Гордость рушит города - Лиза Лукашина

Ты говоришь, в твоей душе метаморфозы?

Слова впиваются в сознанье, как занозы?

Обида чертит свои линии на коже,

Прощенье хочет быть реальным, но не может.

Ты говоришь, отдался смелости всецело?

Твоя душа уже у страха под прицелом.

Бунтарство медленно калечит твою душу,

Но так не хочется смиренью быть послушным.

ПР: Пульс очертит землю, я проснусь.

Я к ошибкам прошлого не вернусь!

Не суди других и избежишь суда.

Гордость рушит города, рушит города!

Да!

Ночь закрыла дверь опять,

Душа в пыли?

Пора вставать.

И с колен слепую душу поднимай и дальше слушай.

Ночь перекрыла кислород,

Кто остается, кто идет?

Длилась долго, но она — небесконечная война.

Двигаясь дальше, прошу я без фальши:

«Не оставляй меня здесь!»

Сіздің жан дүниеңізде метаморфозалар бар дейсіз бе?

Сөздер санаға талшықтай жабыса ма?

Реніш теріге сызады,

Кешірім шынайы болғысы келеді, бірақ ол мүмкін емес.

Сіз өзіңізді батылдыққа толығымен бердім дейсіз бе?

Сіздің жаныңыз қазірдің өзінде қорқыныштан қаруда.

Бүлік жаныңды баяу шалып тастайды

Бірақ кішіпейілділік мойынсұнуды қаламайды.

PR: Импульс жерді белгілейді, мен оянамын.

Мен бұрынғы қателіктерге қайта оралмаймын!

Басқаларды айыптамаңыз, сонда сіз үкім шығарудан аулақ боласыз.

Менмендік қалаларды бұзады, қалаларды бұзады!

Иә!

Түн есікті тағы жауып тастады

Жан шаңда ма?

Тұру уақыты келді.

Ал соқыр жанды тізеден көтеріп, әрі қарай тыңда.

Түн оттегіні жауып тастады

Кім қалады, кім кетеді?

Бұл ұзақ уақытқа созылды, бірақ бұл бітпейтін соғыс.

Әрі қарай өтіріксіз сұраймын:

-Мені осында қалдырмаңыз!