Vazgeçtim İnan - Sagopa Kajmer

Kendimi bugün onun yerine koydum

Koyamadım onun yerine kimseyi ve uyudum

Oyaladım kendimi durdum

Pili bitik saat gibi durdum

Durdum

Kendimi bugün aynı yerlerde buldum

Çok tenha, pek yalnız bir de yorgun

Oyaladım kendimi durdum

Hep aynı soruları sordum

Yok oldum

Düşünüp kötüyü yordum

Bi’kenara çekilip uzunca durdum

Durduramadım gözyaşlarımı boğuldum

Neler umdum da bak ne buldum

Ben onun soğuk rüzgarıyla savruldum

İçimin acısı yakıyor kavruldum

Gelen o vakitsiz hasretlere sordum, birşey gelmez elden dediler mahvoldum

İyisimi geri çekileyim ya da savaşıp yara alayım, doğrusu ne bilemedim

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

İyisimi geri çekileyim ya da savaşıp yara alayım, doğrusu ne bilemedim

Olabilir mi bundan ötesi?

Nefesi kesiyor bile düşüncesi

Meçhul dünün ertesi ve sular içinde gemilerimin güvertesi

Kulaklarımda acı çeken bir ceylanın ürkek sesi

Nedirki yaşama hevesi?

Bana o hevesi veren o şey de neyin nesi?

Çok sual az moral ve sebebsizce kurmaktan vazgeçemediğim aynı hayal

Hatırlıyorum olanları hayal meyal

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Ama senden olmuyor kendimi koparamıyorum bir an

Vazgeçtim inan kendimden çoktan

Bir çıkışını bulup kurtulmalıyım bu yollardan

İyisimi geri çekileyim ya da savaşıp yara alayım, doğrusu ne bilemedim

Мен бүгін оның орнына өзімді қойдым

Оның орнына ешкімді қоя алмай, ұйықтап қалдым

Мен өзімді тоқтаттым

Мен біткен батарея сияқты тоқтадым

Мен тоқтадым

Мен бүгін өзімді сол жерлерде таптым

Өте оңаша, өте жалғыз және шаршаған

Мен өзімді тоқтаттым

Мен үнемі бірдей сұрақтар қоятынмын

мен кеттім

Ойланып, жамандықтан шаршадым

Мен ұзақ уақыт бойы шетте тұрдым

Көз жасымды тоқтата алмадым

Мен не күттім, не таптым, қараңыз

Мен оның салқын желіне ұшып кеттім

Жүрегім ауырады, күйіп кеттім

Сол мезгілсіз сағыныштарды сұрадым, Ештеңе болмайды деді, көңілім күйді

Мен шегінсем немесе ұрысып, жарақат алғаным дұрыс, мен білмедім

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Бірақ мен сенен кете алмаймын, бір сәтке де өзімді жұлып алмаймын

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Мен жол тауып, бұл жолдардан құтылуым керек

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Бірақ мен сенен кете алмаймын, бір сәтке де өзімді жұлып алмаймын

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Мен жол тауып, бұл жолдардан құтылуым керек

Мен шегінсем немесе ұрысып, жарақат алғаным дұрыс, мен білмедім

Бұдан артық болуы мүмкін бе?

Бұл туралы ойлаудың өзі тынысыңды тарылтады

Кешегі белгісіз және менің кемелерімнің палубасындағы сулардан кейін

Құлағымда қиналған қарақұйрықтың ұяң дауысы

Өмір сүруге деген құлшынысы қандай?

Маған осындай ынта-жігер беретін нәрсе не?

Тым көп сұрақ, аз мораль және еш себепсіз армандауды тоқтата алмайтын сол бір арман

Не болғаны анық есімде

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Бірақ мен сенен кете алмаймын, бір сәтке де өзімді жұлып алмаймын

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Мен жол тауып, бұл жолдардан құтылуым керек

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Бірақ мен сенен кете алмаймын, бір сәтке де өзімді жұлып алмаймын

Мен өзімнен бас тарттым, маған сеніңіз

Мен жол тауып, бұл жолдардан құтылуым керек

Мен шегінсем немесе ұрысып, жарақат алғаным дұрыс, мен білмедім