A Thousand Winters - Winterfylleth

This at least behoves every man

That he his soul’s course should heed

How awful it will be

When death arrives

The kinship sunders

Those that were together

Body and soul

Departed from men, the spirit

In punishment or glory, death not discern

While him here in the world

An earth vessel remains

The anxious ghost shall come

Always after seven nights

A soul, to find the body

That, from which it had been taken

Then shall call so sad

With a cold voice

The spirit to that dust

Words of a soul departed

After it, from its body were led

«Why hast thou tortured me?

Foulness of earth!»

«Why dost thou torture me?

I art not the food of worms!»

«I within thee dwelt and I might not go

From, where with flesh

I had invested with me

Thy sinful lusts oppressed

So that to me full oft it seemed

That it were a thousand winters

To thy death-day.»

Бұл кем дегенде, әр адам

Ол өз жанының бағытына құлақ асуы керек

Бұл қаншалықты қорқынышты болады

Өлім келгенде

Туыстық байланыс үзіледі

Бірге болғандар

Тән мен жан

Адамдардан, рухтан

Жазада да, даңқта да, өлімді ажыратпайды

Ол осы дүниеде жүргенде

Жер кемесі қалды

Мазасыз елес келеді

Әрқашан жеті түннен кейін

Денені табу үшін жан

Ол алынған

Сосын қайғылы қоңырау шалады

Суық дауыспен

Сол шаңның рухы

Бір жанның сөздері  кетті

Одан кейін оның денесінен алып шықты

«Неге мені қинадың?

Жердің ластығы!»

«Неге мені қинайсың?

Мен құрттың азығы емеспін!»

«Мен сенің ішіңде тұрдым, бірақ бармайтын шығармын

Қайдан, етімен

Мен менімен инвестицияладым

Сенің күнәкар нәпсің басылды

Осылайша маған толық көрінді

Бұл мың қыс болды

Өлім күніңе дейін.»