Arte - Paolo Conte

L’arte di farmi felice tu la conosci da sempre

Ti è naturale un talento, un’arte…

E dici le cose più vere sempre al momento più giusto

Gesti e parole possiedi, è un’arte…

Io chiudo gli occhi e penso che forse non è che una finzione teatrale

E provo l’incredulità amara e muta

Di ogni pubblico ingegnere

Ma quante volte son lì a guardar rapito

Quel che accade in scena

Arte, che arte!

Così sono sempre felice, ma sempre come quella paura

Vivo il mio giorno sospeso a un filo

E passano luci e ombre

E lampi di sguardi e sorrisi

E la tua disumana luce

Ma quando forse per amore — o chi lo sa —

Riesci a scordar la tua parte

E come umana ingenuità accetti me

E il corpo splende e si esalta

L’applauso mio arriverà

Puntuale sempre a render grazie a quell’arte

L’arte di amare…

Сіз мені бақытты ету өнерін әрқашан білесіз

Талант, өнер сізге табиғи...

Ал сіз әрқашан ең дұрыс нәрсені дұрыс уақытта айтасыз

Сізде ым мен сөздер бар, бұл өнер ...

Көзімді жұмып, мүмкін бұл жай ғана театрландырылған фантастика шығар деп ойлаймын

Мен өзімді ащы және мылқау сенімсіздік сезінемін

Әрбір қоғамдық инженерден

Бірақ мен қанша рет rapt көріп жүрмін

Сахнада не болады

Өнер, неткен өнер!

Сондықтан мен әрқашан бақыттымын, бірақ әрқашан сол қорқынышты ұнатамын

Мен күнімді жіппен тоқтатып өткіземін

Ал шамдар мен көлеңкелер өтеді

Және көріністер мен күлімдеулер

Ал сенің адамгершілікке жатпайтын нұрың

Бірақ қашан махаббат үшін - немесе кім біледі -

Сіз өз үлесіңізді ұмыта аласыз

Ал сен мені адамның аңғалдығы ретінде қабылдайсың

Ал дене жарқырап, өзін биіктете түседі

Қол шапалағым келеді

Әрқашан сол өнердің арқасында уақытында

Сүйіспеншілік өнері...