Victim - The Golden Palominos

I feel the motion of the car before I open my eyes.

The air is blue-black,

brown-black, black-black.

Smell of gas, oil, animals.

I’m in the trunk.

My wrists and ankles tied.

Tape over my mouth it almost covers my nose but I can breathe barely.

I must have been here for hours, everything’s stiff and my head throbs like someone’s drumming on china.

The car stops.

He turns off the motor -- but there are no traffic sounds.

No people sounds.

No wind.

What place has no wind?

I turn my head towards the

sounds like people watch radios when something terrible happens.

My palms are sweating.

Where am I?

The trunk squeaks as he lifts it up and the

sun blinds me.

He almost looks like a faceless Jesus surrounded by light.

He pulls me out of the trunk and bangs my head against the door.

I try to cry out, but it comes like a hum.

He drags me, half-standing, along a dirt road into a house.

I can’t see any

other houses and it looks like a farm.

The screen door bangs behind me and I feel a deep, deep pressure inside.

All the rules have changed here.

I’m dragged down a hall like a bag and I look for a phone, other doors.

Nothing but bare floors and brown boxes in small rooms.

He pulls me into the

bathroom and I almost crack my head as he pushes me onto the floor.

Tilts his head to the side and gazes at me as if I was a pet then walks out.

I’m lying there for a long time, trying to get the tape off of me.

My eyes are tearing.

I don’t make a sound.

I can’t get up and I keep rolling

from side to side, trying not to make noise.

I’ve got to get him to talk to me.

If I can get this thing off my face I can

talk to him.

I’ll tell him my name.

Have you killed other women in here?

I’m thinking you’ve got hundreds of them nailed down, hung on walls,

hanging from ceiling fans swinging dead in summer wind.

Why did you pick me?

If I had stayed to finish at the library I would have been

there twenty minutes longer maybe I’d have been OK.

Would have rushed into the

house, books piled up in my arms like a baby, and blurted explanations why I was sorry.

So sorry I’m late everyone.

Would you have waited for me anyway?

Would you have picked another woman?

Would I have read about her in the paper and said oh my god, I was there that

night… and called all my friends in a panic.

Telling them then how much I loved them as if I’d never have the chance again.

I wonder what everyone is doing now.

Putting up signs.

Showing my picture on the evening news.

Calling old friends.

Maybe I’m not even considered missing

yet.

The family will fall apart and my parents will go crazy.

Slowly.

My brother will be so quiet at the funeral and insist the casket be closed.

(I never even told anyone what kind of funeral I wanted when I died.)

Maybe years from now they’ll find my skeleton on the floor here and they’ll

have to use dental records to identify me.

My family will say «At least we know

now.

We always hoped she was alive somewhere.

We just hope she’s in peace.»

When I sleep my dreams are crazy -- I’m flying over fields.

I don’t think I sleep for more than twenty minutes and when I wake up, it feels like I’m under

a heavy blanket.

I’m still here.

As I wake up I hear a dog barking in the distance and I think I’m in my parents' house in South Carolina.

When I open my eyes, there’s a shotgun

pressed between them.

I’ll never get married.

I’ll never have kids.

I’ll never go to Europe.

I’ll never learn to play piano.

I’ll never write a book.

The last thing I hear is a click.

Мен көзімді ашпас бұрын көліктің қозғалысын сезінемін.

Ауа көк-қара,

қоңыр-қара, қара-қара.

Газдың, мұнайдың, жануарлардың иісі.

Мен жүксалғыштамын.

Білектерім мен тобығым байланған.

Менің аузыма таспа, ол менің мұрнымды жуып тастайды, бірақ мен әрең дем аламын.

Мен бұл жерде сағаттап жүрген болуым керек, бәрі қатып қалды және менің басым қытай  барабанындай шаңқылдап     біреу                                     ...

Көлік тоқтайды.

Ол қозғалтқышты өшіреді, бірақ жол қозғалысы дыбыстары жоқ.

Адамдардың дыбысы жоқ.

Жел жоқ.

Қай жерде жел жоқ?

Мен   басымды                                                                                  қа                                                                                кө                                                                                         |

қорқынышты бірдеңе болған кезде адамдар радио қарайтын сияқты.

Алақандарым терлеп жатыр.

Мен қайдамын?

Оны көтергенде жүксалғыш сықырлайды

күн мені соқыр етеді.

Ол жарықпен қоршалған бетсіз                                                                                                                                                                     .

Ол мені жүксалғыштан шығарып, басымды есікке соқты.

Мен жылауға тырысамын, бірақ ол гум сияқты келеді.

Ол мені, жартылай тұрып, үйге кірді.

Мен ешқайсысын көре алмаймын

басқа үйлер және ол ферма                       |

Экранның есігі артымнан соғылды, мен ішімде терең, терең қысым сезінемін.

Мұнда барлық ережелер өзгерді.

Мен                                                                             тел                                                                                                                                                                ...

Шағын бөлмелердегі жалаңаш едендер мен қоңыр жәшіктерден басқа ештеңе жоқ.

Ол мені ішіне  тартады

Жуынатын бөлмеде, ол мені еденге итеріп жібергенде, мен басымды жарып кете жаздадым.

Басын бүйіріне қисайтып, үй жануарындай маған қарап, шығып кетеді.

Мен ол жерде көптен бері жатып, таспаны қалдыруға тырысамын.

Менің көздерім жастанып жатыр.

Мен дыбыс шығармаймын.

Мен тұра алмаймын және дөңгеленіп жүрмін

бүйірден беріге шуламауға тырысыңыз.

Мен оны менімен  сөйлесуге  жеткізуім  керек.

Егер мен мұны менің бетімнен ала алсам, мүмкін

онымен  сөйлесіңіз.

Мен оған атымды айтамын.

Сіз осы жерде басқа әйелдерді өлтірдіңіз бе?

Менің ойымша, сізде олардың жүздегені шегеленген, қабырғаға ілінген,

төбеге ілінген желдеткіштер жазғы желде тербеліп тұр.

Неге мені таңдадың?

Егер мен кітапханада аяқталса, мен болар едім

Жиырма минут ұзағырақ болса, мен жақсы болар едім.

Ішке асығатын еді

Үйім, қолыма сәбидей үйілген кітаптар мен неліктен өкінгенімді түсіндірді.

Барлығына кешігіп қалғаным үшін кешіріңіз.

Сіз мені бәрібір күтер ме едіңіз?

Сіз басқа әйелді таңдар ма едіңіз?

Мен ол туралы газеттен оқып, құдай-ау, мен сол жерде болдым дер ме едім

түнде… және барлық достарыма бұрын шақырды.

Мен оларды қаншалықты жақсы көретінімді, енді ешқашан мүмкіндігім болмайтындай айтып бердім.

Мен қазір не істеп жатқанына таңғаламын.

Белгілер қою.

Кешкі жаңалықтарда суретімді көрсету.

Ескі достарға қоңырау шалу.

Мүмкін мені жоғалған деп санамайтын шығармын

әлі.

Отбасы ыдырап, ата-анам есінен танып қалады.

Баяу.

Менің інім жерлеуде үнсіз қалады және қорапты жабуды талап етеді.

(Мен өлгенде қандай жерлеуді қалайтынымды ешкімге де айтқан емеспін.)

Енді бірнеше жылдан кейін олар менің қаңқамды осы жерден табатын шығар

Мені анықтау үшін стоматологиялық есептерді қолдану керек.

Менің отбасым «біз, ең болмағанда, біз білеміз

қазір.

Біз оны бір жерде тірі деп үміттенетінбіз.

Біз оның тыныштықта болғанына үміттенеміз.»

Мен ұйықтап жатқанда, армандарым ессіз болады -- мен далада ұшып келемін.

Мен жиырма минуттан астам уақыт ұйықтаймын деп ойламаймын және мен оянғанда, мен тұрғандай сезінемін

 ауыр көрпе.

Мен әлі осындамын.

Мен оянғанда, алыстан иттің үргенін естимін және мен Оңтүстік Каролинадағы ата-анамның үйіндемін деп ойлаймын.

Мен көзімді  ашсам мылтық  жатыр

олардың арасына басылады.

Мен ешқашан үйленбеймін.

Мен ешқашан балалы болмаймын.

Мен Еуропаға ешқашан бармаймын.

Мен ешқашан пианинода ойнауды  үйренбеймін.

Мен ешқашан кітап жазбаймын.

Мен еститін соңғы нәрсе - бұл шерту.