Soupir - Accentus, Laurence Equilbey, Морис Равель

Mon âme vers ton front où rêve, ô calme sœur

Un automne jonché de taches de rousseur

Et vers le ciel errant de ton œil angélique

Monte, comme dans un jardin mélancolique

Fidèle, un blanc jet d’eau soupire vers l’Azur !

-- Vers l’azur attendri d’octobre pâle et pur

Qui mire aux grands bassins sa langueur infinie

Et laisse, sur l’eau morte où la fauve agonie

Des feuilles erre au vent et creuse un froid sillon

Se trainer le soleil jaune d’un long rayon

Армандаған маңдайыңа жаным, сабыр апа

Секпілге толы күз

Ал періштедей көзіңнің қаңғыбас аспанына

Меланхолик бақтағы сияқты көтеріліңіз

Адал, ақ су ағыны Лазурге қарай күрсініп барады!

-- Ақшыл және таза қазанның жұмсарған ақшылына қарай

Кім ұлы бассейндерде өзінің шексіз әлсірегендігін көрсетеді

Жабайы аң өліп жатқан өлі суға кетіңіз

Жапырақтары желмен тентіреп, салқын борозда қазылады

Сары күнді ұзын сәулемен сүйреп