Грусть моя, тоска моя (1980) - Владимир Высоцкий

Шел я, брел я, наступал то с пятки, то с носка,

Чувствую — дышу и хорошею,

Вдруг тоска, звериная, зеленая тоска

Уловчась, мне прыгнула на шею…

Я ее и знать не знал, меняя города,

А она мне шепчет — «Как ждала я!»

Как теперь?!

Куда теперь?!

Зачем, да и когда?

Сам связался с нею, не желая…

Одному идти — куда ни шло, еще могу

Сам себе судья, хозяин-барин,

Впрягся сам я вместо коренного под дугу,

С виду прост, а изнутри — коварен.

И я не клевещу, подобно вредному клещу

Впился сам в себя, трясу за плечи,

Сам себя бичую я и сам себя хлещу,

Так что — никаких противоречий…

Одари, судьба, или за деньги отоварь,

Буду дань платить тебе до гроба,

Грусть моя, тоска моя, чахоточная тварь,

До чего ж живучая хвороба!

По утру не пикнет, как бичами ни бичуй,

Ночью — бац!- со мной на боковую…

С кем-нибудь другим хотя бы ночь переночуй,

Гадом буду — я не приревную!

Жүрдім, қыдырдым, өкшеден, сосын бармақтан,

Мен сезінемін - мен дем аламын және мен жақсымын,

Кенеттен меланхолия, хайуандық, жасыл меланхолия

Ұсталды, ол менің мойныма секірді ...

Мен оны тіпті танымадым, қала ауыстырып,

Ол маған сыбырлайды: «Мен қалай күттім!»

Қазіргідей?!

Енді қайда?!

Неліктен, қашан?

Мен онымен өзім хабарластым, қаламаймын ...

Жалғыз жүру - не болса да, мен әлі де аламын

Өзіңіздің судьяңыз, шебер-шеберіңіз,

Мен доғаның астындағы тамырдың орнына өзімді ұстадым,

Сыртынан қарағанда қарапайым болғанымен, іштей қулық танытады.

Ал мен зиянды кенедей жамандамаймын

Мен иығымды шайқап ішіп алдым,

Мен өзімді қамшылап, өзімді қамшылаймын,

Сондықтан ешқандай қайшылықтар жоқ ...

Ақша үшін беріңіз, тағдыр немесе тауар,

Қабірге дейін құрмет көрсетемін,

Менің мұңым, сағынышым, тұтынушы жаратылысым,

Қандай ауыр дерт!

Таңертең оны қалай қамшыласаң да, ұқпайды,

Түнде - бам! - менімен бірге ...

Басқамен, тым болмаса түнде,

Мен бейбақ боламын - мен қызғанбаймын!