Песня о начале войны - Владимир Высоцкий

Небо этого дня ясное,

Но теперь в нем броня лязгает.

А по нашей земле гул стоит,

И деревья в смоле, - грустно им.

Дым и пепел встают, как кресты,

Гнезд по крышам не вьют аисты.

Колос - в цвет янтаря, успеем ли?

Нет!

Выходит, мы зря сеяли.

Что ж там цветом в янтарь светится?

Это в поле пожар мечется.

Разбрелись все от бед в стороны.

Певчих птиц больше нет - вороны.

И деревья в пыли - к осени,

Те, что песни могли, - бросили.

И любовь не для нас.

Верно ведь?

Что нужнее сейчас?

Ненависть.

Дым и пепел встают, как кресты,

Гнезд по крышам не вьют аисты.

И земля и вода - стонами.

Правда, лес, как всегда, кронами,

только больше чудес - аукает

Довоенными лес звуками.

Побрели все от бед на Восток,

Певчих птиц больше нет, нет аистов.

Воздух звуки хранит разные,

Но теперь в нем гремит, лязгает.

Даже цокот копыт - топотом,

Если кто закричит - шепотом.

Побрели все от бед на Восток,

И над крышами нет аистов.

Бұл күннің аспаны ашық

Бірақ қазір оның ішінде сауыт сыңғырлап тұр.

Біздің жерімізде дүбір,

Ал шайырдағы ағаштар - олар қайғылы.

Түтін мен күл крест тәрізді көтеріледі

Лейлектер төбеге ұя салмайды.

Құлақ – кәріптас түсте, үлгереміз бе?

Жоқ!

Екеуміз бекер еккен екенбіз.

Кәріптас түске боялған не?

Бұл далада жанып жатқан от.

Барлығы қиыншылықтардан екі жаққа тарады.

Әнші құстар – қарғалар жоқ.

Ал шаңдағы ағаштар - күзге қарай,

Әндер орындай алатындары - тасталды.

Ал махаббат біз үшін емес.

Бұл рас емес пе?

Енді не керек?

Өшпенділік.

Түтін мен күл крест тәрізді көтеріледі

Лейлектер төбеге ұя салмайды.

Ал жер мен су – ыңылайды.

Рас, орман, әдеттегідей, тәждері бар,

тек ғажайыптар - аукет

Соғыс алдындағы орман дыбыстары.

Қиындықтан шығысқа қарай адасып,

Әнші құстар, ләйлектер жоқ.

Ауа әртүрлі дыбыстарды сақтайды,

Бірақ қазір дірілдейді, сықырлайды.

Тұяқтардың дүбірі де дүбір,

Егер біреу айқайласа - сыбырлап.

Қиындықтан шығысқа қарай адасып,

Ал төбелердің үстінде бірде-бір ләйлек жоқ.