«Здесь лапы у елей дрожат на весу...» (1970) - Владимир Высоцкий

Здесь лапы у елей дрожат на весу,

Здесь птицы щебечут тревожно –

Живёшь в заколдованном диком лесу,

Откуда уйти невозможно.

Пусть черёмухи сохнут бельём на ветру,

Пусть дождём опадают сирени, —

Всё равно я отсюда тебя заберу

Во дворец, где играют свирели!

Твой мир колдунами на тысячи лет

Укрыт от меня и от света, —

И думаешь ты, что прекраснее нет,

Чем лес заколдованный этот.

Пусть на листьях не будет росы поутру.

Пусть луна с небом пасмурным в ссоре, —

Всё равно я отсюда тебя заберу

В светлый терем с балконом на море!

В какой день недели, в котором часу

Ты выйдешь ко мне осторожно,

Когда я тебя на руках унесу

Туда, где найти невозможно?

Украду, если кража тебе по душе, —

Зря ли я столько сил разбазарил?!

Соглашайся хотя бы на рай в шалаше,

Если терем с дворцом кто-то занял!

Мұнда шыршалардың лаптары салмақпен дірілдейді,

Мұнда құстар мазасызданады -

Сіз сиқырлы жабайы орманда тұрасыз,

Кету мүмкін емес жерде.

Құс шие ағаштары желде зығырмен кептірсін,

Сирень жаңбырдай жаусын,

Әйтеуір, мен сені осы жерден алып кетемін

Құбырлар ойнайтын сарайға!

Мыңдаған жылдар бойы сиқыршылар сіздің әлеміңіз

Менен және жарықтан қорғалған, -

Ал сіз одан әдемі ештеңе жоқ деп ойлайсыз

Бұл не деген сиқырлы орман.

Таңертең жапырақтарда шық түспесін.

Бұлтты аспанмен ай даулассын, -

Әйтеуір, мен сені осы жерден алып кетемін

Теңізде балконы бар жарық мұнарада!

Аптаның қай күні, қай уақытта

Сен маған абайлап кел

Мен сені қолыма алып жүргенде

Қайдан табылмайды?

Ұрлық ұнаса ұрлаймын,

Мен сонша энергияны босқа жұмсадым ба?

Тым болмаса саятшылықтағы жұмаққа келісемін,

Біреу сараймен мұнараны басып алса!