль, если кончится все так смешно и нелепо.

Если я спрыгну.

Если я спрыгну…

Жарық сөнеді, ай еріп барады, мен түнде сөнемін, ұйықтауға уақытым жоқ, қараңғыға түсемін.

түн ортасы өзен.

Менен кейін кенет осында адасып кеткен адам ертең құмда тек аяқ іздерін табады.

Енді сенімен кездеспейтініміз өкінішті, бірақ жүрек қалай соғады...

Хор:

Үлкен, үлкен көпірден секірсем

Мен осы көк-көк аспанға түсемін,

Мен сенің өміріңнен мәңгілікке ғайып боламын,

Бәрі соншалықты күлкілі және күлкілі аяқталса, өкінішті.

Мен секірсем...

Аспаннан жұлдыздар үнсіз, тып-тыныш қарайды, періштелер ұйықтайды, тек сенің дауысың жаңғырық

қуысқа сырғып кету...

Ол маған сыбырлайды: асықпа, кетпе, біздің бүкіл өміріміз судағы шеңберлер ғана.

Енді сенімен кездеспейтініміз өкінішті, бірақ жүрек қалай соғады...

Хор:

Үлкен, үлкен көпірден секірсем

Мен осы көк-көк аспанға түсемін,

Мен сенің өміріңнен мәңгілікке ғайып боламын,

Бәрі соншалықты күлкілі және күлкілі аяқталса, өкінішті.

Мен секірсем.

Мен секірсем...