Как-же вдруг - Александр Звинцов

Как же вдруг вышло так, я себя совсем извёл

Охватил душу мрак.

Ты ушла, и я ушёл.

И не ты и не я первым не простит.

Мы ж с тобой гордые и телефон молчит.

Я шатаюсь по ночным улицам

Без тебя будто мир опустел.

Пусть мечты твои все сбудутся

И, поверь, я совсем не хотел,

Чтобы стали чужими друг другу мы

И, когда расцветёт всё весной,

Чтоб пришёл этой горькой разлуки миг

И, остался, я болен тобой.

Давят дни суетой.

Мне друзья говорят:

«Что-то ты сам не свой, уж какой день подряд.

Раньше был веселей, на гитаре играл,

Позабудь ты о ней».

Кто-то повторял.

Я цветы положу у дверей твоих

На крыльце посижу.

Город спит, затих.

И когда выйдешь ты из дому с утра

Знай, что эти цветы вовсе не игра.

Бұл кенеттен қалай болды, мен өзімді толығымен шаршадым

Жанымды қараңғылық басып алды.

Сен кеттің, мен кеттім.

Ал сен де, мен де бірінші кешірмейміз.

Сіз бен мен мақтанамыз, телефон үнсіз.

Түнде көше кеземін

Сенсіз дүние бос.

Барлық армандарыңыз орындалсын

Маған сеніңіз, мен мүлде қаламадым,

Бір-бірімізге бөтен болу үшін

Көктемде бәрі гүлдегенде,

Бұл ащы бөліну сәті келеді

Ал, мен қалдым, мен сенен ауырдым.

Күндер бос әурешілікпен өтеді.

Менің достарым маған:

«Сен өзіңдікі емес бірдеңе, неткен күн қатарынан.

Бұрын көңілді болған, гитарада ойнайтын,

Оны ұмыт».

Біреу қайталады.

Мен сенің есігіңе гүл қоямын

Мен подъезде отырамын.

Қала тыныш, ұйықтап жатыр.

Ал таңертең үйден шыққанда

Бұл гүлдердің мүлде ойын емес екенін біліңіз.