Детская обида - YARMAK, Маша Собко

О песне: При участии Маши Собко

За окном идет снег, убогая квартира.

В доме нет отопления, по углам сыро.

Старая кровать, под ней много пыли.

Ни воды, ни света, за долги все отключили.

На окне сидит мальчик, двенадцать лет.

Мечтает, что зайдет мама, скажет: «Сынок, привет!

Как там в школе?

Что нового учили?

Читали книжки или может где-то были?»

И тут открылась дверь, разговор короткий:

— Сынок, пойди, купи матери водки!

— Мама, какой водки?

Я тебя люблю!

— Не слушаешь, я отца щас позову!

— Вы посмотрите на себя, да кем вы стали?

Люди семьями, а вы со мной хоть раз гуляли?

У всех детей День Рожденья, подарки, торты, свечи,

А у меня что есть?

Дома, только пьянки вечно.

— «Ах, ты, засранец, тебе так плохо жить?»

Батя взял ремень и давай меня лупить.

Безжалостно.

У меня руки в крови.

Выкинул за дверь: «Вот теперь здесь и живи».

Они дальше бухать, я на ступеньках в слезах.

Кровь, синяки, в душе детский страх.

«Почему все так?

И за что все это?

Нету никого, ни бабушки, ни деда.

Зачем мне эти родители-алкаши?

Боже, что мне делать?

Прошу, подскажи»

Тихо открыл дверь, забрал вещи с квартиры,

Бежал без остановки, минуты 3−4.

«Матушка-богородица, за что мне наказание?

Неужто жить без счастья мое призвание?»

Слезы на глазах, промокли ноги,

Я пришел к учительнице и уснул на пороге.

Припев:

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Утро.

Меня нашли и забрали в дом.

Обогрели, накормили и спросили: «Что с лицом?»

Я молчал, увел глаза, мне было стыдно.

Все знали нашу семью.

Все было очевидно.

Нина Петровна обняла, как родного сына.

Взглянула мне в глаза, всплакнула и спросила:

«Давай мы заберем тебя, будешь жить с нами,

Но если хочешь, то можем отвести к маме».

«Не надо к маме!

Я вас очень прошу.

Можно я останусь, я ж тут не дышу.

Меня дома не ждут.

Я им не нужен!

Им наплевать на то, что жив, здоров я или простужен».

Она прижала руками и обняла покрепче.

Не знаю почему, но на душе мне стало легче.

Я остался жить, они меня растили:

Давали деньги, одевали и любили.

Ездили на дачу каждые выходные.

Чужие люди полюбили больше, чем родные.

Поставили на ноги, судьбу мою увидели,

Я с уважением говорил на них — Родители.

Годы шли, я вырос резко.

Бизнес, личный водитель, мерседес S-ка.

Уже своя семья, живем не тужа.

Тут звонок в дверь и на пороге два бомжа.

«Здрасьте, сынок, ты нас не узнал?

Это мама с папой, а ты что, не ждал?

Какой дом большой, а у нас нет квартиры.

Ты помнишь, как мы с отцом тебя любили.»

Я смотрю им в глаза — детская обида.

«Папа, это кто?», — спросила дочка Рита.

«Это наша внучка?»

«Нет, это моя дочь,

Нате на бутылку, убирайтесь прочь!»

Припев:

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Небо над головою, слезы сотру рукою.

Боже, прошу, ответь мне, в чем виноваты дети?

Присел на кресло, сердце упало в пятки.

Помню, как мы с отцом вместе играли в прятки.

Как мама из окна кричала: «Парни, кушать!»

И вот они пришли, я отказался слушать.

Были нормальные люди, когда ещё не пили.

Хотел спросить: «Где же вы раньше были?

Столько лет прошло, — мысли у камина,

Раньше был не нужен, тут вспомнили про сына!»

Но так нельзя, хоть на душе рубец.

Она — родная Мать, а он — родной Отец.

Сорвался с места, хватит судьбе страдать,

Забрал их в дом, Господь учил прощать!

Ән туралы: Маша Собконың қатысуымен

Сыртта қар жауып тұр, бейшара пәтер.

Үйде жылу жоқ, бұрыштары дымқыл.

Ескі төсек, астында шаң-тозаң.

Су жоқ, жарық жоқ, қарыздар үшін бәрі өшірілді.

Терезеде он екі жасар бала отыр.

Анасы кіріп келіп: «Балам, сәлем!

Мектепте қалай?

Жаңа не білдіңіз?

Сіз кітап оқыдыңыз ба немесе бір жерде болдыңыз ба?

Сосын есік ашылды, әңгіме қысқа болды:

— Балам, анаңа арақ алып кел!

— Мама, қандай арақ?

Мен сені сүйемін!

- Тыңдама, мен қазір әкеме хабарласамын!

- Өзіңе қара, сен не болып қалдың?

Адамдар - отбасы, сіз менімен бірге жүрдіңіз бе?

Барлық балалардың туған күні, сыйлықтар, торттар, шамдар,

Ал менде не бар?

Үйде, тек мәңгілікке ішеді.

- Әй, тентек, өмір саған соншалықты жаман ба?

Әкем белбеуді алды да, ұрып алайық.

Аяусыз.

Менің қолымда қан бар.

«Енді осында тұр» деп есіктен лақтырып жіберді.

Олар соғуды жалғастыруда, мен жылап қадам басамын.

Жанында қан, көгерген, балалық қорқыныш.

«Неге бәрі осылай?

Ал мұның бәрі не үшін?

Ешкім жоқ, әжесі де, атасы да жоқ.

Бұл мас ата-ана маған не үшін керек?

Құдай, мен не істеуім керек?

Өтінемін маған айтшы»

Есікті үнсіз ашты, пәтерден заттарды алды,

Тоқтаусыз жүгірді, 3-4 минут.

«Құдайдың анасы, мен неге жазаландым?

Бұл шынымен бақытсыз өмір сүруге шақырғаным ба?

Көзге жас, дымқыл аяқ,

Мұғалімге келіп, босағада ұйықтап қалдым.

Хор:

Басымның үстінде аспан, Көз жасымды қолыммен сүртемін.

Құдайым, айтшы, балалар не кінәлі?

Басымның үстінде аспан, Көз жасымды қолыммен сүртемін.

Құдайым, айтшы, балалар не кінәлі?

Таң.

Олар мені тауып алып, үйге алып кетті.

Жылынып, тойып: «Бет не болды?» деп сұрады.

Мен үндемедім, басқа жаққа қарадым, ұялдым.

Біздің отбасымызды бәрі білетін.

Бәрі анық болды.

Нина Петровна мені өз баласындай құшақтады.

Ол менің көзіме қарап, жылап:

«Сені алып кетейік, сен бізбен бірге тұрасың,

Бірақ егер қаласаң, сені анаңа апарамыз».

- Анама барма!

Мен сізден өтінемін.

Мен мұнда тұра аламын ба, мен бұл жерде дем алмаймын.

Мені үйде күтпейді.

Олар маған керек емес!

Олар менің тірі екенімді, сау екенімді, суық тигенімді ойламайды».

Ол екі қолын қысып, оны қаттырақ құшақтады.

Неге екенін білмеймін, бірақ жүрегім жақсы болды.

Мен өмір сүру үшін қалдым, олар мені өсірді:

Олар ақша берді, киінді, жақсы көрді.

Біз әр демалыс сайын коттеджге баратынбыз.

Бейтаныс адамдар туыстарынан гөрі жақсы көрді.

Олар мені аяғыма тұрғызды, олар менің тағдырымды көрді,

Мен оларға – ата-аналарға құрметпен сөйледім.

Жылдар өтті, мен керемет өстім.

Бизнес, жеке жүргізуші, Mercedes S-ka.

Біздің өз отбасымыз бар, біз қиын өмір сүрмейміз.

Сол кезде есік қоңырауы соғылып, босағада екі қаңғыбас тұр.

«Сәлем, балам, бізді танымайсың ба?

Бұл ана мен әке, бірақ күтпедің бе?

Қандай үлкен үй, бірақ пәтеріміз жоқ.

Әкең екеуміздің сені қалай жақсы көргеніміз есіңде ме.

Мен олардың көздеріне қараймын - балалық қорлау.

«Әке, бұл кім?» деп сұрады Рита қызы.

— Бұл біздің немереміз бе?

-Жоқ бұл менің қызым

Бөтелкеге ​​түс, шық!»

Хор:

Басымның үстінде аспан, Көз жасымды қолыммен сүртемін.

Құдайым, айтшы, балалар не кінәлі?

Басымның үстінде аспан, Көз жасымды қолыммен сүртемін.

Құдайым, айтшы, балалар не кінәлі?

Мен креслоға отырдым, жүрегім өкшегіме кіріп кетті.

Әкем екеуміз жасырынбақ ойнағанымыз есімде.

Анам терезеден: «Жігіттер, тамақ ішіңдер!» - деп айқайлады.

Сосын олар келді, мен тыңдаудан бас тарттым.

Әлі ішпеген кезде қарапайым адамдар болды.

Мен сұрағым келді: «Бұрын қайда болдың?

Көптеген жылдар өтті - Камин басындағы ойлар,

Бұрын бұл қажет емес еді, кейін олар ұлы туралы есіне алды!»

Бірақ, жан дүниесінде тыртық болса да бұл мүмкін емес.

Ол – туған Ана, ол – туған әке.

Орыннан қашып кетті, азап шегуге тағдыр жеткілікті,

Оларды үйге апарды, Жаратқан Ие кешіруді үйретті!