Праздник - Олег Митяев

А вчера приглашали попеть

Люди милые, но незнакомые.

Я им пел, чтобы дом их согреть,

Свои старые песни и новые.

Только песни-то стали не те,

По-другому поется и дышится.

Мы в разлуке уже столько лет,

Не болит ничего и не пишется.

Хоть бы раз суета нас свела —

Пусть больными, плешивыми.

Ах, какая бы встреча была,

Если б все были живы мы.

А с чего бы, казалось, хандрить?

Ты такой же почти, и гитара та,

И хозяйка какая смотри…

Ну чего же еще тебе надо-то?

А я слышал — гитара врала,

И слова были лживыми…

А какая бы встреча была,

Если б все были живы мы.

Я ушел, чтобы весел был дом,

Хоть шептала хозяйка: Обидимся!

Почему мы так глупо живем?!

Почему мы так долго не видимся?!

Ал кеше мені ән айтуға шақырды

Адамдары жақсы, бірақ бейтаныс.

Мен оларға үйлерін жылыту үшін ән айттым,

Ескі және жаңа әндеріңіз.

Тек әндері бірдей емес еді

Ол басқаша айтылады және басқаша тыныс алады.

Екеуміз сонша жыл бөлек тұрдық

Ештеңе ауырмайды және ештеңе жазылмайды.

Тек бір рет бос әурешілік бізді біріктірсе -

Ауырсын, таз.

О, қандай кездесу

Бәріміз тірі болсақ.

Неліктен ол сыпыратын сияқты?

Сіз дерлік бірдейсіз және бұл гитара

Үй иесі қандай көрінеді ...

Ал, саған тағы не керек?

Мен естідім - гитара өтірік айтты,

Ал сөздер жалған болды...

Ал кездесу қандай болмақ

Бәріміз тірі болсақ.

Мен үй көңілді болсын деп кеттім,

Үй иесі сыбырлағанымен: Біз ренжіп қаламыз!

Неге сонша ақымақ өмір сүреміз?!

Неге сонша уақыт көрмедік?!