Заклятье - Любовь Успенская

Кармейкер Сергей Лапицкий

Я уйду от тебя, я скажу напоследок: «Прости».

Я уйду, но покоя тебе никогда не найти.

Я уйду, ибо выпито сердце до самого дна.

Я уйду, но останешься ты со слезами одна.

Ты меня позовёшь — ни единого звука в ответ.

Ты раскинешь объятья свои, а любимого нет.

И ладони подымешь, и станешь молить в тишине,

Чтобы я появился, вернулся хотя бы во сне,

И, не видя дороги, ты кинешься в горестный путь

Вслед за мной, без надежды меня отыскать и вернуть.

Будет осень.

Под вечер друзья соберутся твои.

Кто-то будет тебя обнимать, говорить о любви.

Будешь ты равнодушна к нему, безразлична к нему,

Ибо я в это время незримо тебя обниму.

Бесполезно тебя новизной соблазнять и манить —

Даже если захочешь, не в силах ты мне изменить.

Будет горькая память, как сторож, стоять у дверей,

И раскаянье камнем повиснет на шее твоей.

И протянешь ты руки и воздух обнимешь ночной,

И тогда ты поймёшь, что навеки рассталась со мной.

И весна прилетит, обновит и разбудит весь мир.

Зацветут маргаритки, раскроется белый жасмин.

Ароматом хмельным и густым переполнятся сны,

Только горечь разлуки отравит напиток весны.

Задрожат твои пальцы, плетущие белый венок,

И в слезах ты припомнишь того, кто сегодня далёк,

Кто исчез и растаял, как след на сыпучем песке,

А тебе завещал оставаться в слезах и тоске,

В одиночестве биться, дрожа, как ночная трава…

Вот заклятье моё!

Вот заклятье моё!

Вот заклятье моё!

И да сбудутся эти слова!

Көлік жасаушы Сергей Лапицкий

Мен сені тастап кетемін, соңында айтамын: «Кешіріңіз».

Мен кетемін, бірақ сен ешқашан тыныштық таба алмайсың.

Мен кетемін, өйткені менің жүрегім түбіне дейін мас болды.

Мен кетемін, бірақ сен көз жасымен жалғыз қаласың.

Сіз мені шақырасыз - жауап ретінде бір дыбыс жоқ.

Құшағыңды ашасың, бірақ сүйген жоқ.

Сен алақаныңды көтеріп, үнсіз дұға ете бастайсың.

Мен көрінуім үшін, кем дегенде түсімде оралуым үшін,

Ал, жолды көрмей, қайғылы жолға асығасың

Мені тауып, қайтарар үмітім жоқ артымнан.

Күз болады.

Кешке достарың жиналады.

Біреу сені құшақтайды, махаббат туралы айтады.

Оған немқұрайлы қарайсың ба, оған немқұрайлы қарайсың ба?

Өйткені бұл кезде мен сені көрінбейтін құшақтай аламын.

Сізді жаңалықпен еліктіру және шақыру пайдасыз -

Қаласаң да мені өзгерте алмайсың.

Есік алдында тұрған күзетші сияқты ащы естелік болады,

Ал тәубе мойынға тастай ілінеді.

Ал сен қолдарыңды созып, түнгі ауаны құшақтайсың,

Сонда сен менімен мәңгілік ажырасып кеткеніңді түсінесің.

Ал көктем келіп, бүкіл әлемді жаңартып, оятады.

Ромашкалар гүлдейді, ақ жасмин ашылады.

Мастайтын және қою армандардың хош иісі төгіледі,

Көктемнің сусыны тек ажыраудың ащысы ғана улайды.

Саусақтарың дірілдеп, ақ гүл шоқтарын тоқып,

Ал бүгін алыста жүргенді көз жасыңызбен еске аласыз,

Бос құмдағы ізіндей жоғалып, еріген,

Саған жылап, сағынышпен қалуды өсиет етті,

Түнгі шөптей дірілдеп, жалғыз күрес...

Міне менің қарғысым!

Міне менің қарғысым!

Міне менің қарғысым!

Бұл сөздер орындалсын!