Come pioveva - Massimo Ranieri

C’eravamo tanto amati

per un anno e forse pi№,

c’eravamo poi lasciati…

non ricordo come fu…

ma una sera c’incontrammo,

per fatal combinazion,

perch© insieme riparammo,

per la pioggia, in un porton!

Elegante nel suo velo,

con un bianco cappellin,

dolci gli occhi suoi di cielo,

sempre mesto il suo visin…

Ed io pensavo ad un sogno lontano

a una stanzetta d’un ultimo piano,

quando d’inverno al mio cor si stringeva…

…Come pioveva… come pioveva!

Come stai?

Le chiesi a un tratto.

«Bene, grazie, disse, e tu?».

«Non c’e' male» e poi distratto:

«guarda che acqua viene gi№!».

«Che m’importa se mi bagno?»

Tanto a casa debbo andare

«Ho l’ombrello, t’accompagno»

«Grazie, non ti disturbar…»

Passa a tempo una vettura

io la chiamo, le fa: «no»

dico: «Oh!

Via, senza paura.

Su montiamo», e lei montІ.

Cos¬ pian piano io le presi le man

mentre il pensiero vagava lontano…

Quando d’inverno al mio cor si stringeva…

…Come pioveva… come pioveva!

Ma il ricordo del passato

fu per lei il pi№ gran dolore,

perch© al mondo aveva dato

la bellezza ed il candor…

cos¬ quando al suo portone

un sorriso mi abbozzІ

nei begli occhi di passione

una lagrima spuntІ…

Io non l’ho pi№ riveduta

se e' felice chi lo sa!

Ma se ricca, o se perduta,

ella ognor rimpianger:

Quando una sera in un sogno lontano

nella vettura io le presi la mano

quando salvare ella ancor si poteva…

…Come pioveva… cos¬ piangeva!

Біз бір-бірімізді қатты жақсы көретін едік

бір жыл немесе одан да көп,

сосын бір-бірімізді тастап кеттік...

Қалай болғаны есімде жоқ...

бірақ бір кеште кездестік,

өлімге әкелетін комбинациямен,

өйткені біз бірге жөндедік,

жаңбыр үшін, портонда!

Орамалда талғампаз,

ақ қалпақпен,

оның көктегі көздері тәтті,

оның жүзі әрқашан қайғылы ...

Ал мен алыстағы арманды ойлап жүрдім

жоғарғы қабаттағы шағын бөлмеге,

қыста ол менің жүрегіме жабысып қалғанда ...

... Жаңбыр қалай жауды ... қалай жауды!

Қалайсыз?

Мен одан кенет сұрадым.

— Ал, рахмет, деді ол, ал сен бе?

«Жаман емес» деп, көңілін аударып:

«Судың түсіп жатқанын қара!

«Мен суланып кетсем, не маңызды?

Мен бәрібір үйге баруым керек

«Менде қолшатыр бар, мен сенімен барамын»

«Рахмет, мазалама...»

Уақыт өте келе көлік өтеді

Мен оған қоңырау шаламын, ол: «жоқ» дейді

Мен айтамын: «Ой!

Алыста, қорықпай.

Жүрейік», - деді де ол отырды.

Мен оның қолдарын ақырын ұстадым

ой алыстап бара жатқанда...

Қыста ол менің жүрегіме жабысып қалғанда ...

... Жаңбыр қалай жауды ... қалай жауды!

Бірақ өткеннің естелігі

бұл ол үшін ең ауыр азап болды,

өйткені ол әлемге берді

сұлулық пен ашықтық ...

сондықтан оның есігінде болғанда

маған күлімсірей түсті

құмарлықтың әдемі көздерінде

көз жасы ағып кетті...

Мен оны енді ешқашан көрген емеспін

егер ол бақытты болса, кім біледі!

Бірақ бай болса немесе жоғалса,

ол әрқашан өкінеді:

Бір кеште алыс түсте

вагонда мен оның қолын ұстадым

ол әлі де құтқарылған кезде ...

... Жаңбыр жауды... сондықтан ол жылады!