Башня из слоновой кости - Oxxxymiron

По асфальту, мимо цемента,

Избегая зевак, под аплодисменты

Обитатели спальных аррондисманов.

Социального дна, классы нац.элементов.

Мимо зданий муниципального центра.

И статуи вице-мэра, насвистывая концерты;

Я спускаюсь беспрецедентно оправдан.

И лицемерно помилованный — тридцатилетний.

Бля, меня явно любит Вселенная.

Не знай меня все, — я вряд ли бы уцелел там.

Но, видимо, мэру надо улицы бедным продать.

Было милосердие то, правосудие, щедрость — хер знает...

Я живой, спасибо фортуне!

Я балансирую через пропасти на ходулях.

Иду, сутулясь, и подпрыгиваю, как дурень,

Сквозь судьбы и бури, к неуловимой Ultima Thule.

Я думал, время вышло, вымя выдоено.

На дороге рытвины и выбоины, валуны и глыбы

На моей тропе меж мира, войны.

Одни считают, что я сильно хитровыебанный.

Другие — видят во мне наивный мир игр и книг.

Ты пойми: я — гибрид, я вырос: и таким, и таким.

Я не был задуман для света софитов, интриг.

И адреналина, выбор линии судьбы не хитрит.

Я просто годами писал и смотрел в окно.

Зачёркивал, стирал, неустанно толстел блокнот.

Хрупкие миры распадались во тьме на столп,

Покуда мёртвые кумиры взирали со стен во двор.

Я был один, мироздание по краю вело.

Теперь, из каждого киоска смотрит моё ебло.

Но что изменилось?

Ничего внутри, а с виду — зело!

Ведь закрутили в узелок сильные мира сего.

До того, что стресс, кипиш, бег, квиддич.

Раньше я думал, что в тридцать лет — финиш.

Но я здесь, видишь, — Glenfiddich.

Они куксились, сдулись.

Хули ты не сгинешь?

Они что-то просят и портят воздух и нервы.

Судмедэксперт то ли кровь, то ли сперму.

Суке — руку и сердце, издателям — букера, сделки.

Читателям — чучела в клетке.

Эй!

Я видел цирк ваш с виселицы.

Забудьте Сунь-цзы и Лао-цзы.

Ведь в этом цирке лишь два пути: суицид или стоицизм.

И если выбрал не суицид, тогда — терпи, хватит ныть, дай во всю идти.

И да, мы ссым, каждый сыт, страх и солипсизм, но на зло миру мы взлетим среди суеты.

Мой город вне времени, вне территории, племени, рода и империи.

Троя, Помпеи, Рим... Мой город — морок и видение, что во тьме видит Бедуин.

Мой город на горе руин.

Мой город — лабиринт, где по нему слепой и неумелый гид;

И мой город не верит им.

Его правление внутри, но не под горой, и не в мэрии.

Я — стоик, будто Луций Сенека,

Спускаюсь от палаццо элиты к улицам Гетто.

Раз уцелел, то надо жить и глубже дышать.

И Девочка «пиздец» ушла, предав, но я переживу и это...

Ты ответь на такой вопрос мне:

Может ли творец жить в башне из слоновой кости?

Вхожем быть дворец или яро против вельмож,

Или сохранять свой нейтралитет...

Ты еще не дома?

Странно...

Слушай, ну, что я могу тебе сказать, кроме того, что ты — идиот?!

И я, очень рада, что тебя отпустили... Мы тут все, чуть с ума не сошли...

В общем, ты возвращайся, а я, пока прочитаю «Где нас нет...»

Кстати... Название — говно!

Целую!

Асфальтта, өткен цементте,

Көрушілерден аулақ болу, қол шапалақтау

Ұйықтайтын аудандардың тұрғындары.

Әлеуметтік түбі, ұлттық элементтер таптары.

Муниципалды орталықтың ғимараттарының алдында.

Ал вице-мэрдің мүсіндері, ысқырған концерттері;

Мен бұрын-соңды болмаған түрде ақталдым.

Ал екіжүзділікпен кешірілді - отыз жаста.

Қарғыс атқыр, ғалам мені жақсы көретіні анық.

Мені бәрі танымаса, мен ол жақта аман қалар едім.

Бірақ, әкімге көшелерді кедейлерге сату керек сияқты.

Мейірімділік, әділдік, жомарттық болды – кім білсін...

Мен тірімін, бақытқа шүкір!

Мен діңгектердегі шұңқырлар арасында теңгеремін.

Мен ақымақ сияқты еңкейіп секіремін

Тағдыр мен дауыл арқылы, қиын Ultima Thule.

Уақыт бітті деп ойладым, емшектері сауылды.

Жолдағы шұңқырлар мен шұңқырлар, тастар мен блоктар

Менің әлем, соғыс арасындағы жолымда.

Кейбіреулер мені өте айлакер деп ойлайды.

Басқалар мендегі аңғал ойындар мен кітаптар әлемін көреді.

Түсінесің: мен гибридпін, өстім: былай, былай.

Мен прожекторлар, интригалар үшін ойлаған жоқпын.

Ал адреналин, тағдырдың желісін таңдау қулық емес.

Жылдар бойы жай ғана жазып, терезеге қарадым.

Ол дәптерді жалықпай майлап, сызып тастады, өшірді.

Нәзік дүниелер қараңғыда тірекке ыдырап,

Өлген пұттар қабырғалардан аулаға қарағанша.

Мен жалғыз болдым, Ғалам шетпен жүрді.

Енді әр дүңгіршектен менің бляшка қарап тұр.

Бірақ не өзгерді?

Ішінде ештеңе жоқ, бірақ сыртқы түрі - жасыл!

Неге десеңіз, түйіні тарқаған күштер.

Сол күйзеліске дейін, кипіш, жүгіру, квиддич.

Отыз жылда – мәре сызығы деп ойлайтынмын.

Бірақ мен мұндамын, көріп тұрсың - Гленфиддич.

Олар бүгіліп, сөніп қалды.

Ой, өлмейсің бе?

Бірдеңе сұрап, ауа мен жүйкені бұзады.

Медициналық тексеруші - қан немесе шәует.

Қаншық - қол мен жүрек, баспагерлер - букерлер, мәмілелер.

Оқырмандар – тордағы тұлыптар.

Эй!

Мен сенің циркіңді дарғадан көрдім.

Сун Цзы мен Лао Цзыны ұмытыңыз.

Өйткені, бұл циркте тек екі жол бар: суицид немесе стоицизм.

Егер сіз өз-өзіне қол жұмсауды таңдамасаңыз, онда - шыдамды болыңыз, ыңылдауды тоқтатыңыз, маған бар жылдамдықпен баруға рұқсат етіңіз.

Иә, біз ssym, бәрі тоқ, қорқыныш пен жалғыздық, бірақ дүниенің зұлымдығына, біз қарбаластың арасында ұшып кетеміз.

Менің қалам уақытсыз, аумақтан, тайпадан, рудан және империядан тыс.

Троя, Помпей, Рим... Менің қалам – бұл тұман және бәдәуи қараңғыда көретін аян.

Менің қалам қиранды тауда.

Менің қалам – лабиринт, ол арқылы соқыр және епсіз жетекші бар;

Ал менің қалам оларға сенбейді.

Оның билігі іште, бірақ тау астында емес, қалалық әкімдікте емес.

Мен Люциус Сенека сияқты стоикпін

Элитаның палаццосынан Гетто көшелеріне түсу.

Сіз аман қалғаннан кейін өмір сүріп, тереңірек тыныс алуыңыз керек.

Ал қыз опасыздық жасап, кетіп қалды, бірақ мен одан да аман өтемін ...

Сіз маған бұл сұраққа жауап беріңіз:

Жаратушы піл сүйегінен жасалған мұнарада өмір сүре ала ма?

Кіреберіс сарай немесе дворяндарға қатты қарсы,

Немесе бейтарап болыңыз ...

Сіз әлі үйде емессіз бе?

Біртүрлі...

Тыңдашы, жарайды, мен саған ақымақ болғаннан басқа не айтамын?!

Сіздің босатылғаныңызға өте қуаныштымын ... Біз бәріміз осындамыз, біз жынды болып кете жаздадық ...

Жалпы, сіз қайтып келесіз, мен «Біз қайда емеспіз ...» дегенді оқып жатқанда.

Айтпақшы... Аты боқтық!

Сүйіс!