Всё мимолётно - Вячеслав Добрынин

Устало лег на плечи дождливый поздний вечер,

И в доме только слышен негромкий стук часов.

И свет горит неярко, и в этом полумраке

Мелькают силуэты ушедших вдаль годов.

А ветер тучи носит, в окно стучится осень

Унылой долгой песней холодного дождя.

Как книгу, жизнь листаю, и жадно вспоминаю,

Чего забыть не в силах и много лет спустя.

Припев:

Все мимолетно — и жизнь, и счастье, и любовь.

Все мимолетно, но вспоминаю вновь и вновь

Приморский город, твой взгляд и голос,

Который мне, как и тогда, волнует кровь.

Все это было, было… Как вихрем закружило…

Казалось, друг для друга мы созданы с тобой.

Но это лишь казалось, и потому осталось

Всего лишь только мигом, подаренным судьбой.

Припев:

Все мимолетно — и жизнь, и счастье, и любовь.

Все мимолетно, но вспоминаю вновь и вновь

Приморский город, твой взгляд и голос,

Который мне, как и тогда, волнует кровь.

Жаңбырлы кештің иығында шаршадым,

Ал үйде тек сағаттың ақырын сықырлағаны ғана естіледі.

Ал жарық күңгірт жанады, және бұл ымыртта

Алысқа кеткен жылдардың сұлбасы жыпылықтайды.

Ал жел бұлттарды көтереді, күз терезені қағып тұр

Суық жаңбырдың күңгірт ұзақ әні.

Кітап сияқты мен өмірді парақтап, асыға еске аламын,

Көп жылдар өтсе де ұмыта алмайтын нәрсе.

Хор:

Барлығы өткінші - өмір де, бақыт та, махаббат та.

Бәрі өткінші, бірақ есіме қайта-қайта түседі

Теңіз жағасындағы қала, түрің мен дауысың,

Бұл мен үшін, сол кездегідей, қанды қоздырады.

Бұның бәрі... Дауыл соққандай болды...

Біз сенімен бір-біріміз үшін жаралғандай болдық.

Бірақ бұл жай ғана көрінді, сондықтан ол қалды

Тағдырдың берген бір сәті.

Хор:

Барлығы өткінші - өмір де, бақыт та, махаббат та.

Бәрі өткінші, бірақ есіме қайта-қайта түседі

Теңіз жағасындағы қала, түрің мен дауысың,

Бұл мен үшін, сол кездегідей, қанды қоздырады.