Златые Горы - Лидия Русланова

Когда б имел златые горы

И реки, полные вина,

Все отдал бы за ласки, взоры, 2 раза

Чтоб ты владела мной одна.

/

Не упрекай несправедливо,

Скажи всю правду ты отцу,

Тогда свободно и счастливо

С молитвой мы пойдем к венцу.

Не раз, Мария, твою руку

Просил я у отца, не раз.

Отец не понял моей муки,

Жестокий сердцу дал отказ.

Тогда бежать я с ним решилась,

Поверив клятве роковой,

На божий храм перекрестилась,

В слезах взглянув на дом родной.

Умчались мы в страну чужую,

А через год он изменил,

Забыл он клятву ту святую,

А сам другую полюбил.

А мне сказал, стыдясь измены:

«Ступай обратно в дом отца.

Оставь, Мария, мои стены,

Я провожу тебя с крыльца.

За речи, ласки огневые

Я награжу тебя конем —

Уздечка, хлыстик золотые,

Седельце шито жемчугом".

Не надо мне твоей уздечки,

Не надо мне твого коня,

Ты пропил горы золотые

И реки, полные вина.

Менің алтын тауларым болған кезде

Шарапқа толы өзендер

Еркелетуге, көзге, 2 рет бәрін берер едім

Мені жалғыз иемдену үшін.

/

Әділетсіз сөкпе

Әкеңе бар шындықты айт,

Содан кейін еркін және бақытты

Намазбен біз тәжге барамыз.

Бір емес, Мария, сенің қолың

Мен әкемнен бірнеше рет сұрадым.

Әкем менің қиналғанымды түсінбеді,

Қатал жүрек бас тартты.

Содан мен онымен қашуды шештім,

Өлім антына сеніп,

Ол Құдайдың ғибадатханасында шомылдыру рәсімінен өтті,

Көз жасымен туған үйіне қарап.

Жат елге асығып кеттік,

Ал бір жылдан кейін ол өзгерді

Сол қасиетті антын ұмытты

Ал ол басқаны жақсы көрді.

Ол маған опасыздықтан ұялып:

«Әкеңнің үйіне қайт.

Кет, Мария, менің қабырғаларым,

Мен сені подъезден шығарып саламын.

Сөйлеу үшін, от сипалау

Мен сені атпен марапаттаймын -

Жүзім, алтын қамшы,

Тор інжу-маржанмен тігіледі.

Маған сенің шелегің керек емес

Маған сенің атың керек емес

Алтын тауларды іштің

Шарапқа толы өзендер.