«Она была чиста, как снег зимой...» (1970) - Владимир Высоцкий

Она была чиста, как снег зимой.

В грязь соболя!

Иди по ним по праву.

Но вот мне руки жжет ее письмо,

Я узнаю мучительную правду.

Не ведал я: страданья — только маска,

И маскарад закончился сейчас.

На этот раз я потерпел фиаско,

Но я надеюсь, что в последний раз.

Подумал я: дни сочтены мои,

Дурная кровь в мои проникла вены.

Я сжал письмо, как голову змеи, —

Сквозь пальцы просочился яд измены.

Не ведать мне страданий и агоний,

Мне встречный ветер слезы оботрет,

Моих коней обида не нагонит,

Моих следов метель не заметет.

Итак, я оставляю позади

Под этим серым неприглядным небом

Дурман фиалок, наготу гвоздик

И слезы вперемешку с талым снегом.

Ол қыста қардай таза еді.

Бұлғын балшыққа!

Оң жақта олардың соңынан жүріңіз.

Бірақ қазір оның хаты менің қолымды күйдіреді,

Мен ащы шындықты білемін.

Мен білмедім: азап - бұл маска,

Ал маскарад енді аяқталды.

Бұл жолы мен сәтсіздікке ұшырадым

Бірақ бұл соңғы рет деп үміттенемін.

Мен ойладым: менің күндерім санаулы,

Тамырыма жаман қан кіріп кетті.

Әріпті жыланның басындай қыстым,

Сатқындықтың уы саусақтарыма сіңіп кетті.

Білме мені азап пен азап,

Жел көз жасымды сүртеді,

Аттарымды ренжітпейді,

Боран менің жолымды жаппайды.

Сондықтан артта қалдым

Мына сұр сұрғылт аспан астында

Датура шегіргүлдері, жалаңаш қалампыр

Ал еріген қар аралас жас.