Два друга - Вадим Козин

Дрались по-геройски, по-русски

Два друга в пехоте морской.

Один паренёк был калужский,

Другой паренёк — костромской.

Они точно братья сроднились,

Делили и хлеб, и табак.

И рядом их ленточки вились

В огне непрерывных атак.

В штыки ударяли два друга, —

И смерть отступала сама…

— А ну-ка, дай жизни, Калуга!

— Ходи веселей, Кострома!

Но вот под осколком снаряда

Упал паренёк костромской…

— Со мною возиться не надо, —

Он другу промолвил с тоской, —

Я знаю, что больше не встану,

В глазах беспросветная тьма…"

— О смерти задумал ты рано,

Ходи веселей, Кострома!

И бережно поднял он друга,

Но сам застонал и упал…

— А ну-ка, дай жизни, Калуга, —

Товарищ чуть слышно сказал.

Теряя сознанье от боли,

Себя подбодряли дружки,

И тихо по ровному полю

К своим поползли моряки…

Умолкла свинцовая вьюга,

Пропала смертельная тъма…

А ну-ка, дай жизни, Калуга!

Ходи веселей, Кострома!

Біз ерлікпен соғыстық, орысша айтқанда

Теңіз жаяу әскеріндегі екі дос.

Бір жігіт Калуга болды,

Екінші жігіт Костромадан.

Олар ағайындай,

Олар нанды да, темекіні де бөлісті.

Ал жақын жерде олардың таспалары оралған

Үздіксіз шабуылдар отында.

Екі дос найзаға тиді, -

Ал өлім өздігінен шегінді...

- Жүр, маған өмір бер, Калуга!

- Көңілді бол, Кострома!

Бірақ қабықтың фрагменті астында

Костромалық бала құлап кетті ...

-Менімен араласудың қажеті жоқ,-

Ол досына ренжіп: -

Мен енді орнымнан тұрмайтынымды білемін

Үмітсіз қараңғылықтың көз алдында ... »

- Өлім туралы ерте ойладың,

Көңілді бол, Кострома!

Ол досын мұқият көтерді,

Бірақ ол еңіреп, құлап қалды...

- Кел, өмір бер, Калуга, -

— деді жолдас әрең дегенде.

Ауырсынудан есін жоғалту

Достар өздерін жігерлендірді

Және тегіс далада тыныш

Теңізшілер өздеріне қарай жүгірді ...

Үнсіз қорғасын боран,

Өлімге толы қараңғылық кетті...

Кел, маған өмір бер, Калуга!

Көңілді бол, Кострома!