Two Paintings by Nikolai Astrup - Mount Eerie

I know no one now

Now I say «you»

Now after the ground has opened up

Now after you died

I wonder what could beacon me forward into the rest of life

I can glimpse occasional moments

Gleaming like bonfires burning from across the fjord

In a painting from around 1915 called «Midsummer Eve Bonfire"by Nikolai Astrup

That shines on my computer screen in 2017 in the awful July ninth

The house is finally quiet and still with the child asleep upstairs

So I sit and notice the painting of bonfires on the hillside

And hanging smoke in the valleys

Wrapping back up through the fjords at dusk

Hovering like scars of mist draped along the ridges

Above couples dancing in the green twilight around fires

And in the water below, the reflections of other fires from other parties

Illuminate the depths and glitter shining and alone

Everyone is laughing and there is music

And a man climbs up the hill pulling a juniper bough to throw into the fire

To make some sparks rise up to join the stars

These people in the painting believed in magic and earth

And they all knew loss

And they all came to the fire

I saw myself in this one young woman in the foreground

With a look of desolation and a body that looked pregnant

As she leaned against the moss of a rock off to the side

Apart from all the people celebrating midsummer

I knew her person was gone just like me

And just like me she looked across at the fires from far away

And wanted something in their light to say:

«Live your life, and if you don’t

The ground is definitely ready at any moment to open up again

To swallow you back in

To digest you back into something useful for somebody»

And meanwhile above all these Norwegians dancing in the twilight

The permanent white snow gleamed

You used to call me «Neige Éternelle.»

The man who painted this girl’s big black eyes, gazing

Drawing the fire into ourselves standing alone

Nikolai Astrup, he also died young at 47

Right after finishing building his studio at home

Where he probably intended to keep on painting his resonant life into old age

But sometimes people get killed before they get to finish

All the things they were going to do

That’s why I’m not waiting around anymore

That’s why I tell you that I love you

Does it even matter what we leave behind?

I’m flying on an airplane over the Grand Canyon

Imagining strangers going through the wreckage of this flight if it were to

crash

And would anyone notice or care gathering up my stuff from the desert below?

Would they investigate the last song I was listening to?

Would they go through my phone and see the last picture I ever took

Was of our sleeping daughter early this morning

Getting ready to go, and I was struck by her face

Sweet in the blue light of our dim room?

Would they follow the thread back and find her there?

I snapped back out of this plane crash fantasy still alive

And I know that’s not how it would go

I know the actual mess that death leaves behind

It just gets bulldozed in a panic by the living, pushed over the waterfall

Because that’s me now, holding all your things

Resisting the inevitable flooding of the archives

The scraps distributed by wind

A life’s work just left out in the rain

But I’m doing what I can to reassemble a poor substitute version of you

Made of the fragments and drawings that you left behind

I go though your diaries and notebooks at night

I’m still cradling you in me

There’s another Nikolai Astrup painting from 1920

Called «Foxgloves"that hangs on the fridge

And I look at it every morning and every night before bed

Some trees have been cut down next to a stream

Flowing through a birch brow in late spring

And two girls that look like you gather berries and baskets

Hunched over like young animals, grazing

With their red dresses against the white birch three trunks interweaving

Beneath the clattering leaves

The three stumps in the foreground remind me that everything is fleeting

As if reminding is what I need

But then the foxgloves grow

And I read that the first flowers that return to disturbed ground

Like where logging took place

Or where someone like me rolled around wailing in a clearing

Now I don’t wonder anymore

If it’s significant that all these foxgloves spring up

On the place where I’m about to build our house

And go to live in, let you fade in the night air

Surviving with what dust is left of you here

Now you will recede into the paintings

Мен қазір ешкім білмеймін

Қазір мен «сіз» деймін

Енді жер ашылғаннан кейін

Енді сен өлген соң

Менің ойымша, менің өмір бойы не істей алар еді

Мен кездейсоқ сәттерді елестете аламын

Фьордтың арғы жағында жанып жатқан от сияқты жарқыраған

Николай Аструптың                                                     1915   шамамен  1915                            1915                     1915           1915 жылы «Жаз ортасы қарсаңындағы алау» деп аталатын, Николай Аструптың

Бұл менің компьютерімдегі менің компьютерімде, 2017 жылы тоғызыншы жылдары

Үй ең ақырында тыныш және бала әлі жоғары қабатта ұйықтап жатыр

Сонымен     отырып                                                                                                                   |

Ал алқаптарда ілулі түтін

Ымырт батқанда фьордтармен  оралу

Жоталардың бойында тұманның тыртықтары сияқты қалықтап

Жасыл ымыртта оттың айналасында билеп жатқан жұптардың үстінде

Төмендегі суда басқа тараптардан басқа өрттердің көрінісі

Тереңдіктерді жарықтандырыңыз және жарқыраңыз және жалғыз

Барлығы күліп    музыка               

Ал бір адам отқа тастау үшін арша бұтағын жұлып, төбеге шығады

Жұлдыздарға қосылу үшін ұшқындар көтерілуі үшін

Суреттегі бұл адамдар сиқырға және жерге сенген

Және олардың барлығы жоғалтуды білді

Олардың барлығы отқа келді

Мен өзімді алдыңғы қатардағы осы бір жас әйелден     көрдім

Қаңырап қалған түрімен және жүкті болып көрінетін денесімен

Ол бүйіріндегі жартастың мүкіне сүйеніп жатқанда

Жаздың ортасын тойлайтын барлық адамдардан басқа

Мен оның да мен сияқты жоғалып кеткенін білдім

Ол да мен сияқты алыстан отқа қарады

Және бір нәрсе айтқысы келді:

«Өміріңді сүр, ал егер жоқ болсаң

Жер кез-келген сәтте дайын, қайтадан ашылады

Сізді қайтадан жұту үшін

Сізді біреуге пайдалы нәрсеге айналдыру»

Ең бастысы, бұл норвегиялықтар ымыртта билейді

Тұрақты ақ қар жарқырап тұрды

Сіз мені «Neige Éternelle» деп атайтынсыз.

Бұл қыздың үлкен қара көздерін бояған адам қарап тұр

Жалғыз тұрып, өзімізге от тарту

Николай Аструп, ол да 47 жасында қайтыс болды

Үйде студиясының құрылысын аяқтаған соң

Ол өзінің резонансты өмірін қартайғанға дейін суреттей беруді көздеген болуы мүмкін

Бірақ кейде адамдар аяқталмай тұрып өлтіріледі

Олардың жасайтын барлық істері

Сондықтан мен енді күтпеймін

Сондықтан мен сені жақсы көретінімді айтамын

Артымызда не қалдыратынымыз маңызды ма?

Мен                              Үлкен                                                                                    |

Бейтаныс адамдардың осы рейстің  қирандыларының                                                                                                    |

апат

Менің заттарымды одан төмендегі шөлден не жинап, күтім жаса ма?

Олар менің соңғы тыңдаған әнімді зерттей ме?

Олар менің телефонымды                                                                                                                            соңғы түсірген  суретімді                                     соңғы түсірген        соңғы түсірген           түсірген            түсірген              түсірген              түсірілген   |

Бүгін таңертең ұйықтап жатқан қызымыз

Баруға дайындалып, оның бетінен ұрды

Күңгірт бөлмеміздің көк жарығында тәтті ме?

Олар жіптің соңынан еріп, оны сол жерден таба ма?

Мен осы ұшақтың қақтығыстарынан арылдым

Бұлай болмайтынын білемін

Мен өлім артта қалдыратын нақты тәртіпсіздікті білемін

Тірілер үрейленіп, оны сарқыраманың үстінен итеріп жібереді.

Өйткені бұл қазір барлық заттарыңды ұстайтын менмін

Мұрағаттардың                                                 |

Жел арқылы таралатын қалдықтар

Жаңбыр астында қалдырылған өмірдің жұмысы

Бірақ мен сіздердің өзіңізді нашар алмастыратын нұсқасын қайта жинауға болатын нәрсені істеймін

Сіз қалдырған үзінділер мен сызбалардан жасалған

Түнде күнделіктеріңіз бен дәптерлеріңіз болса да барамын

Мен сені әлі де ішімде сақтаймын

Николай Аструптың 1920 жылғы тағы бір картинасы бар

Тоңазытқышта ілулі тұрған «Түлкілер» деп аталады

Мен күнде таңертең   күн сайын ұйықтар алдында  қараймын

Кейбір ағаштар ағыстың жағасында кесілген

Көктемнің аяғында қайыңның қасында ағып жатыр

Саған ұқсайтын екі қыз жидектер мен себеттер жинайды

Малдың жасындай бүкірейіп, жайылып жүр

Ақ қайыңға қарсы қызыл көйлектерімен үш діңі тоғысқан

Шырылдаған жапырақтардың астында

Алдыңғы қатардағы үш діңгек бәрі өткінші екенін еске салады

Еске             ке   керек   дегендей 

Бірақ содан кейін түлкі өседі

Мен бұзылған жерге қайтып алғашқы гүлдер қайтып                                                                                                                                                                                           б                                     б з               б залы?

Ағаш кесу орны сияқты

Немесе мен сияқты бір к к клирингте айналып жылатқан жерде 

Енді мен енді таңқаларлық емеспін

Маңызды болса, бұл түлкілердің бәрі өседі

Мен үйімізді салғалы жерде

Тіршілікке  барыңыз, түнгі ауада сөніп қалыңыз

Сізден қалған шаңмен аман қалу

Енді сіз картиналарға ораласыз