Песня-сказка - Владимир Высоцкий

На краю края земли, где небо ясное

Как бы вроде даже сходит за кордон,

На горе стояло здание ужасное,

Издаля напоминавшее ООН.

Всё сверкает как зарница —

Красота!

Но только вот

В этом здании царица

В заточении живёт.

И Кащей Бессмертный грубую животную

Это здание поставил охранять,

Но по-своему несчастное и кроткое,

Может, было то животное — как знать!

От большой тоски по маме

Вечно чудище в слезах —

Хоть оно с семью главами,

О пятнадцати глазах.

Сам Кащей (он мог бы раньше — врукопашную)

От любви к царице высох и увял —

И cтал по-своему несчастным старикашкою.

Ну, а зверь его к царице не пускал.

«Пропусти меня, чего там.

Я ж от страсти трепещу!..» —

«Хоть снимай меня с работы —

Ни за что не пропущу!»

Добрый молодец Иван решил попасть туда:

Мол видали мы кащеев, так-растак!

Он всё время: где чего — так сразу шасть туда,

Он по-своему несчастный был — дурак!

То ли выпь захохотала,

То ли филин заикал…

На душе тоскливо стало

У Ивана-дурака.

Началися его подвиги напрасные,

С баб-ягами никчемушная борьба…

Тоже ведь она по-своему несчастная,

Эта самая лесная голытьба.

Скольких ведьмочков пришибнул!

Двух молоденьких, в соку,

Как увидел утром — всхлипнул:

Жалко стало, дураку!

Но, однако же, приблизился, дремотное

Состоянье превозмог своё Иван, —

В уголку лежало бедное животное,

Все главы свои склонившее в фонтан.

Тут Иван к нему сигает,

Рубит голову спеша

И к Кащею подступает,

Кладенцом своим маша.

И грозит он старику двухтыщелетнему:

«Щас, — говорит, — бороду-то мигом обстригу!

Так умри ты, сгинь, Кащей!»

А тот в ответ ему:

«Я бы — рад, но я бессмертный — не могу!»

Но Иван себя не помнит:

«Ах ты, гнусный фабрикант!

Вон настроил сколько комнат!

Девку спрятал, интриган!

Я закончу дело, взявши обязательство!.."

И от этих-то неслыханных речей

Умер сам Кащей, без всякого вмешательства, —

Он неграмотный, отсталый был Кащей.

А Иван, от гнева красный,

Пнул Кащея, плюнул в пол

И к по-своему несчастной

Бедной узнице вошёл.

<27 июня 1967 года>

Аспан ашық жердің шетінде

Тіпті кордоннан асып кеткендей,

Таудың басында қорқынышты ғимарат тұрды,

Алыстан БҰҰ-ны еске түсіреді.

Барлығы найзағай сияқты жарқырайды -

Сұлулық!

Бірақ тек осында

Бұл ғимаратта патшайым

Тұтқында өмір сүреді.

Ал Кащей өлмейтін өрескел жануар

Бұл ғимарат күзетілді

Бірақ өзінше бақытсыз және момын,

Мүмкін бұл жануар болды - кім білсін!

Анаға деген үлкен сағыныштан

Мәңгілікке көз жасын төгетін құбыжық -

Жеті тарау болса да,

Он беске жуық көз.

Кащейдің өзі (ол бұрын қоян-қолтық ұрыс жасай алар еді)

Махаббаттан патшайымға дейін құрғап, қурап қалды -

Ал ол өзінше байғұс қартқа айналды.

Жарайды, хайуан оны патшайымға жібермеді.

«Мені жібер, не бар.

Мен құмарлықтан дірілдеп тұрмын! .. «-

«Тіпті мені жұмыстан шығар

Мен оны ештеңе үшін жіберіп алмаймын! »

Жақсы жолдас Иван сонда жетуге шешім қабылдады:

Кащеевті көрдік дейді, со-растак!

Ол үнемі: бірдеңе қайда - сондықтан дереу сонда барыңыз,

Ол өзінше бақытсыз болды - ақымақ!

Не ащы күлді,

Үкі кекештенді ме...

Бұл менің жанымда мұң болды

Иван ақымақ.

Оның еңбегі бекер басталды,

Баб-Ягаспен түкке тұрғысыз жекпе-жек...

Ол да өзінше бақытсыз.

Бұл ең орманды жер.

Ол қаншама бақсыларды өлтірді!

Шырында екі жас,

Таңертең оны көргенде мен жылап жібердім:

Өкінішті, ақымақ!

Бірақ, соған қарамастан, ол ұйқылы-ояу болып жақындады

Иван оның жағдайын жеңді, -

Бұрышта кедей жануар жатты,

Барлығының басы фонтанға иілді.

Міне, Иван оған секіреді,

Асығыс басын кесіп алады

Және Кащейге жақындайды,

Маша өзінің қазынашысымен.

Ал ол екі мың жастағы адамды қорқытады:

«Дәл қазір, - дейді ол, - мен бір сәтте сақалымды кесемін!

Ендеше сен өл, құрып кет, Кащей!

Ол оған былай деп жауап берді:

«Мен қуанар едім, бірақ мен өлмейтінмін - мен алмаймын!»

Бірақ Иван өзін есіне түсірмейді:

«Әй, сұм өндіруші!

Вон қанша бөлмені орнатты!

Қызды жасырды, интриган!

Міндеттеме алып жұмысты бітіремін!..».

Және осы естімеген сөздерден

Кащейдің өзі ешқандай араласусыз қайтыс болды, -

Ол сауатсыз, артта қалған Қащей еді.

Ал Иван, ашудан қызыл,

Кащейді теуіп, еденге түкірді

Ал байғұстарға өзінше

Байғұс тұтқын кірді.

<27 маусым 1967 жыл>