Чужой дом - Владимир Высоцкий

Что за дом притих,

Погружен во мрак,

На семи лихих

Продувных ветрах,

Всеми окнами

Обратясь в овраг,

А воротами —

На проезжий тракт?

Ох, устал я, устал, — а лошадок распряг.

Эй, живой кто-нибудь, выходи, помоги!

Никого, — только тень

промелькнула в сенях,

Да стервятник спустился и сузил круги.

В дом заходишь как

Все равно в кабак,

А народишко —

Каждый третий — враг.

Своротят скулу,

Гость непрошеный!

Образа в углу —

И те перекошены.

И затеялся смутный, чудной разговор,

Кто-то песню стонал и гитару терзал,

И припадочный малый — придурок и вор —

Мне тайком из-под скатерти нож показал.

«Кто ответит мне —

Что за дом такой,

Почему во тьме,

Как барак чумной?

Свет лампад погас,

Воздух вылился…

Али жить у вас

Разучилися?

Двери настежь у вас, а душа взаперти.

Кто хозяином здесь?- напоил бы вином".

А в ответ мне:

«Видать, был ты долго в пути —

И людей позабыл, — мы всегда так живем!

Траву кушаем,

Век — на щавеле,

Скисли душами,

Опрыщавели,

Да еще вином

Много тешились, —

Разоряли дом,

Дрались, вешались".

«Я коней заморил, — от волков ускакал.

Укажите мне край, где светло от лампад.

Укажите мне место, какое искал, —

Где поют, а не стонут, где пол не покат».

«О таких домах

Не слыхали мы,

Долго жить впотьмах

Привыкали мы.

Испокону мы —

В зле да шепоте,

Под иконами

В черной копоти».

И из смрада, где косо висят образа,

Я, башку очертя гнал, забросивши кнут,

Куда кони несли да глядели глаза,

И где люди живут, и — как люди живут.

…Сколько кануло,

сколько схлынуло!

Жизнь кидала меня — не докинула.

Может, спел про вас неумело я,

Очи черные, скатерть белая?!

Қандай үй үнсіз

Қараңғылыққа батырылған

Жеті жүгіруде

соққан желдер,

Барлық терезелер

Жарға айналу

Және қақпалар

Жолында?

Әй, мен шаршадым, шаршадым, жылқыларды жіпсіз қалдырдым.

Ей, тірі біреу, шық, көмектес!

Ешкім, тек көлеңке

үзіндіде жарқ етті,

Иә, лашын төмен түсіп, шеңберлерді тарылтады.

Үйге қалай кіресің

Қалай болғанда да, тавернада,

Ал адамдар -

Әрбір үшінші адам – жау.

Бет сүйегін бұраңыз

Шақырылмаған қонақ!

Бұрыштағы сурет -

Ал бұлар қисайған.

Бұлыңғыр, тамаша әңгіме басталды,

Біреу ән айтып, гитараны азаптады,

Ал эпилепсиямен ауыратын адам ақымақ және ұры -

Ол маған дастархан астындағы пышақты жасырын көрсетті.

«Маған кім жауап береді

Бұл қандай үй

Неге қараңғыда

Оба казармасының жағдайы қалай?

Шамдардың жарығы сөнді,

Ауа төгілді...

Али сенімен бірге тұрады

Қалай екенін ұмыттыңыз ба?

Есігің айқара ашық, жаның құлыптаулы.

Мұндағы қожайын кім?- Мен оған шарап берер едім.

Ал маған жауап ретінде:

«Сіз ұзақ уақыт жолда жүрген сияқтысыз -

Ал мен адамдарды ұмыттым - біз әрқашан осылай өмір сүреміз!

Біз шөп жейміз

Ғасыр - қымыздықта,

Қышқыл жандар,

безеу,

Иә, тіпті шарап

Көп көңілді болды -

Үйді бүлдірді

Олар төбелесті, асылып өлді».

«Мен жылқыларды өлтірдім, қасқырдан қаштым.

Маған шамдардан жарық түсетін жерді көрсетіңіз.

Мен іздеп жүрген жерді көрсетіңіз

Олар ән айтып, ыңылдамай, едені еңкеймеген жерде».

«Мұндай үйлер туралы

Біз естімедік

Қараңғыда ұзақ өмір сүр

Біз үйреніп қалдық.

Ежелден біз

Зұлымдық пен сыбырда,

Белгішелердің астында

Қара күйеде».

Ал бейнелері қисайған сасық иістен,

Қамшыны лақтырып, басымнан шығарып алдым,

Жылқылар көтеріп, көзге қараған жерде,

Адамдар қайда тұрады және адамдар қалай өмір сүреді.

... Қаншама батып кетті

қанша азайды!

Өмір мені лақтырды – лақтырған жоқ.

Мүмкін мен сен туралы ебедейсіз ән айтқанмын,

Қара көз, ақ дастархан?!