Le soleil noir - Stacey Kent

Pour ne plus, jamais plus, vous parler de la pluie

Plus jamais du ciel lourd, jamais des matins gris

Je suis sortie des brumes et je me suis enfuie

Sous des ciels plus légers, pays de paradis

Oh, que j’aurais voulu vous ramener ce soir

Des mers en furie, des musiques barbares

Des chants heureux, des rires qui résonnent bizarres

Et vous feraient le bruit d’un heureux tintamarre

Des coquillages blancs et des cailloux salés

Qui roulent sous les vagues, mille fois ramenés

Des rouges éclatants, des soleils éclatés

Dont le feu brûlerait d'éternels étés

Mais j’ai tout essayé

J’ai fait semblant de croire

Et je reviens de loin

Et mon soleil est noir

Mais j’ai tout essayé

Et vous pouvez me croire

Je reviens fatiguée

Et j’ai le désespoir

Légère, si légère, j’allais court vêtue

Je faisais mon affaire du premier venu

Et c'était le repos, l’heure de nonchalance

A bouche que veux-tu, et j’entrais dans la danse

J’ai appris le banjo sur des airs de guitare

J’ai frissonné du dos, j’ai oublié Mozart

Enfin j’allais pouvoir enfin vous revenir

Avec l'œil alangui, vague de souvenirs

Et j'étais l’ouragan et la rage de vivre

Et j'étais le torrent et la force de vivre

J’ai aimé, j’ai brûlé, rattrapé mon retard

Que la vie était belle et folle mon histoire

Mais la terre s’est ouverte

Là-bas, quelque part

Mais la terre s’est ouverte

Et le soleil est noir

Des hommes sont murés

Tout là-bas, quelque part

Les hommes sont murés

Et c’est le désespoir

J’ai conjuré le sort, j’ai recherché l’oubli

J’ai refusé la mort, j’ai rejeté l’ennui

Et j’ai serré les poings pour m’ordonner de croire

Que la vie était belle, fascinant le hasard

Qui me menait ici, ailleurs ou autre part

Où la fleur était rouge, où le sable était blond

Où le bruit de la mer était une chanson

Oui, le bruit de la mer était une chanson

Mais un enfant est mort

Là-bas, quelque part

Mais un enfant est mort

Et le soleil est noir

J’entends le glas qui sonne

Tout là-bas, quelque part

J’entends le glas sonner

Et c’est le désespoir

Je ne ramène rien, je suis écartelée

Je vous reviens ce soir, le cœur égratigné

Car, de les regarder, de les entendre vivre

Avec eux j’ai eu mal, avec aux j'étais ivre

Je ne ramène rien, je reviens solitaire

Du bout de ce voyage au-delà des frontières

Est-il un coin de terre où rien ne se déchire

Et que faut-il donc faire, pouvez-vous me le dire

S’il faut aller plus loin pour effacer vos larmes

Et si je pouvais, seule, faire taire les armes

Je jure que, demain, je reprends l’aventure

Pour que cessent à jamais toutes ces déchirures

Je veux bien essayer

Et je veux bien y croire

Mais je suis fatiguée

Et mon soleil est noir

Pardon de vous le dire

Mais je reviens ce soir

Le cœur égratigné

Et j’ai le désespoir

Le cœur égratigné

Et j’ai le désespoir…

Енді ешқашан, енді ешқашан жаңбыр туралы айтпаймын

Енді ешқашан ауыр аспан, ешқашан сұр таң

Мен тұманның арасынан шықтым да, қаштым

Ашық аспан астында, жұмақ елі

О, мен сені бүгін кешке қайтарсам қалай болар еді

Қатты теңіздер, жабайы музыка

Қуанышты әндер, біртүрлі естілген күлкілер

Ал сен қуанышты түннің дыбысын шығарар едің

Ақ раковиналар мен тұзды қиыршық тастар

Толқындардың астынан аунап, мың қайтара

Ашық қызыл, жарқыраған күн

Мәңгілік жаз кімнің отын жағар еді

Бірақ мен бәрін сынап көрдім

Мен сенгендей кейіп таныттым

Ал мен ұзақ жолмен келемін

Ал менің күнім қара

Бірақ мен бәрін сынап көрдім

Ал сіз маған сене аласыз

Мен шаршап қайтамын

Ал менде үмітсіздік бар

Жеңіл, өте жеңіл, мен қысқа киініп бара жатыр едім

Мен алдымен өз ісімді істеп жүрдім

Ал бұл демалыс, бейқамдық сағаты болды

Ауызбен не тілейсің, мен биге кірдім

Мен банжодан гитара әуендерін үйрендім

Артынан қалтырап кеттім, Моцартты ұмыттым

Ақыры мен саған қайта оралатын болдым

Бұлдыр көзбен, бұлдыр естеліктермен

Ал мен дауыл мен өмірге құштар болдым

Ал мен ағын мен тіршілік күші болдым

Сүйдім, күйдім, ұстадым

Өмір әдемі болды және менің хикаям ақылсыз болды

Бірақ жер ашылды

Онда бір жерде

Бірақ жер ашылды

Ал күн қара

Еркектер қабырғамен қоршалған

Бәрі бір жерде

Ер адамдар қабырғамен қоршалған

Және бұл үмітсіздік

Мен тағдырды елестеттім, ұмытуды іздедім

Өлімнен бас тарттым, жалығудан бас тарттым

Ал мен сенемін деп жұдырығымды түйдім

Бұл өмір әдемі, қызықты мүмкіндік болды

Мені осында, басқа жерге немесе басқа жерге апарған кім

Гүл қайда қызыл, құм аққұба еді

Теңіз үні ән болған жерде

Иә, теңіздің үні ән болатын

Бірақ бір бала қайтыс болды

Онда бір жерде

Бірақ бір бала қайтыс болды

Ал күн қара

Мен өлім қағысын естимін

Бәрі бір жерде

Мен қоңыраудың дыбысын естимін

Және бұл үмітсіздік

Мен ештеңе әкелмеймін, мен жыртылдым

Мен саған бүгін түнде сызатылған жүрегіммен оралдым

Оларды көру, тікелей эфирде есту үшін

Олармен мен зардап шектім, мен мас болдым

Ештеңені қайтармаймын, жалғыз қайтамын

Шекарадан тыс осы сапардың соңынан

Жердің ешнәрсе жыртылмаған бұрышы бар ма

Ал не істеу керек, айта аласыз ба

Көз жасыңды өшіру үшін ары қарай жүру керек болса

Мылтықтардың дыбысын жалғыз мен өшіре алсам ше?

Ертең тағы да шытырман оқиғаға қатысамын деп ант етемін

Осы жүрек жараларының бәрі мәңгілікке тоқтатылуы үшін

Мен тырысқым келеді

Ал мен сенгім келеді

Бірақ мен шаршадым

Ал менің күнім қара

Сізге айтқаным үшін кешіріңіз

Бірақ мен бүгін кешке қайтамын

Тырналған жүрек

Ал менде үмітсіздік бар

Тырналған жүрек

Ал мен үмітсізмін...