Вьюга - Сатанакозёл

Снег залепляет глаза

Вьюга лютым зверем воет в ночи

Холод руки цепью сковал

Больше не видеть мне белые дни

Страх режет сердце ножом

Где-то вдали волки в ярости злой

Воют.

Чуя свежую кровь

Ринулись вслед за мной

«Эх, заебался идти

Да и ни черта не видать впереди

Только белая бездна ревёт

Еле сгибая»

Эх, и тяжелая сумка

Что же туда запихала жена?

В кроличьей шкуре добрый бутыль

Полный вина

Сколько жить мне осталось

Знать не долго уже

Что ж напьюсь напоследок

Сгину так навеселе

Крепкой брагой разбавлю

Смерть да душу свою

Прогоню грусть-тревогу

Встречу седую во хмелю

Эх, и крепкая брага была

В раз всё нутро обогрела она

Только вот ноги идти не хотят

Что за проклятье?

Что ж, посижу, отдохну

Чай перед смертью часок подремлю"

Сказано-сделано, рухнул с сугроба и захрапел

Ах ты, вьюга, родимая мать

Ты не оставь бедолагу в беде

Ты прогони зверя лютого вспять

Пусть блуждает

Ты отсеки запах крови людской

В небо свой саван с земли подними

Пусть продолжается яростный вой

Пьяного викинга ты схорони

Звери быстро почуяли страх

И на запах несутся рыча

Кровью залиты пасти, глаза

Голод на части рвёт изнутри

Но пропал человеческий дух

Долго звери метались вокруг

До утра яростью исходя,

Рыскали по лесу, злобно рыча

Қар көзіңді соқыр етеді

Қарлы боран түнде қаһарлы аң сияқты айғайлайды

Шынжырлы қолдың салқындығы

Мен енді ақ күндерді көре алмаймын

Қорқыныш жүректі пышақпен кеседі

Алыстан бір жерде қасқырлар ашуланады

Айқай.

Жаңа қан сезімі

Артымнан жүгірді

«Е, мен барудан шаршадым

Иә, және алда болатын нәрсе емес

Тек ақ тұңғиық гүрілдейді

Әрең иілу»

О, ауыр сөмке

Әйел сонда не салыпты?

Қоян терісінде жақсы бөтелке

Шарапқа толы

Мен қанша өмір сүруім керек

Білуге ​​көп емес

Ақырында мен мас боламын

Мен сондай маскүнем өлемін

Мен оны күшті езбемен сұйылтамын

Өлім және сенің жаның

Қайғыдан арылыңыз

Мен сұр шашты құлмақпен кездестіремін

О, және күшті Маш болды

Бірден іштегінің бәрін жылытты

Тек енді аяқтары барғысы келмейді

Сатан алғыр?

Ал, мен отырамын демаламын

Мен өлмес бұрын бір сағат ұйықтаймын»

Айтқаннан кейін қар құрсауынан құлап, қорылдады

О сен, боран, аяулы ана

Бейшараны қиыншылықта қалдырмайсың

Сіз қаһарлы аңды кері айдайсыз

Айтып жіберсін

Адам қанының иісін кестің

Кепеңді жерден көкке көтер

Қаһарлы айқай жалғаса берсін

Мас Викинг, сіз жерлейсіз

Жануарлар қорқынышты тез сезінді

Және иіске дірілдейді

Ауыз қанға, көзге толы

Аштық іштен бөлініп шығады

Бірақ адамның рухы жоғалып кетті

Ұзақ уақыт бойы жануарлар жан-жаққа жүгірді

Таң атқанша ашуланып,

Орманды аралап, ашуланып арылдады