Trubbel - Monica Zetterlund

Nu lyser ängarna av sommarns alla blommor.

Nu surrar bin, och fåglar sjunger överallt.

Nu stryker vinden genom trädens höga kronor

men i min trädgård är det visset, mörkt och kallt.

Här är det risigt och förvuxet, fult och snårigt

och lika hopplöst trist och grått som i mitt bröst.

Därute doftar det av sommarns alla dofter.

Där är det sommar, men här inne är det höst.

Jag levde lycklig här med dig och mina katter

ett liv i synd och utan omsorg att bli frälst.

Försonad med min karaktär, för jag har aldrig

kunnat säga nej till någonting som helst.

Och aldrig nekat mig det ena eller andra,

och levat livet, tills jag krossades en dag.

Det börja med att du bedrog mig med en annan,

en som du sa var mycket finare än jag.

Vårt gräl tog veckor, ropen blandades med gråten

och jag blev grundligt jämförd med din fina vän

Tills du bekände att han givit dig på boten

Då blev det dödstyst här i trädgården igen!

Ifrån den stunden blev den mannen dubbelt hatad

Han hade lekt med dig, med oss ett litet slag

Och jag, jag kände det som även jag var ratad

Jag ville slåss, och gick mot mitt livs nederlag

Jag hade hammaren beredd under kavajen

När han kom ut i sidenscarf och sa: God dag!

Kom in och slå dig ner en stund så får vi prata!

Jag bara stammade, nu minns jag inte vad…

Och jag blev bjuden på konjak och på cigarrer

och kunde inte få mig till att säga nej!

Och när vi skiljdes var vi bästisar och bundis

och jag tog saker som du glömt med hem till dig!

Jag går omkring i mitt pompej, i bland ruiner

och jag trampar runt i resterna utav vårt liv

Men du skall aldrig ge mig pikar om sekiner

och aldrig skall du bli en annans tidsfördriv!

Nej, åt det gamla skall vi binda vackra kransar

och ta vårt liv och mina katter som de är.

Och trots all kärleksbrist och trasighet och fransar

Dig skall jag älska livet ut, dig har jag kär!

Қазір шалғындар жаздың барлық гүлдерімен жарқырайды.

Қазір аралар ызылдап, құстар әр жерде сайрап жатыр.

Енді жел ағаштардың биік тәждерін аралап өтеді

бірақ менің бақшамда күн қараңғы және суық.

Міне, шіркін және өскен, шіркін және шұбар

кеудемдегідей үмітсіз мұңды және сұр.

Ол жерде жаздың барлық хош иісі аңқиды.

Ол жақта жаз, бірақ мұнда күз.

Мен мұнда сенімен және менің мысықтарыммен бақытты өмір сүрдім

күнәға толы және құтқарылмайтын өмір.

Мінезіммен татуластым, өйткені менде ешқашан болған емес

ештеңеге «жоқ» дей алады.

Мені ешқашан жоққа шығармады,

мен бір күні жаншылғанша өмір сүрдім.

Бұл сенің мені басқа біреумен алдауыңнан басталды,

Сіз айтқаннан кейін сіз маған қарағанда әлдеқайда жақсы болды.

Біздің ұрысымыз аптаға созылды, айқай мен жылау араласты

мен сенің жақсы досыңмен салыстырылдым

Ол сізге өкінгенін мойындағанша

Содан кейін бақшада қайтадан тыныштық орнады!

Сол кезден бастап ол кісі екі есе жеккөрінішті болды

Ол сенімен, бізбен аздап ойнады

Ал мен, мен де адасып қалғандай сезіндім

Мен күрескім келді және өмірімнің жеңілісіне бет алдым

Мен күртешемнің астында балғаны дайындап қойдым

Жібек орамалмен шығып: Қайырлы күн!

Кіріңіз де, біраз отырыңыз да, сөйлесейік!

Мен жай ғана кекештендім, енді не екені есімде жоқ…

Ал мені коньяк пен сигараға шақырды

және жоқ деп айта алмадым!

Ал біз ажырасқан кезде біз дос және бонди болдық

мен үйге сіз ұмытып кеткен заттарды алып келдім!

Мен Помпейде, қирандылар арасында жүремін

және мен өміріміздің қалдықтарымен айналамын

Бірақ сіз маған блестки туралы ешқашан айтпайсыз

және сіз ешқашан біреудің ермегі болмайсыз!

Жоқ, ескілерге әдемі гүл шоқтарын байлаймыз

және біздің өмірімізді және менің мысықтарымды сол қалпында қабылдаңыз.

Және барлық махаббат пен үзіліс пен шеттердің болмауына қарамастан

Мен сені өмір бойы сүйемін, мен сені сүйемін!