Krise - Max Raabe

Ich hab' sie gar nicht kommen sehen,

Plötzlich stand sie da,

Groß wie ein Riese

Sie sagte:

«Hallo, guten Tag,

Mein Name ist Krise»

Sie hielt mir den Spiegel hin,

Und ich sah klar,

Sie sagte: «auch wenn du’s nicht glaubst»

Es ist doch wahr,

Du siehst ganz schön alt aus,

Wie du da stehst, meine Güte,

Merkt doch jeder deine Zeit ist längst vorbei.

Und schon aus Prinzip,

Sowas wie dich hat niemand lieb,

Dein ganzes Leben ist die reinste Stümperei.

Sie sagte, sie zieht bei mir ein,

Und dass sie mir alles bewiese.

Dann schrieb sie an meine Tür:

«Hier wohnt ab jetzt die Krise»

Sie zog den Stecker raus vom Telefon

Und fragte mich: «Wie wär's mit einer kleinen Depression?»

Hat doch alles keinen Sinn

Schmeiss die Brocken hin,

Kriech in die Höhle,

Und komm nie wieder raus.

Am besten werd ich stumm

Und niemand merkt um mich herum,

Dass ich fehle, so sieht’s aus.

Nach einem Jahr und einem Tag

Ist sie so wie sie kam verschwunden.

Heut' hab ich den Besuch von ihr

Längst überwunden.

Zum Abschied rief ich ihr noch zu:

«Warte mal,

Auch wenn du’s nicht glaubst

Du spinnst total!

Ich seh gar nicht alt aus nur;

Ein bisschen kann schon sein

Mir gehts prima und Freunde hab ich auch,

Ich kann wieder fliegen,

Was mich ärgert lass ich liegen,

Und steh' keineswegs mehr auf dem Schlauch

Wenn ich dunkle Wolken seh',

Bleib' ich zu Haus' und mach mir Tee

Und gar nichts haut mich um.

Ich werd an meine Türen schreiben

«Krisen müssen draußen bleiben»

Sie wissen schon warum!"

Мен оның келгенін де көрмедім

Кенет ол сол жерде тұрды

Алып сияқты үлкен

Ол айтты:

«Сәлеметсіз бе, қайырлы күн,

Менің атым дағдарыс»

Ол айнаны маған созды

Ал мен анық көрдім

Ол: «Сенбесең де», - деді.

Бұл рас

Сіз өте кәрі сияқтысыз

Қалай тұрасың, құдайым

Барлығы сіздің уақытыңыздың өтіп кеткенін байқайды.

Және қазірдің өзінде принцип бойынша

Сені ешкім олай жақсы көрмейді

Сіздің бүкіл өміріңіз таза тоқыраудан тұрады.

Ол менімен бірге тұратынын айтты

Және ол маған бәрін дәлелдеді.

Сосын ол менің есігімнің алдына былай деп жазды:

«Дағдарыс дәл осы жерде өмір сүреді»

Ол телефонды розеткадан ажыратты

Менен: «Кішкене депрессияға ше?» деп сұрады.

Мұның бәрі мағынасыз

Бөлшектерді тастаңыз

үңгірге кіріп,

Ал енді ешқашан шықпа.

Мен үнсіз болғаным жөн

Ал менің айналамдағы ешкім байқамайды

Мен сағындым, солай көрінеді.

Бір жылдан және бір күннен кейін

Ол өзі келген жолмен кетті ме?

Бүгін мен оған қонаққа келдім

баяғыда жеңген.

Қоштасып жатып, мен оны шақырдым:

«Біраз күте тұрыңыз,

Сенбесеңіз де

Сен мүлде жындысың!

Мен тіпті қартаймаймын;

Біраз болуы мүмкін

Менде бәрі жақсы, менің де достарым бар

Мен қайтадан ұша аламын

Мені ренжітетін нәрсені қалдырамын

Енді шлангтың үстінде тұрмаңыз

Қара бұлттарды көргенде

Мен үйде отырып, өзім шәй дайындаймын

Ал менің ойымды ешнәрсе билемейді.

Есігіме жазамын

«Дағдарыс сыртта қалуы керек»

Неге екенін білесің!"