Verijää - Metsatöll

Piikide lainesse sukeldun hooga

Tahe on kindel ja meeltesse voogab

Kallima silmapaar taamale uhtub

Suudluse maitse mu huulte pealt kustub

Vereaur hoomatav pruunistab õhu

Ratsu veel viseldes teed ette lõhub

Vihajõud raudsena liigutust suunab

Ihu vaid vahetuid käskusid kuulab

Piikide laine mu pea kohal sulgub

Valu veel pole ja püsib ka julgus

Käsi ei tõuse, kui tahtmine käsib

Vereta tugevaim lihaski väsib

Oo, valge susi, sinu silmis ongi see igavik

Sama külm ja kartmatu on ka minu pilk

Ustaval ratsul piikide vastu põrutand

Mälestus minust kangastub jää peal verena

Tunded kõik hääbuvad, lahtuvad mõtted

Valu on kadunud, rahutus lõpeb

Kõrvus veel lõputut vaikust on tunda

Vaikides vaibun ma kodumaa mulda

Suudluse maitse taas pesa teeb suule

Kauguses terendab silmapaar ruuge

Rahustav mõte ei tundugi sõge —

Küll kohtan neid kunagi teisel pool jõge

Мен шыңдардың толқынына сүңгемін

Ерік берік және санаға құйылады

Неғұрлым қымбат көз жұптары фонға түседі

Сүйіспеншіліктің дәмі ернімнен шығып кетті

Қанның буы ауаны айтарлықтай қызартады

Рыцарь әлі оның алдындағы жолды бұзып келеді

Темірдегі ашудың күші қозғалысты басқарады

Ағза бірден берілген бұйрықтарды ғана тыңдайды

Басымның үстіндегі шыңдардың толқыны жабылады

Әлі ауыртпалық жоқ, батылдық сақталады

Ерік бұйырған кезде қол көтерілмейді

Қансыз ең күшті бұлшықет шаршайды

О, ақ бөрі, сенің көзіңде мәңгілік

Менің көзқарасым да сондай суық және қорқынышсыз

Төбешіктерге қарсы сүйікті рыцарь

Мен туралы естелік мұзда қан сияқты өріледі

Сезімдер өшеді, ойлар кетеді

Ауырсыну басылды, мазасыздық аяқталды

Құлақта әлі бітпейтін тыныштық

Үндемей туған жердің топырағына құлаймын

Сүйіспеншіліктің дәмі қайтадан ұя аузын жасайды

Алыстан бір-екі көз дір-дір етеді

Тыныштандыратын ой соқыр болып көрінбейді -

Мен оларды өзеннің арғы бетінде ешқашан кездестірмеймін