Вятры - Zanzibar

Наплывае адчай, і зыбаецца сум

Павуціннаю кволкасьцю баб’яга лета.

Нас халодныя ветры латошаць, трасуць,

У тумане прапалі імклівыя мэты.

Наплывае адчай, і зыбаецца сум.

Крыльляў порсткіх ніяк ня ўзьняць.

Парахня

Пераела нутро, збузавала красу.

Не адходзіць ад нас ні на крок цішыня.

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Дзіды часу навылет пратнулі нутро.

Воблік наш гартаваны ў гадах учарнеў

Ад туманнай імжакі і зыркіх вятроў.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Нас адкінулі шуфлем у згоніны веку,

Як сьвятлом каганцовым жыцьцё мільгане,

Прыляціць мо рыданьне аднекуль?

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары,

Палахлівых кастроў прыгуменнай рабіны.

Наш апошні з грудзей анямелых узрыд

Па жыцьці засумуе і ў далях загіне.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары

(Нас, пахілых, нядэшлых, зямлёй занясе).

I бяз нас будуць зь ветрам аўсы гаварыць,

I начамі купацца ў квяцістай расе.

Шмат гадоў перажыта, загашана дум,

Неўпынёных узьлётаў разьвеяна ў полі.

Так напісана, мусіць, было на раду…

То спружынавы росхін трагічнае долі…

Шмат гадоў перажыта, загашана дум…

Усё бліжэюць магілы халоднай абрысы.

Разьвітаньне ўсім, што за намі ідуць,

Чые сэрцы гараць, як разьдзьмуханы прысак!

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Үмітсіздік басады, мұң басады

Жаздың өрмек торының нәзіктігі.

Суық жел бізді соғып, тербетеді,

Жылдам нысаналар тұманда жоғалып кетті.

Үмітсіздік басады, мұң басады.

Крилл қанаттарын көтермеңіз.

Хош иісті заттар

Ішін жеді, сұлулығын бұзды.

Үнсіздік бізді бір қадамға қалдырмайды.

Біздің істеріміз өлді.

Уақыт найзалары ішін тесіп өтті.

Жылдар бойы қатып қалған бетіміз қарайып кетті

Тұманды тұман мен өткір желден.

Мен сіздер үшін қорқамын, қымбатты достар

Терезелердің сыртында қатты жел соғады

Таң атқанша менімен үйде бол

Терезелердің сыртында қатты жел соғады

Біздің істеріміз өлді.

Ғасырдың қыршынына күрекпен лақтырдық,

Тасбих өмірдің нұры жарқырап тұрғанда,

Жылау бір жерден ұшады ма?

Мазалаған таңды енді көрмейміз,

Үйреншікті қаракөздің қорқақ топтары.

Ессіздердің қойнындағы соңғымыз

Өмірді сағынып, алыста өледі.

Мен сіздер үшін қорқамын, қымбатты достар

Терезелердің сыртында қатты жел соғады

Таң атқанша менімен үйде бол

Терезелердің сыртында қатты жел соғады

Енді ешқашан дабыл қағатын таңды көрмейміз

(Бізді жер көтерер, бейімділер, жолсыздар).

Бізсіз сұлы желмен сөйлеседі,

Түнде гүлді шыққа шомыламын.

Көп жылдар өтті, ойлар сөнді,

Тоқтаусыз ұшулар далаға тарады.

Солай жазылған болуы керек...

Рошин көктемі – қайғылы тағдыр...

Көп жылдар өтті, ойлар сөнді...

Суық сұлбаның моласы жақындап келеді.

Артымыздан ергендердің барлығымен қоштасу,

Кімнің жүректері өртенген петардадай жанып тұр!

Мен сіздер үшін қорқамын, қымбатты достар

Терезелердің сыртында қатты жел соғады

Таң атқанша менімен үйде бол

Терезелердің сыртында қатты жел соғады