Расстрел горного эха - Владимир Высоцкий

В тиши перевала, где скалы ветрам не помеха, помеха

На кручах таких, на какие никто не проник,

Жило-поживало весёлое горное эхо,

Оно отзывалось на крик — человеческий крик.

Когда одиночество комом подкатит под горло

И сдавленный стон еле слышно в обрыв упадет —

Крик этот о помощи эхо подхватит проворно,

Усилит — и бережно в руки своих донесёт.

Должно быть, не люди, напившись дурмана и зелья,

Чтоб не был услышан никем громкий топот и храп,

Пришли умертвить, обеззвучить живое ущелье —

И эхо связали, и в рот ему всунули кляп.

Всю ночь продолжалась кровавая злая потеха,

И эхо топтали, но звука никто не слыхал.

К утру расстреляли притихшее горное эхо —

И брызнули слезы, как камни, из раненых скал…

Тастары желге бөгет емес, бөгет болған асу үнсіздігінде

Ешкім басып өтпеген тік жарларда,

Көңілді тау жаңғырығы өмір сүрді және өмір сүрді,

Бұл айқайға жауап берді - адам айқайы.

Жалғыздық тамағының астына домалап кеткенде

Ал тұншыққан ыңырсыл жарға әрең түседі -

Бұл көмекке шақыру жаңғырықты тез қабылдайды,

Күшейту - және мұқият өз қолына жеткізу.

Бұл допинг пен сусын ішкен адамдар емес болуы керек,

Ешкім қатты тепкілеу мен қорылдауды естімеуі үшін,

Олар өлтіруге, тірі шатқалды дыбыссыздандыруға келді -

Және олар жаңғырықты байлап, аузына тығылды.

Түні бойы қанды зұлым көңілді жалғасты,

Және олар жаңғырықты таптады, бірақ дыбысты ешкім естімеді.

Таңертең олар үнсіз тау жаңғырығын түсірді -

Ал көз жасы жаралы жартастардан тастай шашылып жатты...