Мама - Олег Газманов

В полночной тишине ты пела песни мне и улыбался я тебе во сне.

Ночные облака качали на руках и вдаль несла нас времени река.

Мама, я без тебя всегда скучаю.

Мама, хожу и поезда встречаю.

Мама, как грустно мне без теплых рук твоих.

В тени больших берез, наивных детских слез, когда ругала в шутку и всерьез,

Вставал и уходил, прощения не просил, как жаль, что я таким когда-то был.

Мама, я без тебя всегда скучаю.

Мама, хожу и поезда встречаю.

Мама, как грустно мне без теплых рук твоих.

Я иногда боюсь, что в сердце моем грусть поселится, и я твержу: «Вернусь, мама»

В те детские года, знаю, все отдам, чтоб быть с тобой навечно, навсегда.

Мама, я без тебя всегда скучаю.

Мама, хожу и поезда встречаю.

Мама, как грустно мне без теплых рук твоих.

Мама, я без тебя всегда скучаю.

Мама, хожу и поезда встречаю.

Мама, как грустно мне без теплых рук твоих.

Түн ортасы тыныштықта сен маған ән айттың, мен ұйқымда саған күлдім.

Түнгі бұлттар қолдарында тербеліп, уақыт өзені бізді алысқа апарды.

Анашым, мен сізді әрқашан сағындым.

Мама, мен пойыздарға барамын.

Анашым, сіздің жылы алақаныңызсыз қандай мұңдымын.

Үлкен қайыңдардың көлеңкесінде, аңғал балалардың көз жасы, әзілдеп, байсалды ұрысқанда,

Орнымнан тұрып кеттім, кешірім сұрамадым, бір кездері сондай болғаным қандай өкінішті.

Анашым, мен сізді әрқашан сағындым.

Мама, мен пойыздарға барамын.

Анашым, сіздің жылы алақаныңызсыз қандай мұңдымын.

Жүрегіме мұң қонып қала ма деп қорқамын кейде: «Қайтамын, мама» деп.

Сол балалық шақтарда мен сенімен мәңгілік, мәңгілік болу үшін бәрін беремін.

Анашым, мен сізді әрқашан сағындым.

Мама, мен пойыздарға барамын.

Анашым, сіздің жылы алақаныңызсыз қандай мұңдымын.

Анашым, мен сізді әрқашан сағындым.

Мама, мен пойыздарға барамын.

Анашым, сіздің жылы алақаныңызсыз қандай мұңдымын.