Затяжной прыжок - Владимир Высоцкий

Хорошо, что за ревом не слышалось звука,

Что с позором своим был один на один.

Я замешкался возле открытого люка

И забыл пристегнуть карабин.

Мой инструктор помог и коленом пинок

Перейти этой слабости грань.

За обычное наше: «Смелее, сынок»

Принял я его сонную брань.

И оборвали крик мой, и обожгли мне щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки.

И звук обратно в печень мне вогнали вновь на вздохе

Веселые, беспечные воздушные потоки.

Я попал к ним в умелые, цепкие руки,

Мнут, швыряют меня, что хотят, то творят.

И с готовностью я сумасшедшие трюки

Выполняю, шутя, все подряд.

Есть ли в этом паденьи какой-то резон

Я узнаю потом, а пока,

То валился в лицо мне земной горизонт,

То шарахались вниз облака.

И обрывали крик мой, и выбривали щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки,

И вновь вгоняли в печень мне, упруги и жестоки,

Невидимые, встречные воздушные потоки.

Но рванул я кольцо на одном вдохновеньи,

Как рубаху от ворота или чеку.

Это было в случайном, свободном паденьи

Восемнадцать недолгих секунд.

А теперь некрасив я, горбат с двух сторон,

В каждом горбе спасительный шелк,

Я на цель устремлен, и влюблен, и влюблен

В затяжной, не случайный прыжок.

И обрывают крик мой, и выбривают щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки.

И проникают в печень мне на выдохе и вдохе

Бездушные и вечные воздушные потоки.

Беспримерный прыжок из глубин стратосферы.

По сигналу «Пошел!»

Я шагнул в никуда.

За невидимой тенью безликой химеры,

За свободным паденьем айда.

Я пробьюсь сквозь воздушную тьму,

Хоть условья паденья не те.

Но и падать свободно нельзя потому,

Что мы падаем не в пустоте.

И обрывают крик мой, и выбривают щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки.

На мне мешки заплечные, встречаю руки в боки

Прямые, безупречные воздушные потоки.

Ветер в уши сочится и шепчет скабрезно:

«Не тяни за кольцо, скоро легкость придет».

До земли триста метров, сейчас будет поздно.

Ветер врет, обязательно врет.

Стропы рвут меня вверх, выстрел купола, стоп.

И как не было этих минут,

Нет свободных падений с высот,

Но зато есть свобода раскрыть парашют.

Мне охлаждают щеки и открывают веки,

Исполнены потоки забот о человеке.

Глазею ввысь печально я, там звезды одиноки,

И пью горизонтальные воздушные потоки.

Айқайдың артында дыбыс болмағаны жақсы,

Сөйтсем, ол бір-бірден болды.

Мен ашық тұрған люктің жанында екілендім

Ал мен карабинді бекітуді ұмытып кетіппін.

Менің нұсқаушым көмектесіп, тізе тепті

Осы әлсіздік сызығынан өтіңіз.

Біздің әдеттегідей: «Батыл бол, балам»

Мен оның ұйқылы-ояу ұрысқанын қабылдадым.

Менің жылауымды кесіп, бетімді күйдірдім

Суық ұстараның өткір ағындары.

Ал дыбыс қайтадан бауырыма бір күрсініп кетті

Көңілді, алаңсыз ауа ағындары.

Мен олардың епті, қайсар қолына түстім,

Олар мені ұрып-соғады, лақтырып жібереді, ойларына келгенін істейді.

Ал мен ерікті түрде трюк жасаймын

Мен бәрін әзілдеп жасаймын.

Осы күзде себеп бар ма

Мен кейінірек білемін, бірақ әзірге

Сонда жер көкжиегі бетіме түсті,

Содан кейін бұлттар төмен түсті.

Олар менің жылауымды кесіп, бетімді қырып тастады

Суық ұстараның өткір ағындары

Олар мені қайтадан бауырға айдады, төзімді және қатыгез,

Көзге көрінбейтін, келе жатқан ауа ағындары.

Бірақ мен сақинаны бір шабытпен тарттым,

Жағадан немесе чектен көйлек сияқты.

Бұл кездейсоқ, еркін құлауда болды

Он сегіз қысқа секунд.

Ал енді мен шіркін, екі жақтан бөкселімін,

Әр өркеште жібек сақтайды,

Мен мақсатқа, сүйіспеншілікке және сүйіспеншілікке бағытталғанмын

Кездейсоқ емес, ұзаққа созылған секіруде.

Олар менің айқайымды кесіп, беттерін қырып тастады

Суық ұстараның өткір ағындары.

Және олар дем шығарғанда және дем алғанда менің бауырыма енеді

Жансыз және мәңгілік ауа ағындары.

Стратосфераның тереңдігінен бұрын-соңды болмаған секіру.

«Жүр!» сигналы бойынша.

Мен ешқайда қадам баспадым.

Бетсіз химераның көрінбейтін көлеңкесінің артында,

Еркін құлауға барайық.

Мен ауаның қараңғылығын бұзамын,

Күздің шарттары бірдей болмаса да.

Бірақ сіз де еркін құлай алмайсыз, өйткені

Біз қуысқа түсіп жатқан жоқпыз.

Олар менің айқайымды кесіп, беттерін қырып тастады

Суық ұстараның өткір ағындары.

Менің иық сөмкелерім бар, қолдарымды екі жақта кездестіремін

Тікелей, мінсіз ауа ағыны.

Құлағыңызға жел соғып, ұятсыз сыбырлайды:

«Сақинаны тартпа, жеңілдігі жақында келеді».

Жерге үш жүз метр, енді кеш болады.

Жел өтірік, анық өтірік.

Итарлар мені жұлып, күмбезді атып, тоқтайды.

Бұл минуттар болмағандықтан,

Биіктен еркін құлау болмайды

Бірақ парашют ашуға еркіндік бар.

Олар менің бетімді суытып, қабақтарымды ашады,

Адам туралы уайымдардың легі толады.

Мен мұңайып қарасам, жұлдыздар жалғыз,

Ал мен көлденең ауа ағындарын ішемін.