The Renascence (I) - Tears of Martyr

You do not know very well…

Neither the how nor the why,

The only thing you know for sure,

It is that you must run.

What long ago you conceived

A shelter of hopes and beliefs,

It is now a serpent’s lair,

From where you have to escape!

Ah!

«Faces do not show smiles anymore,

Languishing ghosts in an endless scream

From their jaws sharp peaks shine within,

Desiring to dye their snowy crowns with

The deep dark red dusk of the blood.

-Bloodshot eyes hunger for blood-

Cain drives their blood-thirst hearts,

Into a spiral of frenzy and raving…»

Deception!

Iced tears shed from their eyes

Pretending to mourn for his death,

Whilst their eager souls laugh

Hiding their hands tainted in blood.

«Why did you killed me, slayed me

And perished my existence?

Closing with these thorns,

The true path I revealed to you.

Haven’t I given everything for you?

And is this the way I’ve been paid,

With an Obol under my tongue???»

«And now he sails the Stygian Lake

In a course with no returning way

He can’t return from the travel

That he has began, no!

No he can’t.-

Will be he able to deceive Nicte’s son?

Oh!

Could he really come back again?»

From the riversides of Hades he returned,

Beguiling Kerberos with craft and skill,

Epic songs they’ll chant for him,

For the one who escaped from Death.

The Renascence!

(Listen to the of triumphant Angels!)

A Renascence!

(From the Ashes of Death to Hero’s Glory!)

Ohs!

Envy corrodes the soul

And buries his victim

Under heavy slabs.

Why Human Being therefore degrade?

Why he yearns with so much fervour

What he does not possess?

Now I understand why you killed me…

you envied the poet’s work

And put me apart from Calliope,

But I have returned,

From where no one has come before,

And I will not rest until I find you all.

So listen!

You listen!

Since you will hear soon from me

Сіз өте жақсы білмейсіз…

Қалай да, неге де емес,

Сен білетін жалғыз нәрсе,

Сіз жүгіруіңіз керек.

Сіз қанша уақыт бұрын жүкті болдыңыз

Үміт пен сенімнің баспанасы,

Бұл қазір жыланның әкесі,

Қайдан қашу керек!

Ах!

«Беттер енді күлкі көрсетпейді,

Тыныссыз айқайға жүрген елестер

Олардың жақтарынан өткір шыңдар жарқырайды,

Қарлы тәждерін бояумен бояғысы келеді

Қанның қою қара қызыл ымырт.

-Қанға толы көздері қанға ашты-

Қабыл олардың қанды жүректерін айдап тастады,

Ашу мен ашудың спиральына…»

Алдау!

Көздерінен мұздай жас төгілді

Қайтыс болғаны үшін аза тұтатындай кейіп танытып,

Олардың ынталы жандары күліп жатқанда

Қанға боялған қолдарын жасыру.

«Неге мені өлтірдің, өлтірдің

Ал менің тіршілігім жойылды ма?

Осы тікенектермен жабылып,

Мен сізге  ашқан шынайы жол.

Мен сен үшін бәрін бердім емес пе?

Маған төлем осылай төленді ме?

Тілімнің астында Обол                                                 Обол 

«Ал қазір ол Стигия көлімен жүзеді

Әрине, қайтару жолы болмайды

Ол саяхаттан орала алмайды

Ол бастады, жоқ!

Жоқ ол алмайды.-

Ол Никтенің ұлын алдай ала ма?

О!

Ол шынымен қайта орала алар ма еді?»

Аид өзенінің жағасынан ол оралды,

Керберосты шеберлікпен және шеберлікпен алдау,

Олар оған арнап айтатын эпикалық әндер,

Өлімнен құтылған адам үшін.

Қайта өрлеу!

(Жеңіске жеткен періштелердің әнін тыңдаңыз!)

Қайта өрлеу!

(Өлім күлінен Батырдың даңқына дейін!)

Ой!

Қызғаныш жанды тоздырады

Және құрбанын жерлейді

Ауыр плиталар астында.

Неліктен Адам баласы төмендейді?

Неліктен ол соншалықты құштарлықпен аңсайды?

Оның несі жоқ?

Мені не үшін өлтіргеніңізді енді түсіндім...

Сіз ақынның шығармашылығына қызығасыз

Мені Каллиоптан бөлек қойыңыз,

Бірақ мен қайтып келдім,

Бұрын ешкім келмеген жерден,

Мен баршаңызды таппайынша тынбаймын.

Сондықтан тыңдаңыз!

Сен тыңда!

Жақында меннен естисіз