Питер - Олег Газманов

Примечания:

— Куплеты играются как второй куплет, остальные — как первый.

Фонари… фонари… фонари, фонари,

Словно бледные лица, в тумане кружат.

От зари до зари я прощаюсь с тобой,

Петербург, Петроград, Лениград.

Hа Hеве тишина.

В черном зеркале вод

По течению времени город плывет.

Уплывает в закат, а быть может, в восход,

Hесмотря ни на что, он плывет и плывет.

Этот город как старый, разбитый корабль,

Hа шпангоутах — ржавчина, в днище — дыра.

И на сломанных пальцах стальных якорей,

Я читаю историю жизни твоей.

Там на палубах гордых твоих площадей

Пил я воздух хмельной вечных белых ночей.

Там я мачты растральных колон целовал,

Так куда ж закрутил ты, безумный, штурвал.

И свободную белую бабочку ночь

Острый шпик Петропаловской к небу пришил,

И корабль Петра выбивался из сил,

Закрутил его вихрь, закружил, закружил.

И кружился я с ним, и кричал, и летел,

И внезапно сквозь дрожь среди ночи прозрел.

И к соленой подушке небритой щекой

Прижимаясь устало, обрел я покой.

Понял роскошь фасадов и спин нищету,

Понял, город, что выбрал дорогу не ту.

Улетая в созвездье чужих фонарей,

Оставляю корабль, теперь он ничей.

В Петербург, в Петроград, в Лениград, в никуда

Hадо мною Исакия купол летит.

Уплывает ковчег мой, прощайте, друзья,

Мне уже, как ни жаль, оставаться нельзя.

Там разводят мосты, я боюсь не успеть,

Белой баочкой в белую ночь улететь.

Меня могут сомнения вновь одолеть

И не дать мне посметь улететь, улететь.

В Петербург, в Петроград, в Лениград, в никуда

Мои вещие сны вдруг потянут назад

Вереницы моих неприкаянных дней.

Hостальгия ночей все сильней и сильней.

И опять фонари, фонари, фонари,

Словно бледные лица… в тумане зари.

Я прощаюсь с тобой, Петербург, Петроград,

Мой красавец, разбитый корабль-Лениград.

Ескертулер:

- Өлеңдер екінші тармақ сияқты, қалғандары бірінші өлең сияқты ойналады.

Шамдар... фонарьлар... шамдар, шамдар,

Тұманда айналып жүрген бозғылт жүздер сияқты.

Таң атқаннан таң атқанша қоштасамын сенімен,

Петербург, Петроград, Ленинград.

Аспанда тыныштық орнайды.

Сулардың қара айнасында

Уақыт өте қала жүзіп келеді.

Күн батқанда немесе күн шыққанда жүзеді,

Ештеңеге қарамастан жүзеді, жүзеді.

Бұл қала ескі сынған кеме іспетті

Рамаларда тот бар, түбінде тесік бар.

Ал болат якорьдердің сынған саусақтарында,

Мен сіздің өміріңіздің тарихын оқып жатырмын.

Онда сіздің мақтаныш алаңқайларыңыздың палубаларында

Мәңгілік ақ түндердің мастайтын ауасын іштім.

Онда мен растрлық бағандардың діңгектерін сүйдім,

Сонда рульді қайда бұрдың, жынды.

Ал тегін ақ көбелек түні

Петропаловскийдің өткір беконы аспанға тігілген,

Петрдің кемесі таусылды,

Айналдырған бұралған, бұралған.

Мен онымен бірге айналып, айқайлап, ұшып кеттім,

Түн ортасында дірілдеп кенет оның көзі ашылды.

Ал қырынбаған беті тұзды жастыққа

Шаршап басып, тыныштық таптым.

Мен кедейліктің қасбеті мен арқасының сәнін түсіндім,

Түсіндім, қала, қате жолды таңдағанымды.

Бөтен шамдар шоқжұлдызына ұшып,

Мен кемені тастаймын, енді ол ешкімдікі емес.

Петербургке, Петроградқа, Ленинградқа, ешқайда

Исакияның күмбезі үстімде ұшады.

Кемегім жүзіп барады, қош бол, достар,

Кешіріңіз, мен қала алмаймын.

Онда көпірлер салынып жатыр, уақытында болмаймын ба деп қорқамын,

Ақ бантик болып ақ түнге ұшып.

Күмән мені қайтадан жеңуі мүмкін

Ал ұшып кетуге батылым барма, ұшып кет.

Петербургке, Петроградқа, Ленинградқа, ешқайда

Менің пайғамбарлық армандарым кенеттен кері кетеді

Мазасыз күндерімнің жолдары.

Түндердің сағынышы күшейіп барады.

Және тағы да шамдар, шамдар, фонарьлар,

Бозарған жүздер сияқты... таң атқанда.

Мен сенімен қоштасамын, Петербург, Петроград,

Менің әдемі, сынған кемем - Ленинград.