На уход Яшина - Владимир Высоцкий

Да, сегодня я в ударе, не иначе —

Надрываются в восторге москвичи, —

Я спокойно прерываю передачи

И вытаскиваю мертвые мячи.

Вот судья противнику пенальти назначает —

Репортеры тучею кишат у тех ворот.

Лишь один упрямо за моей спиной скучает —

Он сегодня славно отдохнет!

Извиняюсь,

вот мне бьют головой…

Я касаюсь —

подают угловой.

Бьет десятый — дело в том,

Что своим «сухим листом»

Размочить он может счет нулевой.

Мяч в моих руках — с ума трибуны сходят, —

Хоть десятый его ловко завернул.

У меня давно такие не проходят!..

Только сзади кто-то тихо вдруг вздохнул.

Обернулся — слышу голос из-за фотокамер:

«Извини, но ты мне, парень, снимок запорол.

Что тебе — ну лишний раз потрогать мяч руками, —

Ну, а я бы снял красивый гол».

Я хотел его послать —

не пришлось:

Еле-еле мяч достать

удалось.

Но едва успел привстать,

Слышу снова: «Вот, опять!

Все б ловить тебе, хватать — не дал снять!»

«Я, товарищ дорогой, все понимаю,

Но культурно вас прошу: пойдите прочь!

Да, вам лучше, если хуже я играю,

Но поверьте — я не в силах вам помочь».

Вот летит девятый номер с пушечным ударом —

Репортер бормочет: «Слушай, дай ему забить!

Я бы всю семью твою всю жизнь снимал задаром…» —

Чуть не плачет парень.

Как мне быть?!

«Это все-таки футбол, —

говорю.-

Нож по сердцу — каждый гол

вратарю».

«Да я ж тебе как вратарю

Лучший снимок подарю, —

Пропусти — а я отблагодарю!»

Гнусь, как ветка, от напора репортера,

Неуверенно иду на перехват…

Попрошу-ка потихонечку партнеров,

Чтоб они ему разбили аппарат.

Ну, а он все ноет: «Это ж, друг, бесчеловечно —

Ты, конечно, можешь взять, но только, извини, —

Это лишь момент, а фотография — навечно.

А ну, не шевелись, потяни!»

Пятый номер в двадцать два —

знаменит,

Не бежит он, а едва

семенит.

В правый угол мяч, звеня, —

Значит, в левый от меня, —

Залетает и нахально лежит.

В этом тайме мы играли против ветра,

Так что я не мог поделать ничего…

Снимок дома у меня — два на три метра —

Как свидетельство позора моего.

Проклинаю миг, когда фотографу потрафил,

Ведь теперь я думаю, когда беру мячи:

Сколько ж мной испорчено прекрасных фотографий!

-

Стыд меня терзает, хоть кричи.

Искуситель-змей, палач!

Как мне жить?!

Так и тянет каждый мяч

пропустить.

Я весь матч борюсь с собой —

Видно, жребий мой такой…

Так, спокойно — подают угловой…

Иә, бүгін мен орамдамын, басқаша емес -

Мәскеуліктер қуанып жатыр, -

Мен тыныштықпен хабарларды үземін

Ал мен өлі шарларды шығарамын.

Мұнда төреші қарсыласқа пенальти белгілейді -

Сол қақпаларға тілшілер ағылады.

Менің артымнан тек біреуі скучно -

Ол бүгін жақсы демалатын болады!

Кешіріңіз,

Міне, олар менің басымнан ұрды ...

мен түртемін -

бұрышқа қызмет етіңіз.

Оныншы соққылар - бұл

Оның «құрғақ жапырағы» қандай?

Ол ұпайды нөлге дейін сіңіре алады.

Доп менің қолымда - трибуналар есінен танып жатыр -

Оныншы оны ептілікпен орап алғанымен.

Менде көптен бері мұндайлар болмады!..

Тек артында біреу үнсіз кенет күрсінді.

Мен бұрылдым - камералардың артынан дауыс естимін:

«Кешіріңіз, бірақ сіз, бала, мен үшін суретті бұздыңыз.

Саған не керек - жарайды, допты тағы бір рет қолыңызбен ұстаңыз, -

Мен әдемі гол соғатын едім».

Мен оны жібергім келді -

міндетті емес еді:

Допты әрең алу

басқарған.

Бірақ мен әрең тұрдым,

Мен тағы естимін: «Міне, тағы!

Мен бәрін ұстайтын едім, сені ұстайтын едім - мен оны шешуге рұқсат бермес едім!

«Мен, қымбатты жолдас, бәрін түсінемін,

Бірақ мен сізден мәдениетті түрде сұраймын: кетіңіз!

Иә, мен нашар ойнағаным сізге жақсы,

Бірақ маған сеніңіз, мен сізге көмектесе алмаймын».

Мұнда тоғызыншы нөмір зеңбірекпен ұшады -

Тілші міңгірлейді: «Тыңда, ұпай берсін!

Мен сіздің бүкіл отбасыңызды өмір бойы тегін суретке түсірер едім ... «-

Жігіт жылап қала жаздады.

Мен не істеймін?!

«Бұл әлі футбол»

айтамын.-

Жүрекке пышақ - әрбір мақсат

қақпашы».

«Иә, мен сен үшін қақпашы сияқтымын

Мен сізге ең жақсы суретті беремін,

Оны өткізіп жіберіңіз, мен сізге рахмет айтамын! »

Тілшінің қыспағынан бұтақтай иілемін,

Мен кедергіге барамын ...

Мен серіктестерден үнсіз сұраймын

Олар оның аппаратын сындырды.

Ол: «Е, досым, бұл адамгершілікке жатпайды -

Әрине, сіз оны ала аласыз, бірақ кешіріңіз, -

Бұл бір сәт, бірақ фотосурет мәңгілік.

Ал, қозғалма, тарт!».

Бес саны жиырма екіде

атақты,

Ол жүгірмейді, бірақ әрең келеді

тартылған.

Оң жақ бұрышта доп шырылдады, -

Сонымен, менің сол жағымда, -

Ол ұшады және өтірік айтады.

Бұл таймда біз желге қарсы ойнадық,

Сондықтан мен ештеңе істей алмадым ...

Менің үйімнің суреті - екі-үш метр -

Ұятымның дәлелі ретінде.

Мен фотографты қуантқан сәтке қарғыс айтамын,

Өйткені қазір мен доптарды алған кезде ойлаймын:

Мен қаншама керемет фотосуреттерді бүлдірдім!

-

Ұят мені азаптайды, тіпті айқайлайды.

Жылан азғырушы, жазалаушы!

Қалай өмір сүремін?!

Сондықтан ол әр допты тартады

өткізіп жіберу.

Мен матч бойы өзіммен күресемін -

Менің жағдайым осындай болса керек...

Сонымен, тыныштықпен - бұрыш беріледі ...