Побег на рывок (Вадиму Туманову) - Владимир Высоцкий

Был побег на рывок — наглый, глупый, дневной, —

Вологодского — с ног и — вперед головой.

И запрыгали двое, в такт сопя на бегу,

На виду у конвоя да по пояс в снегу.

Положен строй в порядке образцовом,

И взвыла «Дружба» — старая пила,

И осенили знаменьем свинцовым

С очухавшихся вышек три ствола.

Все лежали плашмя, в снег уткнули носы,

А за нами двумя — бесноватые псы.

Девять граммов горячие, как вам тесно в стволах!

Мы на мушках корячились, словно как на колах.

Нам — добежать до берега, до цели, —

Но свыше — с вышек — все предрешено:

Там у стрелков мы дергались в прицеле —

Умора просто, до чего смешно.

Вот бы мне посмотреть, с кем отправился в путь,

С кем рискнул помереть, с кем затеял рискнуть!

Где-то виделись будто, чуть очухался я,

Прохрипел: «Как зовут-то?

И — какая статья?»

Но поздно: зачеркнули его пули —

Крестом — в затылок, пояс, два плеча, —

А я бежал и думал: добегу ли?-

И даже не заметил сгоряча.

Я — к нему, чудаку: Почему, мол, отстал?

Ну, а он — на боку и мозги распластал.

Пробрало!

— телогрейка аж просохла на мне:

Лихо бьет трехлинейка — прямо, как на войне!

Как за грудки, держался я за камни:

Когда собаки близко — не беги!

Псы покропили землю языками —

И разбрелись, слизав его мозги.

Приподнялся и я, белый свет стервеня, —

И гляжу — кумовья поджидают меня.

Пнули труп: «Сдох, скотина!

Нету проку с него:

За поимку полтина, а за смерть — ничего».

И мы прошли гуськом перед бригадой,

Потом — за вахту, отряхнувши снег:

Они обратно в зону — за наградой,

А я — за новым сроком за побег.

Я сначала грубил, а потом перестал.

Целый взвод меня бил — аж два раза устал.

Зря пугают тем светом, оба света с дубьем:

Врежут там — я на этом, врежут здесь — я на том.

Я гордость под исподнее упрятал —

Видал, как пятки лижут гордецы, —

Пошел лизать я раны в лизолятор, —

Не зализал — и вот они, рубцы.

Надо б нам — вдоль реки, он был тоже не слаб,

Чтобы им — не с руки, а собакам — не с лап!..

Вот и сказке конец.

Зверь бежал на ловца,

Снес — как срезал — ловец беглецу пол-лица.

…Все взято в трубы, перекрыты краны, —

Ночами только воют и скулят,

Что надо?

Надо сыпать соль на раны:

Чтоб лучше помнить — пусть они болят!

Чтоб лучше помнить — пусть они болят!

Чтоб лучше помнить — пусть они болят!

Сызықшаға қашу болды - арсыз, ақымақ, күндіз, -

Вологда - аяғынан және - алға басы.

Екеуі жүгіріп келе жатқанда иіскеп ішке секірді,

Колоннаның көз алдында, белі-терең қар.

Жүйе үлгілі тәртіпке келтірілді,

Ал «Достық» айқайлады - ескі ара,

Және олар қорғасын тумен көлеңкеленді

Қалпына келтірілген мұнаралардың үш діңі бар.

Барлығы тегіс жатты, мұрындары қарға тығылды,

Ал екеуміздің арамызда жын иттер тұр.

Тоғыз грамм ыстық, діңгегіңізде тарсыз!

Біз шыбын-шіркей, қазық қаққандай итеріп кеттік.

Біз - жағаға, мақсатқа жүгіреміз, -

Бірақ жоғарыда - мұнаралардан - бәрі алдын ала анықталған:

Сол жерде, атқыштар алдында біз дірілдеп қалдық -

Бұл жай ғана күлкілі, қандай күлкілі.

Кіммен бірге сапарға шыққанымды көргім келеді,

Кіммен өлуге батылы бардың, кіммен тәуекелге бардың!

Бір жерден көрдім, мен сәл оянғандай болдым,

Ол: «Атың кім?

Және қандай мақала?

Бірақ тым кеш: оның оқтары сызылып кетті -

Крест - бастың артқы жағында, белдікте, екі иықта, -

Мен жүгірдім және ойладым: жүгіремін бе? -

Ал асыққанда байқамай қалды.

Мен - оған, эксцентрик: Неліктен, олар артта қалды дейді?

Жарайды, ол жағына шығып, миын жайып жіберді.

Ол кетті!

- көрпеше куртка маған кепті:

Үш билеуші ​​ұрыс-керіспен ұрады - соғыстағыдай!

Кеуделер сияқты мен тастарды ұстадым:

Иттер жақын болғанда, жүгірмеңдер!

Иттер жерді тілдерімен шашады -

Миын жалап, тарап кетті.

Мен де тұрдым, қаншық ақ нұры, -

Қарасам, мені құдалар күтіп тұр.

Олар мәйітті теуіп: «Өл, мал!

Оның пайдасы жоқ:

Тұтқынға жарты рубль, ал өлімге ештеңе жоқ».

Біз бригаданың алдында бір қатарда жүрдік,

Содан кейін - сағат үшін, қарды тазарту:

Олар марапат үшін аймаққа оралды,

Ал мен - қашу үшін жаңа термин үшін.

Басында дөрекі болдым, кейін тоқтадым.

Бүкіл взвод мені ұрды - мен екі рет шаршадым.

Сол жарықпен бекер қорқытады, екеуі де еменмен:

Олар сонда құлады - мен мынадамын, олар мұнда құлады - мен анаумын.

Мен мақтанышымды іш киімнің астына жасырдым -

Тәкаппар адамдардың өкшесін жалайтынын көрдім, -

Мен изолятордағы жараларды жалауға бардым, -

Мен оны жаламадым - міне, тыртықтар.

Бізге керек - өзен бойында ол да әлсіз емес еді,

Олар құтылмас үшін, ал иттер табанынан шықпауы үшін! ..

Міне, ертегінің соңы.

Аң аулаушыға жүгірді,

Бұзылған - кесілгендей - қашқынға жарты жүзді ұстаушы.

...Барлығы құбырларға алынады, крандар жабылады, -

Түнде олар тек айқайлайды,

Не керек?

Жараларға тұзды сүрту керек:

Жақсырақ есте сақтау үшін - олар ауырсын!

Жақсырақ есте сақтау үшін - олар ауырсын!

Жақсырақ есте сақтау үшін - олар ауырсын!