Нас не нужно жалеть - Владимир Высоцкий

Нас не нужно жалеть, ведь и мы никого б не жалели.

Мы пред нашим комбатом, как пред Господом Богом — чисты.

На живых порыжели от крови и глины шинели,

На могилах у мертвых расцвели голубые цветы.

Расцвели и опали… Проходит четвертая осень.

Наши матери плачут, ровесницы молча грустят.

Мы не знали любви, не изведали счастья ремесел,

Нам досталась на долю нелегкая участь солдат.

У погодков моих: ни стихов, ни любви, ни покоя —

Только сила и зависть.

А когда мы вернемся с войны —

Все долюбим сполна и напишем, ровесник, такое:

Что отцами-солдатами будут гордится сыны.

Кто вернется — долюбит?

Нет!

Сердца на это не хватит,

И не надо погибшим, чтоб живые любили за них.

Нет мужчины в семье — нет детей, нет хозяина в хате.

Разве горю такому помогут рыданья живых?

Ну, а кто не вернется?

Кому долюбить не придется?

Ну, а кто в 41'ом первою пулей сражен?

Зарыдает ровесница, мать на пороге забьется, —

У погодков моих: ни стихов, ни покоя, ни жен.

Нас не нужно жалеть, ведь и мы никого б не жалели.

Кто в атаку ходил, кто делился последним куском.

Тот поймет эту правду, она к нам в окопы и щели.

Приходила поспорить ворчливым, охрипшим баском.

Пусть живые запомнят, и пусть поколения знают:

Эту взятую с боем суровую правду солдат.

И твои костыли, и смертельная рана сквозная.

И могилы над волгой, где тысячи юных лежат.

Это наша судьба, это с ней мы ругались и пели;

Подымались в атаку и рвали над Бугом мосты.

А когда мы вернемся, — а мы возвратимся с победой,

Все, как черти, упрямы, как люди, живучи и злы, —

Пусть нами пива наварят и мяса нажарят к обеду,

Чтоб на ножках дубовых повсюду ломились столы.

Мы поклонимся в ноги родным исстрадавшимся людям.

Матерей расцелуем и подруг, что дождались, любя.

Вот когда мы вернемся и победу штыками добудем.

Все долюбим, ровесник, и работу найдем для себя.

Это наша судьба, это с ней мы ругались и пели.

Подымались в атаку, и рвали над буком мосты.

Нас не нужно жалеть, ведь и мы никого б не жалели,

Мы пред нашей Россией и в трудное время чисты.

Узнай больше о Басте!

Бізді аяудың қажеті жоқ, өйткені біз де ешкімді аямас едік.

Біз батальон командирінің алдында, Жаратқан Иенің алдында тазамыз.

Тірідегі қан мен саздан шинель қызылға айналды,

Өлгендердің бейіттерінің басында көк гүлдер жайқалған.

Гүлдеп, құлады... Төртінші күз өтіп барады.

Аналарымыз жылайды, құрбыларымыз үнсіз мұңаяды.

Біз махаббатты білмедік, қолөнер бақытын көрмедік,

Біз жауынгерлердің ауыр тағдырын бастан өткердік.

Менің ауа-райымда: поэзия жоқ, махаббат жоқ, тыныштық жоқ -

Тек күш пен қызғаныш.

Ал біз соғыстан оралғанда -

Барлығын толық сүйіп, жазайық, құрдас, мынаны:

Сол ұлдары жауынгер әкелерімен мақтанатын болады.

Кім қайтып оралады - сүйеді ме?

Жоқ!

Оған жүрек жетпейді

Ал өлілер тірілердің оларды жақсы көруіне мұқтаж емес.

Отбасында еркек жоқ - бала жоқ, саятшылықта иесі жоқ.

Тірілердің жылауы мұндай қайғыға көмектесе ала ма?

Кім қайтып келмейді?

Кімді қуантуға тура келмейді?

Ал, 1941 жылы бірінші оқ кімге тиді?

Құрдасы жылайды, ана босағада соғады, -

Менің ауа-райымда: поэзия жоқ, тыныштық жоқ, әйелдер жоқ.

Бізді аяудың қажеті жоқ, өйткені біз де ешкімді аямас едік.

Кім шабуылға шықты, кім соңғы бөлікті бөлісті.

Ол бұл шындықты түсінеді, бұл окоптар мен жарықтар бізге.

Ол ыңырсыған, қарлығаш баскпен айтысуға келді.

Тірілер еске алсын, ұрпақтар білсін:

Жауынгерлердің бұл ащы шындығы, шайқаста.

Ал балдақтарың мен өлім жарасы.

Ал Еділ бойындағы бейіттер, онда мыңдаған жастар жатқан.

Бұл біздің тағдырымыз, біз онымен бірге қарғыс айтып, ән айттық;

Олар шабуылға шығып, Буг үстіндегі көпірлерді бұзды.

Ал біз оралған кезде - және біз жеңіспен ораламыз,

Әркім шайтан сияқты қыңыр, адамдар сияқты табанды және зұлым, -

Кешкі асқа сыраны қайнатайық және ет қуырайық,

Осылайша үстелдер емен аяқтарында барлық жерде бұзылады.

Қымбатты, қиналған халқымыздың табанына бас иеміз.

Сүйіспеншілікпен күткен аналар мен қыздарды сүйейік.

Міне, біз қайтып ораламыз, мылтықпен жеңеміз.

Біз бәрін жақсы көреміз, бір жаста, өзімізге жұмыс табамыз.

Бұл біздің тағдырымыз, біз онымен ант бердік, ән айттық.

Олар шабуылға шығып, бук үстіндегі көпірлерді жыртып тастады.

Бізге өкінудің қажеті жоқ, өйткені біз ешкімді аямас едік,

Біздің Ресейдің алдында да, қиын кезеңде де тазамыз.

Bast туралы көбірек біліңіз!