Песня о судьбе - Владимир Высоцкий

Куда ни втисну душу я, куда себя ни дену,

За мною пес — Судьба моя, беспомощна, больна, —

Я гнал ее каменьями, но жмется пес к колену —

Глядит, глаза безумные, и с языка — слюна.

Морока мне с нею —

Я оком грустнею,

Я ликом тускнею

И чревом урчу,

Нутром коченею,

А горлом немею, —

И жить не умею,

И петь не хочу!

Неужто старею?

Пойти к палачу?..

Пусть вздернет скорее,

А я заплачу.

Я зарекался столько раз, что на Судьбу я плюну,

Но жаль ее, голодную, — ласкается, дрожит, —

Я стал тогда из жалости подкармливать Фортуну —

Она, когда насытится, всегда подолгу спит.

Тогда я гуляю,

Петляю, вихляю,

И ваньку валяю

И небо копчу.

Но пса охраняю,

Сам вою, сам лаю —

Когда пожелаю,

О чем захочу.

Когда постарею,

Пойду к палачу, —

Пусть вздернет скорее,

А я заплачу.

Бывают дни, когда я голову в такое пекло всуну,

Что и Судьба попятится, испуганна, бледна, —

Я как-то влил стакан вина для храбрости в Фортуну —

С тех пор ни дня без стакана, еще ворчит она:

Закуски — ни корки!

Мол, я бы в Нью-Йорке

Ходила бы в норке,

Носила б парчу!..

Я ноги — в опорки,

Судьбу — на закорки, —

И в гору и с горки

Пьянчугу влачу.

Я не постарею —

Пойду к палачу, —

Пусть вздернет на рею,

А я заплачу.

Однажды пере-перелил Судьбе я ненароком —

Пошла, родимая, вразнос и изменила лик, —

Хамила, безобразила и обернулась Роком, —

И, сзади прыгнув на меня, схватила за кадык.

Мне тяжко под нею,

Уже я бледнею,

Уже сатанею,

Кричу на бегу:

«Не надо за шею!

Не надо за шею!

Не надо за шею, —

Я петь не смогу!»

Судьбу, коль сумею,

Снесу к палачу —

Пусть вздернет на рею,

А я заплачу!

Қайда жанымды қыссам да, қайда салсам да,

Артымда ит бар - Менің тағдырым, дәрменсіз, ауру, -

Мен оны таспен айдадым, бірақ ит тізеге жабысып қалды -

Ол көрінеді, ессіз көздері және тілден сілекей.

Онымен қиындық -

Мен мұңдымын

Мен бетімді күңгірттеймін

Ал мен ішім дірілдеп жатырмын,

Мен өзегімнен талып қалдым,

Ал менің тамағым ұйып қалды, -

Ал мен өмір сүре алмаймын

Ал мен ән айтқым келмейді!

Мен қартайдым ба?

Жазалаушыға бару керек пе?..

Тезірек көтерілсін

Ал мен төлеймін.

Тағдырға түкіремін деп талай рет ант бердім,

Бірақ оны аяйды, аш, сипады, дірілдейді,

Содан кейін мен Фортунаны аяп тамақтандырдым -

Тойған кезде ол әрқашан ұзақ ұйықтайды.

Сосын мен жүремін

Мен теңселіп жатырмын, тербелемін

Ал мен айналдырамын

Ал мен аспанды түтіндеймін.

Бірақ мен итті қорғаймын

Мен айқайлаймын, өзім үремін -

Мен қалаған кезде

Мен қалаған нәрсе туралы.

Мен қартайғанда

Мен жазалаушыға барамын, -

Тезірек көтерілсін

Ал мен төлеймін.

Сондай тозаққа басымды салған күндерім бар,

Бұл Тағдыр артқа жылжиды, қорқып, бозарып, -

Мен Фортунаға батылдық үшін бір стақан шарап құйдым -

Содан бері стакансыз күн өткен жоқ, ол әлі күнге дейін күңіренеді:

Тағамдар - қыртыс емес!

Мен Нью-Йоркте болар едім

Мен күзенге барар едім

Мен брака киер едім!..

Мен аяғым - тіректерде,

Тағдыр - арқада, -

Тауға да, төменге де

Мен маспын.

Мен қартаймаймын -

Мен жазалаушыға барамын, -

Аулаға ілінсін

Ал мен төлеймін.

Тағдырға шамадан тыс құйып алғанымда, мен абайсызда -

Барды, қымбаттым, сауда жасап, бетін өзгертті, -

Хамила, шіркін және жартасқа айналды, -

Ал артымнан секірді де, ол менің Адамның алмасын тартып алды.

Оның астында маған қиын

Қазірдің өзінде бозарып бара жатырмын

Мен қазірдің өзінде Шайтанмын

Мен жүгіріп бара жатып айқайлаймын:

«Мойыннан ұстама!

Мойынның қажеті жоқ!

Мойынның қажеті жоқ, -

Мен ән айта алмаймын!»

Тағдыр, қолымнан келсе

Мен оны жазалаушыға апарамын -

Аулаға ілінсін

Ал мен төлеймін!