O belle à la fontaine - Jacques Douai

Ô belle à la fontaine,

J’ai soif d’un peu de ton eau.

Elle a ri, la hautaine,

Belle et froide comme l’eau.

Chardon, mélilot, menthe,

Par eux la plaine glanez.

Et toi, ma chanson, chante,

Qui sur mon malheur est née.

Chante, chante, fontaine,

Dont ne se flétrit pas l’eau.

J’ai vieilli dans la peine.

Menthe, chardon, mélilot.

Maigres senteurs de terre,

Point tôt fûtes-vous fanées,

Que la belle trop fière,

Dont m’ont vengé les années.

Adieu, beauté hautaine,

Mirée dans l’auge du cœur.

Où j’ai bu tant de peines,

Et tant goûté de langueurs.

Adieu, douleur fidèle,

Par l'âge atteint sans pardon.

J’ai revu les yeux d’elle,

Mélilot, menthe, chardon.

О, бұлақ басындағы сұлу,

Мен сенің суыңа шөлдеп тұрмын.

Ол күлді, тәкаппар,

Судай әдемі және салқын.

Ошаған, тәтті беде, жалбыз,

Олар арқылы жай терілген.

Ал сен, менің әнім, ән айтасың,

Менің бақытсыздығым туды.

Ән айт, ән сал, фонтан,

Кімнің суы қурап қалмайды.

Мен ауырып қартайдым.

Жалбыз, ошаған, тәтті беде.

Жұмсақ жер иістері,

Сен құрғамай-ақ,

Сұлу тым мақтаншақ,

Соның ішінде жылдар маған кек алды.

Қош бол, тәкаппар сұлу,

Жүрек түкпірінде тамсанған.

Талай қайғыны ішкен жерде,

Солай етсіздердің дәмін татты.

Қоштасу, адал азап,

Кешірімсіз жеткен жасқа.

Мен оның көзін тағы көрдім,

Тәтті беде, жалбыз, ошаған.