Старый аккордеон - ЦеРН

Искусственные чары по утрам рассеивались вовсе,

А я искал что-то знакомое в чужом голосе

Что-то твоё, особенное, близкое

Не находил и погибал вновь

Просил вычёркивать меня из списков,

Со временем уверился в неповторимости твоих повадок, моя Эллада

Такой запах только у твоей помады,

Громады городов и ароматов лишь один сладок

Которым пахла твоя кожа по утрам, и мне другого не надо

Не отвечал твой телефон, я себя чувствовал ненужным.

И отключая свой, часами тишину слушал.

Такими создала уж наши отношения природа

Найти и потерять мне суждено было ещё при родах.

Погода за окном меняла маски, я брал краски

Тихо снег падал, и пусть…

Кто ещё кроме меня так сможет написать глаза твои…

Слегка подёрнутые грустью, потом шёл в студию

Выплёскивал свои эмоции на музыку, разлуку

Чувствовал на слух, по звукам узнавал и всё валилось из рук.

А ноты заполняли эхом комнаты пустые монотонно,

Я полусонный вырезал со стонами твои ладони из картона.

И засыпая слышал, как гремел в замке ключ, зажигался свет в прихожей.

Минутой позже я уже вдыхал знакомый запах твоей кожи,

Это похоже на сон, а может сон этот и есть лишь моя мания

Я погружаюсь в мир грёз, убаюканный твоим дыханием…

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Улицы города стали пустыми,

А я встречаю корабли на пристани, где были мы с тобой.

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Качели собирают пыль, но я встречаю корабли на пристани,

А были ли мы с тобой?

Временами кажется, что я тебя всего лишь выдумал.

Что тебя не было на самом деле.

Ни истерик, ни любви, ни плана вместе укатить на материк.

Где под луною, рассекать водную гладь на катере.

Я помню твои грустные глаза и слёзы матери,

Когда мне по суду дали шесть лет,

И на запястьях щёлкнули браслеты, звякнули двери.

А ты не знала и не верила, что мы прощались навсегда

Тогда встречала корабли, уходят вдаль с собой печаль уносят,

А если спросит кто-нибудь, скажи что просто осень

И перестань смотреть на пристань

По ночам печали приступы кристаллизуют числа.

А моя гавань теперь место двух разбитых сердец,

Вместо колец, мой безымянный палец повязали чёрной нитью.

В ничью ты превратилась из единственной на всю жизнь

Это больше чем жизнь!

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Улицы города стали пустыми,

А я встречаю корабли на пристани, где были мы с тобой.

В твоём дворе из окон льются звуки старого аккордеона,

И разбиваются о тишину бетона.

Качели собирают пыль, но я встречаю корабли на пристани,

А были ли мы с тобой…

Таңертең жасанды әшекейлер толығымен жойылды,

Ал мен басқа біреудің дауысынан таныс нәрсені іздедім

Сіздікі, ерекше, жақын нәрсе

Таппай, қайта өлді

Ол мені тізімдерден шығаруды өтінді,

Уақыт өте келе мен сіздің әдеттеріңіздің бірегейлігіне көзім жетті, менің Эллада

Ерін далабыңның ғана иісі бар,

Қалалар мен дәмдердің массасы, тек біреуі тәтті

Таңертең теріңіздің иісі қандай еді, маған басқасының керегі жоқ

Сіздің телефоныңыз жауап бермеді, мен өзімді қажетсіз сезіндім.

Ал оны өшіріп, мен сағаттар бойы үнсіздікті тыңдадым.

Табиғат біздің қарым-қатынасымызды осылай жасады

Босану кезінде де тауып, жоғалтып алу тағдырыма жазылған.

Терезе сыртындағы ауа-райы бетперделерді ауыстырды, мен бояулар алдым

Тыныш қар жауып, рұқсат етіңіз ...

Менен басқа кім сіздің көзіңізді осылай жаза алады ...

Аздап мұңмен жамылып, содан кейін студияға барды

Мен эмоцияларымды музыкаға, бөлінуге шаштым

Оны құлағыммен сездім, дыбыстардан таныдым, бәрі қолымнан түсті.

Ноталар бос бөлмелерді жаңғырықпен толтырды,

Жартылай ұйықтап жатып ыңылдап алақаныңызды картоннан кесіп алдым.

Ұйықтап бара жатып, құлыпта кілттің сықырлағанын естідім, дәліздегі жарық қосылды.

Бір минуттан кейін мен сіздің теріңіздің таныс иісін жұтып қойдым,

Бұл арман сияқты көрінеді, немесе бұл арман менің маниям шығар

Армандар әлеміне енемін, сенің тынысыңнан тындым...

Сіздің аулаңызда терезелерден ескі аккордеонның дыбыстары шығады,

Олар бетонның тыныштығын бұзады.

Қала көшелері бос

Ал мен кемелерді сіз екеуміз болған пирстерде кездестіремін.

Сіздің аулаңызда терезелерден ескі аккордеонның дыбыстары шығады,

Олар бетонның тыныштығын бұзады.

Әткеншектер шаң жинайды, бірақ мен пирстерде кемелерді кездестіремін,

Ал біз сенімен бірге болдық па?

Кейде мен сені ойдан шығарған сияқтымын.

Сенің шынымен болмағаның.

Ешқандай ашуланшақтық, махаббат жоқ, материкке бірге бару жоспары жоқ.

Қайда, ай астында, қайықтағы су бетін кесу үшін.

Сенің мұңды көздерің мен анаңның жасы есімде,

Сот маған алты жыл бергенде,

Ал білезік білезіктерді қағып, есіктер сықырлады.

Ал сіз біздің мәңгілік қоштасатынымызды білмедіңіз және сенбедіңіз

Содан кейін мен кемелерді кездестірдім, олар қайғымен бірге кетеді,

Ал егер біреу сұраса, қазір күз ғана

Ал пирске қарауды доғар

Түнде қайғылы шабуылдар сандарды кристалдайды.

Ал менің портым қазір екі жаралы жүректің орны

Сақинаның орнына сақина саусағымды қара жіппен байлап қойды.

Өмір бойы жалғыздан тең түстің

Бұл өмірден де үлкен!

Сіздің аулаңызда терезелерден ескі аккордеонның дыбыстары шығады,

Олар бетонның тыныштығын бұзады.

Қала көшелері бос

Ал мен кемелерді сіз екеуміз болған пирстерде кездестіремін.

Сіздің аулаңызда терезелерден ескі аккордеонның дыбыстары шығады,

Олар бетонның тыныштығын бұзады.

Әткеншектер шаң жинайды, бірақ мен пирстерде кемелерді кездестіремін,

Ал біз сенімен бірге ме едік...