Баллада о брошенном корабле - Владимир Высоцкий

Капитана в тот день называли на ты,

Шкипер с юнгой сравнялись в талантах,

Распрямляя хребты и срывая бинты,

Бесновались матросы на вантах.

Двери наших мозгов посрывало с петель.

В миражи берегов, покрывала земель —

Этих обетованных, желанных,

И колумбовых, и магелланных!

Только мне берегов не видать и земель,

С хода в девять узлов сел по горло на мель,

А y всех молодцов благородная цель,

И в конце-то концов, я ведь сам сел на мель!

И ушли корабли, мои братья, мой флот,

Кто чувствительней, брызги сглотнули.

Без меня продолжался великий поход,

На меня ж парусами махнули.

И погоду, и случай безбожно кляня,

Мои пасынки кучей бросали меня.

Вот со шлюпок два залпа — и ладно —

От Колумба и от Магеллана.

Я пью пену, волна не доходит до рта,

И от палуб до дна обнажились борта,

А бока мои грязны — таи, не таи,

Так любуйтесь на язвы и раны мои!

Вот дыра y ребра — это след от ядра,

Вот рубцы от тарана, и даже

Видны шрамы от крючьев — какой-то пират

Мне хребет перебил в абордаже.

Киль, как старый, неровный гитаровый гриф —

Это брюхо вспорол мне коралловый риф.

Задыхаюсь, гнию, так бывает:

И просоленное загнивает.

Ветры кровь мою пьют и сквозь щели снуют

Прямо с бака на ют меня ветры добьют.

Я под ними стою от утра до утра,

Гвозди в душу мою забивают ветра!

И гулякой хмельным все швыряют вверх дном

Эти ветры, незванные гости.

Захлебнуться бы им в моих трюмах вином

Или с мели сорвать меня в злости!

Я уверовал в это, как загнанный зверь,

Но не злобные ветры нужны мне теперь,

Мои мачты, как дряблые руки,

Паруса, словно груди старyхи.

Будет чудо восьмое, и добрый прибой

Мое тело омоет живою водой,

Море, божья роса, с меня снимет табу,

Вздует мне паруса, будто жилы на лбу!

Догоню я своих, догоню и прощу

Позабывшую помнить армаду.

И команду свою я обратно пущу,

Я ведь зла не держу на команду!

Только, кажется, нет больше места в строю!

— Плохо шутишь, корвет, потеснись, раскрою!

Как же так?

Я ваш брат, я ушел от беды,

Полевее фрегат, всем нам хватит воды!

До чего ж вы дошли, значит, что мне — уйти?

Если был на мели — Дальше нету пути?!

Разомкните ряды, Все же мы — корабли!

Всем нам хватит воды, всем нам хватит земли,

Этой обетованной, желанной,

И колумбовой, и магелланной!

Сол күні капитан сіз деп аталды,

Шкипер мен кабина бала таланттары жағынан бірдей болды,

Бөртпелерді түзету және таңғыштарды жұлып алу,

Кепендердегі матростар қаһарланды.

Біздің миымыздың есіктері топсасынан жұлынды.

Жағалаулардың ғажайыптарында, жерлерді жауып тастады -

Бұл уәде етілген, қалаған,

Колумбиялық та, Магелландық та!

Тек мен жағалаулар мен жерлерді көре алмаймын,

Мен тоғыз түйінмен жүгірдім,

Ал, қайырымды жандардың барлығының мақсаты бар,

Соңында мен өзімді-өзім басып қалдым!

Ал кемелер кетті, бауырларым, флотым,

Кім сезімтал болса, спрейді жұтады.

Менсіз ұлы науқан жалғасты,

Олар маған желкендерді бұлғады.

Ауа-райы да, мүмкіндік те ұятсыз қарғыс айтады,

Өгей балаларым мені тастап кетті.

Міне, қайықтардан екі волейбол - және жарайды -

Колумбтан және Магелланнан.

Мен көбік ішемін, толқын аузыма жетпейді,

Палубалардан төменгі жағына дейін ашық болды,

Ал менің жақтарым кір - тығыл, жасырма,

Сондықтан менің жараларым мен жараларыма таңданыңыз!

Міне, у шеті – бұл өзектен шыққан із,

Міне, қошқардың тыртықтары, тіпті

Сіз ілмектерден тыртықтарды көре аласыз - қарақшылардың бір түрі

Омыртқаларым интернатта сынды.

Кил, ескі, біркелкі емес гитара мойыны сияқты -

Бұл ішімді маған маржан рифі жарып жіберді.

Мен тұншығып жатырмын, шіріп жатырмын, бұл болады:

Ал тұздалған нәрсе шірітеді.

Желдер қанымды ішіп, саңылауларды жарып өтеді

Жел мені резервуардан аяқтайды.

Мен олардың астында таңнан таңға дейін тұрамын,

Менің жанымдағы шегелер желдерді бітеп тастайды!

Ал маскүнемдер бәрін төңкеріп тастайды

Бұл желдер, шақырылмаған қонақтар.

Олар менің трюмдерімде шарапқа тұншығып қалады

Немесе ашуланып мені жерден жұлып ал!

Мен оған аң аулағандай сендім,

Бірақ маған қазір зұлым желдер керек емес,

Менің діңгектерім әлсіреген қолдар сияқты

Кемпірдің омырауындай желкенді.

Сегізінші керемет және жақсы серфинг болады

Денемді тірі сумен жуып,

Теңіз, Құдайдың шықы, меннен тыйымды жояды,

Маңдайдағы тамырлардай желкенімді соғады!

Мен өзімді қуып жетемін, қуып жетемін, кешіремін

Армаданы еске алуды ұмытып кеттім.

Мен өз бұйрығымды қайтарамын,

Мен командаға реніш білдірмеймін!

Тек, қатарда орын жоқ сияқты!

— Қалжыңдап тұрған жоқсың, корвет, орын бер, мен ашамын!

Қалай солай?

Мен сенің ағаңмын, қиындықтан құтылдым,

Фрегаттың сол жағында бәрімізде су жеткілікті!

Неге келдің, мен кетуім керек деген сөз бе?

Егер сіз жерде болсаңыз - бұдан әрі жол жоқ па?

Қатарыңызды ашыңыз, біз әлі кемеміз!

Суымыз бар, жеріміз жеткілікті,

Бұл уәде етілген, қалаған,

Және Колумбиялық және Магелландық!