Осенняя - Валерий Курас

Уж сколько песен про тебя спето,

А ты опять спешишь в моё лето,

И я укутываюсь в шарф тёплый

И у камина пью глинтвейн.

Привычным жестом жёлтый плащ бросив,

Неслышно в дверь ко мне войдёт осень

И тихо сядет рядом и бросит:

Ну, что грустишь, и мне налей!

И будет долгим вечер наш странный,

Хоть на работу мне вставать рано,

Но раз скребутся на душе кошки,

То надо кошек покормить.

И превращается в стихи проза,

У моей осени в глазах слёзы.

Не плачь хорошая, уже поздно,

С тобою вместе будем жить.

Бродить по старенькой моей даче,

Она так много для меня значит,

Кусочек солнца, принадлежащий

Отныне нам с тобой, один,

Вот так всю жизнь: кусочки да крошки,

А знаешь, многое уже в прошлом,

Но лучше будем петь о хорошем

И жадно пить сырые дни.

Сіз туралы қаншама әндер шырқалды

Ал сен тағы да менің жазыма асығасың,

Ал мен жылы орамалға оранамын

Ал мен каминнің жанында глинтвинол ішемін.

Сары плащты үйреншікті қимылмен лақтырып,

Есіктен естілмейтіндей күз келеді

Оның қасына үнсіз отырады да:

Неге мұңайып, мені құй!

Біздің біртүрлі кешіміз ұзақ болады,

Жұмысқа ерте тұру керек болса да,

Бірақ мысықтар жанды тырналағандықтан,

Содан кейін мысықтарды тамақтандыру керек.

Ал проза поэзияға айналады,

Күзім көзіме жас келеді.

Жақсы жылама, кеш батты

Біз сенімен бірге тұрамыз.

Менің ескі саяжайымды аралап,

Ол мен үшін өте маңызды

Күннің бір бөлігі, меншігінде

Бұдан былай сен және мен, бір,

Осылайша менің бүкіл өмірім: кесектер мен үгінділер,

Білесіз бе, көп нәрсе өткенде,

Бірақ жақсылық туралы ән айтқанымыз жөн

Ылғалды күндерді асыға ішіңіз.