Утопаем - The Meto

Мы спим, и во сне своем вновь утопаем,

Летим переулками, кровь разбавляя

Вином наших грез, и остатком рассудка

Мы поймем - здесь не сон, и реальны поступки.

Осколками сердца мы чуем, что живы,

Но это не жизнь, это жажда наживы.

И лживы слова, хоть и речи опрятны

Других, обещающих что-то бесплатно.

И мир извращенный, диктующий моду,

Родит поколение моральных уродов,

Пригодных ему, одинаково разных

Людей, проживающих жизнь понапрасну.

Прекрасно впитавшие все теоремы,

Они научились бояться системы.

Проблемы решивши деньгами и блатом.

Забывши заветы, влюбленные в злато .

Забвенная честь, очерствевши вовеки,

Сидит мертвецом, но в живом человеке.

И сомкнуты веки, им не разомкнуться,

И видевшим сон наяву не проснуться.

Мы спим, и во сне своем вновь утопаем,

Летим переулками, кровь разбавляя

Вином наших грез, и остатком рассудка

Мы поймем - здесь не сон и реальны поступки.

И льются, бокалы наполнив до края,

Опасные зелья, что сон затмевают

Еще одним сном, и остатком рассудка

Поймем, здесь не мы и не наши поступки.

Что хрупки тела и не вечно сознанье,

Что где-то там Бог в широте мирозданья,

А мы же, созданья его, нескончаемо

Губим себя в вине и мечтаньях.

И пестрыми стаями ходим по краю,

Из серой толпы одного выделяя – себя,

Но пойми, ведь ты тоже в упряжке,

Обычный щенок из таких же дворняжек.

Оскалив клыки, вверх вздёрнуты уши,

Грызутся друг с другом за кость, что получше,

Но давит ошейник и цепь все короче,

Давай же, щенок, зарычи что есть мочи

Но голос охрипший никто не услышит,

И шепот рассудка в секунды затишья

Подскажет, что вряд ли тут кто-то поможет

Из тысяч носящих звериную рожу.

А может быть есть ещё шанс на спасенье?

Надежда всегда умирала последней.

И кто-то случайно возьмет и проснётся,

И, мир посмотрев изнутри, ужаснется!

Все спят, и во сне своём вновь утопают,

Летят переулками, кровь разбавляя

Вином своих грез, и в остатках рассудка

Поймут, здесь не сон и реальны поступки…

Мы спим, и во сне своем вновь утопаем,

Летим переулками, кровь разбавляя

Вином наших грез, и остатком рассудка

Мы поймем - здесь не сон и реальны поступки.

Мы спим, и во сне своем вновь утопаем,

Летим переулками, кровь разбавляя

Вином наших грез, и остатком рассудка

Мы поймем - здесь не сон и реальны поступки.

Ұйықтаймыз, түсімізде тағы батып кетеміз,

Біз қанды сұйылтып, аллеялар арқылы ұшамыз

Біздің арманымыздың шарабы, ал қалған ақыл

Біз түсінетін боламыз - бұл арман емес, ал істер шынайы.

Жүректің үзінділерімен біз тірі екенімізді сезінеміз,

Бірақ бұл өмір емес, бұл сараңдық.

Ал сөзі ұқыпты болғанымен, сөздері жалған

Бірдеңені тегін уәде ететін басқалары.

Ал әлем бұрмаланған, сәнді басқарады,

Өнегелі ұрпақ туады,

Оған қолайлы, бірдей басқаша

Адамдар бекер өмір сүріп жатыр.

Барлық теоремаларды тамаша сіңірді,

Олар жүйеден қорқуды үйренді.

Мәселелерді ақшамен және блатпен шешу.

Шарттарды ұмытып, алтынға ғашық.

Ұмытылған намыс, мәңгілікке шыңдалған,

Ол өлі адам сияқты отырады, бірақ тірі адамда.

Ал қабақтар жабық, олар аша алмайды,

Ал шындығында түсін көргендер оянбайды.

Ұйықтаймыз, түсімізде тағы батып кетеміз,

Біз қанды сұйылтып, аллеялар арқылы ұшамыз

Біздің арманымыздың шарабы, ал қалған ақыл

Біз түсінеміз - бұл арман емес және әрекеттер нақты.

Құйыңыз, көзілдірікті шетіне дейін толтырыңыз,

Ұйқыға көлеңке түсіретін қауіпті сусындар

Тағы бір арман, ал қалған ақыл

Түсінейік, бұл өзіміз емес, біздің әрекетіміз емес.

Денелер нәзік, ал сана мәңгілік емес,

Әлемнің кеңдігінде бір жерде Құдай бар,

Ал біз, оның жаратылыстары, шексіз

Шарап пен арманда өзімізді құртамыз.

Ал түрлі-түсті отарлар шет бойымен жүреді,

Бір ерекшелеудің сұр тобынан - өзіңді,

Бірақ түсініңіз, өйткені сіз де әбзелдесіз,

Кәдімгі күшік баяғы баяғышалардан.

Азу тістері жалаңаш, құлақтары төңкерілген,

Олар бір-бірін сүйек үшін кеміреді, бұл жақсы,

Бірақ жаға басады және тізбек қысқарады,

Жүр, күшік, бар күшіңмен міңгірлей бер

Бірақ қарлыққан дауысты ешкім естімейді,

Ал тыныштық секундтарындағы ақылдың сыбыры

Мұнда ешкім көмектесе алмайды деп ойлаймын

Жануарлар бейнесін киген мыңдаған адамдар.

Немесе құтқарылу үшін тағы бір мүмкіндік бар шығар?

Үміт әрқашан соңғы болып өледі.

Біреу кездейсоқ алып, оянады,

Ал, әлемге іштей қарасаңыз, ол қорқынышты болады!

Барлығы ұйықтап жатыр, түсінде олар қайтадан суға батады,

Олар аллеялар арқылы ұшып, қанды сұйылтады

Олардың армандарының шарабы және ақылдың қалдықтарында

Олар бұл арман емес, іс-әрекеттер шындық екенін түсінеді ...

Ұйықтаймыз, түсімізде тағы батып кетеміз,

Біз қанды сұйылтып, аллеялар арқылы ұшамыз

Біздің арманымыздың шарабы, ал қалған ақыл

Біз түсінеміз - бұл арман емес және әрекеттер нақты.

Ұйықтаймыз, түсімізде тағы батып кетеміз,

Біз қанды сұйылтып, аллеялар арқылы ұшамыз

Біздің арманымыздың шарабы, ал қалған ақыл

Біз түсінеміз - бұл арман емес және әрекеттер нақты.