Милицейский протокол - Владимир Высоцкий

Считай по-нашему, мы выпили немного.

Не вру, ей-бога... Скажи, Серега!

И если б водку гнать не из опилок,

То че б нам было с трех, четырех, пяти бутылок?

Вторую пили близь прилавка в закуточке,

Но это были еще цветочки.

Потом - в скверу, где детские грибочки,

Потом - не помню.

Дошел до точки.

Я пил из горлышка, с устатку и не евши,

Но я, как стекло был, то есть остекленевший.

А уж когда коляска подкатила,

Тогда в нас было семьсот на рыло!

Мы, правда, третьего насильно затащили.

Ну, тут промашка, тут, конечно, мы переборщили.

А что очки товарищу разбили,

Так то портвейном усугубили.

Но товарищ первый нам сказал, что, мол, "Уймитесь",

Что - "Не буяньте", говорит, - "И разойдитесь".

На "разойтись" я, кстати, сразу же согласился

И разошелся, то есть расходился.

Но если я кого ругал - карайте строго!

Но это вряд ли... Я вообще не ругаюсь, скажи, Серега!

А что упал - так то от помутнения.

Орал не с горя - от отупения.

Теперь дозвольте пару слов без протокола.

Чему нас учит, так сказать, семья и школа?

Что жизнь сама таких накажет строго.

Тут мы согласны... Скажи, Серега!

Вот он проснется утром, протрезвеет, скажет:

"Пусть жизнь осудит, пусть жизнь накажет!".

А вы отпустите - вам же легче будет.

Ну чего возиться, раз жизнь осудит.

Вы не глядите, что Сережа все кивает.

Он соображает, он все понимает!

А что мычит, так это он от волнения,

От осознания, так сказать, и просветления.

Не запирайте, люди!

Плачут дома детки...

Ему же в Химки, а мне аж вон в Медведки!

Да все равно: автобусы не ходят,

Метро закрыто, в такси не содят.

Приятно все-таки, что нас тута уважают:

Гляди, Серега, подвозят, гляди - сажают!

Разбудит утром не петух, прокукарекав,

Сержант подымет, как человеков...

Нас чуть не с музыкой проводят, как проспимся.

Я рупь заначил, слышь, Серега, опохмелимся!

И все же, брат, трудна у нас дорога!

Эх, бедолага!

Ну спи, Серега...

Біздің жолымызды қарастырыңыз, біз аздап іштік.

Өтірік айтпаймын, құдай-ау... Айтыңызшы, Серёга!

Ал егер арақ үгінділерден айдалмаса,

Үш, төрт, бес бөтелкеден не аламыз?

Олар екіншісін бұрыштағы есептегіштің жанында ішті,

Бірақ олар әлі де гүлдер болды.

Содан кейін - балалар саңырауқұлақтары бар саябақта,

Сосын есімде жоқ.

Нүктеге жеттім.

Мойыннан, шаршаудан ішіп, жемедім,

Бірақ мен шыны сияқты болдым, яғни жылтыратылған.

Ал арба домалап кеткенде,

Сонда тұмсығымыз жеті жүз!

Рас, үшіншісін күшпен сүйретіп жібердік.

Жарайды, міне қателік, бұл жерде, әрине, шектен шығып кеттік.

Ал досымның көзілдірігі сынғанын,

Сондықтан олар порт шарабы арқылы оны нашарлатты.

Бірақ бірінші жолдас бізге айтты, олар: «Тыныштық», - дейді.

Не – «Төбелеспе», «Тараңдар» дейді.

Айтпақшы, мен бірден «тарауға» келістім.

Және ол тарады, яғни тарады.

Бірақ егер мен біреуге ұрысқан болсам - қатаң жазалаңыз!

Бірақ бұл екіталай... Мен мүлде ант етпеймін, айтшы, Серёга!

Ал не құлады - бұл бұлттылықтан.

Ол қайғыдан емес, аңқаулықтан айқайлады.

Енді хаттамасыз бірнеше сөз айтайын.

Біз нені үйренеміз, былайша айтқанда, отбасы, мектеп?

Сол өмірдің өзі оларды қатты жазалайды.

Міне, келісеміз... Айтыңызшы, Серёга!

Міне, таңертең оянып, есінен танып, былай дейді:

«Өмір соттасын, өмір жазаласын!».

Ал сіз жібересіз - бұл сізге оңайырақ болады.

Жарайды, неге араласасың, өйткені өмір соттайды.

Серёжаның басын изеп тұрғанына қарамайсың.

Ол ойлайды, ол бәрін түсінеді!

Оның несі қобалжудан,

Білуден, былайша айтқанда, ағартушылықтан.

Адамдарды құлыптамаңыз!

Үйде балалар жылап жатыр...

Ол Химкиде, мен Медведкиде болдым!

Маңызды емес, автобустар жүрмейді,

Метро жабық, таксиге рұқсат жоқ.

Сонда да олардың бізді құрметтейтіні қуантады:

Қарашы, Серёга, олар сені тәрбиелейді, қара - түрмеге отырғызды!

Таңертең оянған әтеш емес, шақырған,

Сержант адамдар сияқты көтереді...

Ұйықтап жатқанда, бізді музыка сүйемелдеуде.

Мен рубль таптым, тыңда, Серёга, мас болайық!

Сонда да, аға, жолымыз қиын!

Ей, бейшара!

Серёга ұйықтай бер...