Памятник - Владимир Высоцкий

Я при жизни был рослым и стройным,

Не боялся ни слова, ни пули

И в привычные рамки не лез, —

Но с тех пор, как считаюсь покойным,

Охромили меня и согнули,

К пьедесталу прибив «Ахиллес».

Не стряхнуть мне гранитного мяса

И не вытащить из постамента

Ахиллесову эту пяту,

И железные ребра каркаса

Мертво схвачены слоем цемента, —

Только судороги по хребту.

Я хвалился косою саженью —

Нате смерьте!

-

Я не знал, что подвергнусь суженью

После смерти, —

Но в обычные рамки я всажен —

На спор вбили,

А косую неровную сажень —

Распрямили.

И с меня, когда взял я да умер,

Живо маску посмертную сняли

Расторопные члены семьи, —

И не знаю, кто их надоумил, —

Только с гипса вчистую стесали

Азиатские скулы мои.

Мне такое не мнилось, не снилось,

И считал я, что мне не грозило

Оказаться всех мертвых мертвей, —

Но поверхность на слепке лоснилась,

И могильною скукой сквозило

Из беззубой улыбки моей.

Я при жизни не клал тем, кто хищный,

В пасти палец,

Подходившие с меркой привычной —

Опасались, —

Но по снятии маски посмертной —

Тут же в ванной —

Гробовщик подошел ко мне с меркой

Деревянной…

А потом, по прошествии года, —

Как венец моего исправленья —

Крепко сбитый литой монумент

При огромном скопленье народа

Открывали под бодрое пенье, —

Под мое — с намагниченных лент.

Тишина надо мной раскололась —

Из динамиков хлынули звуки,

С крыш ударил направленный свет, —

Мой отчаяньем сорванный голос

Современные средства науки

Превратили в приятный фальцет.

Я немел, в покрывало упрятан, —

Все там будем!

-

Я орал в то же время кастратом

В уши людям.

Саван сдернули — как я обужен, —

Нате смерьте!

-

Неужели такой я вам нужен

После смерти?!

Командора шаги злы и гулки.

Я решил: как во времени оном —

Не пройтись ли, по плитам звеня?

-

И шарахнулись толпы в проулки,

Когда вырвал я ногу со стоном

И осыпались камни с меня.

Накренился я — гол, безобразен, —

Но и падая — вылез из кожи,

Дотянулся железной клюкой, —

И, когда уже грохнулся наземь,

Из разодранных рупоров все же

Прохрипел я похоже: «Живой!»

И паденье меня и согнуло,

И сломало,

Но торчат мои острые скулы

Из металла!

Не сумел я, как было угодно —

Шито-крыто.

Я, напротив, — ушел всенародно

Из гранита.

Өмірімде ұзын бойлы, сымбатты болдым,

Бір сөзден де, оқтан да қорықпады

Мен әдеттегі шеңберге көтерілмедім, -

Бірақ мені өлі деп санайтындықтан,

Олар мені хромдап, иілді,

Тұғырға «Ахиллесті» шегелеу.

Мені гранит етінен сілкіп алмаңыз

Және тұғырдан жұлып алмаңыз

Ахиллес өкшесі,

Ал жақтаудың темір қабырғалары

Цемент қабаты өлімге әкелді, -

Тек омыртқадағы құрысулар.

Мен қиғаш саженмен мақтандым -

Міне кет, өл!

-

Мен тарылып кететінімді білмедім

Өлгеннен кейін -

Бірақ мен әдеттегі шеңберде тұрып қалдым -

Олар көлікпен жанжалдасып,

Ал көлбеу біркелкі емес ойық -

Түзетілген.

Ал меннен, мен оны алып өлгенде,

Жанды өлім маскасы шешілді

Мейірімді отбасы мүшелері,

Мен оларды кім ойлағанын білмеймін, -

Тек гипспен олар таза кеседі

Азиялық бет сүйектері менікі.

Мен оны елестеткен жоқпын, мен оны армандаған жоқпын,

Ал мені қорқытқан жоқ деп ойладым

Барлық өлілерден өлі болып шығу, -

Бірақ гипстің беті жылтыр болды,

Және қабірлік зерігу

Тіссіз күлкіден.

Мен өмірімде жыртқыштарды қоймадым,

Саусақ аузында

Әдеттегі өлшемге сәйкес келеді -

Қорқынышты -

Бірақ өлім маскасын шешкеннен кейін -

Дәл сол жерде ваннада -

Өлшеушісі маған жақындады

Ағаш…

Содан кейін, бір жылдан кейін, -

Менің түзетуімнің тәжі ретінде -

Қатты құлаған құйма ескерткіш

Адамдардың үлкен тобымен

Көңілді әнге ашылды, -

Менің астымда - магниттелген таспалардан.

Үнсіздік мені бұзды

Динамиктерден шыққан дыбыстар,

Төбелерден бағытталған жарық соқты, -

Үмітсіз үзілген дауысым

Қазіргі заманғы ғылым құралдары

Керемет фальсеттоға айналды.

Мен мылқау болдым, төсекке тығылдым, -

Біз бәріміз сонда боламыз!

-

Мен кастратомен бір уақытта айқайладым

Халықтың құлағында.

Кепін шешілді - мен қалай киіндім -

Міне кет, өл!

-

Мен саған осылай керекпін бе

Өлген соң?!

Командирдің қадамдары ашулы, дүбірлі.

Мен шештім: қалай уақыт өте келе -

Тақталарда шырылдап жүрмейсіз бе?

-

Көпшілік аллеяларға жүгірді,

Мен ыңылдап аяғымды жұлып алғанда

Ал менің үстімнен тастар құлады.

Мен еңкейдім - жалаңаш, ұсқынсыз -

Бірақ тіпті құлап - теріден шығып кетті,

Ол темір таяқпен қолын созды, -

Ал, жерге құлаған кезде,

Әлі жыртылған ауыздықтардан

Мен: «Тірі!» деп айқайладым.

Ал құлау мені майыстырды,

Және сынды

Бірақ менің өткір бет сүйектерім шығып тұрады

Металлдан!

Мен үлгермедім, сіз қалайсыз -

Жабық.

Керісінше, жұрттың көзінше кетіп қалдым

Граниттен.